Ο Αλέκσης και 8 Τούρκοι

Ζητώ συγγνώμη για την αναστάτωση την οποία μπορεί να σας δημιουργήσουν οι ωραίες εικόνες που γεννά ο τίτλος. Δυστυχώς, η διάθεσή μου δεν είναι ερωτική. Αν ήθελα να γράψω κάτι ερωτικό, θα έγραφα «Young Prime Minister gives rimjob to Turkish President», αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Όχι ότι δεν μπορώ να νιώσω τον ερωτισμό που αποπνέει μια κυβέρνηση που είναι συνεχώς στα τέσσερα, αλλά προτιμώ να μην τον αφήνω να με παρασύρει. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που παρασύρει τον Αλέκση μας ο έρωτας (με την πολιτική έννοια) για κάθε ηγέτη που φανερώνει την απέχθειά του για τη Δημοκρατία, όπως, καλή ώρα, ο νέος του φίλος, Ταγίπ.

Επίσης, να ζητήσω συγνώμη που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον, πολύ βολικό για τους φίλους του Ταγίπ, όρο «8 Τούρκοι πραξικοπηματίες». Και δεν μπορώ, όχι επειδή δεν υπάρχει καμία δικαστική απόφαση που να έχει καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα. Και να υπήρχε, δεν νομίζω πως κανείς μπορεί να πάρει στα σοβαρά τις αποφάσεις των τουρκικών δικαστηρίων. Ο βασικός λόγος που δεν μπορώ να πω τους 8 Τούρκους αξιωματικούς «πραξικοπηματίες» είναι ότι για να μπορώ να πω κάποιον πραξικοπηματία πρέπει το καθεστώς που θέλει να ανατρέψει να είναι δημοκρατικό. Και μάλιστα δημοκρατικό με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τη Δημοκρατία στον ελεύθερο κόσμο και όχι με τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται στο Ιράν, την Κούβα ή τα γραφεία της Χρυσής της Αυγής. Όχι με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη Δημοκρατία ο Αλέκσης, ο οποίος βιάστηκε να μιλήσει για ανεπιθύμητους πραξικοπηματίες, μπας και καταφέρει να απαλύνει τις εντυπώσεις από την προθυμία του να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του Ταγίπ.

Καταλαβαίνω πως η Ελλάδα είναι μια μικρή και αδύναμη χώρα που έχει γίνει ακόμα πιο μικρή και αδύναμη χάρη στις μαγκιές που πουλάει ο Αλέκσης στους συμμάχους μας. Καταλαβαίνω τη δύναμη της Τουρκίας και τη δυνατότητα που έχει να παίξει παιχνίδια με τη ροή των μεταναστών. Ενοχλούμαι με όλους αυτούς που από την ασφάλεια του καναπέ προτρέπουν την κυβέρνηση να κάνει την Ελλάδα το ποντίκι που βρυχάται. Αλλά κάπως ενοχλούμαι και στην ιδέα της Ελλάδας - ποντίκι που γλείφει τον πωπό της γάτας που απειλεί να τη φάει. Ιδιαίτερα όταν διαπιστώνω ότι το γλείψιμο του πωπού της γάτας δεν είναι προϊόν φόβου, αλλά θαυμασμού.

Δυστυχώς, όπως φαντάζομαι θα έχετε καταλάβει, η Δημοκρατία (πάλι εννοώ όπως την καταλαβαίνουμε στον ελεύθερο κόσμο, μη γράφω τα ίδια) δεν είναι το αγαπημένο πολίτευμα των ανθρώπων που κυβερνούν τη χώρα. Αν τους ρωτήσετε για τους ηγέτες που θαυμάζουν, οι απαντήσεις τους θα ξεκινήσουν από τον Λένιν και θα φτάσουν μέχρι τον Κάστρο, δημιουργώντας μια ωραία συλλογή από δικτάτορες του 20ού αιώνα. Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη η συμπάθεια που δείχνουν και στους ηγέτες που είναι σχεδόν δικτατόρες. Στους ηγέτες που εκμεταλλεύονται μια επικράτηση σε εκλογές προκειμένου να δημιουργήσουν καθεστώτα στα οποία ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι ανέκδοτο, η αντιπολίτευση στη φυλακή ή στο χαντάκι και το άτομο είναι απροστάτευτο στις ορέξεις της κυβέρνησης. Ο Πούτιν, ο Μαδούρο, ο Ερντογάν είναι για τον Αλέκση και την παρέα του τα πρότυπα στων οποίων τα βήματα θα ήθελαν να βαδίσουν. Ηγέτες περίπου δημοκρατιών που πασχίζουν – όχι με μεγάλη επιτυχία – να κρύψουν τις δικτατορικές ορέξεις και πρακτικές τους. Ηγέτες με τους οποίους ο πρωθυπουργός μας έχει περισσότερα κοινά, ηγέτες που τους καταλαβαίνει καλύτερα, ηγέτες που θέλει να τα έχει καλά μαζί τους, όχι επειδή αυτό συμφέρει την Ελλάδα, αλλά επειδή αυτό ικανοποιεί την αντιδημοκρατική του σκέψη και ψυχοσύνθεση. Με λίγα λόγια, ο Αλέκσης αγαπάει τον Ταγίπ και δυστυχώς η αγάπη αυτή δεν είναι ερωτική, αλλά πολιτική.

Με βάση τα παραπάνω, οι διαμαρτυρίες για την υπερπρόθυμη στάση της ελληνικής πλευράς στο θέμα των 8 Τούρκων αξιωματικών και η επίκληση των διεθνών κανόνων δικαίου (ναι, έτσι όπως ορίζονται από τις χώρες του ελεύθερου κόσμου) είναι μια άσκηση στη ματαιότητα. Είναι η προσπάθεια να διαφημίσεις την ομορφιά του μικρού στήθους σε έναν θαυμαστή της ομορφιάς της Ντόλι της Πάρτον. Είναι η διατήρηση της ψευδαίσθησης ότι ο Αλέκσης και η χαρούμενη του παρέα αγαπούν τη Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που όλα δείχνουν πως απλώς την ανέχονται. Γιατί όλη τους την αγάπη τη φυλάνε για τύπους όπως ο Ερντογάν. Και μπράβο τους.  

Υ.Γ. Παραλίγο να ξεχάσω να απευθύνω χαιρετισμό σε εκείνους τους πατριδοκάπηλους πολιτικούς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, που πριν από κάποια χρόνια πρωτοστάτησαν στις έξαλλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την παράδοση ενός πολέμαρχου που επιχείρησε να προκαλέσει θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Ας είναι ελαφρύ το τουμπεκί που τους σκεπάζει.