Οι επικίνδυνοι ερασιτεχνισμοί

Πρώτος και μόνος από όλη την Ευρώπη ο Α. Τσίπρας επισκέφθηκε τον Τράμπ στην Ουάσιγκτον και του έπλεξε το εγκώμιο. Ήταν ο ίδιος Τσίπρας που πριν τις εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες έλεγε για τον Τραμπ «ελπίζω να μην μας βρεί αυτό το κακό και εκλεγεί Πρόεδρος» αλλά ενώπιον του Τραμπ υποστήριξε ότι «μπορεί ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη πολιτική να μοιάζει ορισμένες φορές διαβολικός αλλά γίνεται γιά καλό» (!!!)

Με ακραία ειρωνία και σχόλια του τύπου «Τσίπρας και Τράμπ σε πορεία τρυφερότητας» σχολίασαν ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης σημαντικής απήχησης το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που επισκέφθηκε επίσημα τις Ηνωμένες Πολιτείες όταν  οι υπόλοιποι τηρούν αρνητική στάση έναντι του αλλοπρόσαλου Αμερικανού Προέδρου.

Πρώτος και μόνος πάλι από όλη την Ευρώπη είχε επισκεφθεί ο Α. Τσίπρας τον Πούτιν στη Ρωσσία, το 2015, εν μέσω της κρίσης στην Ουκρανία και μετά τις κυρώσεις που είχαν επιβάλλει Ευρώπη, ΗΠΑ και ο λοιπός πολιτισμένος κόσμος στη Μόσχα για τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της στη περιοχή. Η Ελλάδα δεν συμφωνεί με τις κυρώσεις γιατί «είναι ένας δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά», δήλωσε εκεί ο Τσίπρας, προκαλώντας την οργή Ευρωπαίων και Αμερικανών, που τον χαρακτήρισαν «σύμμαχο του Πούτιν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση».

Πρώτος και μόνος επίσης από όλη την Ευρώπη, υποδέχθηκε ο Α. Τσίπρας στην Αθήνα τον Ερντογάν. Τον Ερντογάν που βρίσκεται υπό συνθήκες πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης και είναι υπόλογος για τα βασανιστήρια και τις λοιπές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αποτελούν την άγρια καθημερινότητα στη σημερινή Τουρκία. Τον Ερντογάν στον οποίο είχε υποσχεθεί ότι σε λίγες ημέρες θα του έστελνε πίσω του 8 Τούρκους ικέτες, που ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Τον Ερντογάν, προς κατευνασμόν του οποίου ζητά τώρα να επανεξετασθεί η χορήγηση πολιτικού ασύλου σε έναν από αυτούς, όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες το παρέχουν αυτονόητα και χωρίς πολλές διατυπώσεις στους Τούρκους διωκόμενους.

Τι απέδωσε όλος αυτός ο  πρωθυπουργικός μπιζιμποντισμός; Ο μεν Τράμπ πούλησε άχρηστα αεροπλάνα. Ο Πούτιν πανηγύρισε το γεγονός ότι εν μέσω κυρώσεων προκάλεσε ρήγμα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ερντογάν έσπειρε νέα δαιμόνια στη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και αμφισβήτησε ανοιχτά μέσα στη Αθήνα τη συνθήκη της Λωζάνης. Και ο Τσίπρας; Ο Τσίπρας άκουσε επαινετικά σχόλια από τον Τράμπ, έλαβε γενικόλογες θεωρητικές υποσχέσεις από τον Πούτιν και εκβιάσθηκε άγρια από τον Ερντογάν.

Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά. Και είναι ο παρονομαστής αυτός η ακραία άγνοια του Α. Τσίπρα στα θέματα  διεθνούς πολιτικής και της εξωτερικής πολιτικής που μπορεί να ακολουθεί μία ελληνική κυβέρνηση μέσα στο σημερινό περίπλοκο διεθνές πλαίσιο. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι κατά σύστημα και καθ΄έξιν βρίσκεται λάθος ώρα σε λάθος μέρη και υποστηρίζει λάθος απόψεις. Και βεβαίως ουδείς αρμόδιος ή αναρμόδιος συνεργάτης του γνωρίζει, μπορεί ή θέλει να τον αποτρέψει.

Ευλόγως λοιπόν διερωτάται κανείς κατά πόσον μπορεί να χειρισθούν επιτυχώς αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο πρωθυπουργός επικίνδυνα και σύνθετα θέματα όπως της νέας όξυνσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή της ονομασίας της ΠΓΔΜ, που έρχεται πάλι στο προσκήνιο. Και εδώ τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με ψευτοπαροχές και εξευτελιστικά μερίσματα, όπως πιστεύει ο πρωθυπουργός ότι μπορεί να ισοφαρίσει την οικονομική εξόντωση χαμηλών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.

Τυχάρπαστες ασημαντότητες που επιδίδονται κατά σύστημα σε χαοτικούς ερασιτεχνισμούς αποτελούν βασικό γνώρισμα της (κατά παγκόσμια πρωτοτυπία) αριστεροδεξιάς κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Πέρασαν έτσι τρία χρόνια από τον Ιανουάριο του 2015, που η οικονομική και κοινωνική κρίση τους έφερε στην εξουσία. Τρία χρόνια μετά τα οποία δικαίως θεωρούνται ανεπίδεκτοι μαθήσεως, καθώς δεν διδάσκονται ούτε από τα δικά τους παθήματα. Αλλά πόσο και πόσα μπορεί να ανθέξει ακόμη αυτός ο τόπος χωρίς ανεπανόρθωτη ζημιά;