Μέγα δίλημμα των Άγιων ημερών το ποιος είναι πιο θλιβερός, ο δημιουργός ή οι ταινίες του. Κι ακόμα μεγαλύτερο όταν το δίλημμα έγινε τρίλημμα καθώς σε αυτό μπήκαν και οι «κριτικοί οι οποίοι πρέπει να διωχθούν ποινικά διότι προσέβαλαν τον δημιουργό». Προσωπικά είμαι υπέρ της δίωξης. Όχι όμως των γηγενών κριτικών τα κείμενα των οποίων μας έχουν χαρίσει αξέχαστες στιγμές και έχουν συμβάλει στην ψυχαγωγία όσων ξέρουν πρόσωπα, πράγματα και μπουγαδόνερα της μικρής αυλής του «Ελληνικού κινηματογράφου». Είμαι υπέρ της δίωξης των αλλοδαπών κριτικών. Για «ακατανίκητη βλακεία»!
Έχοντας δει την εξαιρετική ταινία «Wonder Wheel» του Γούντυ Άλλεν και ψάχνοντας πληροφορίες για την αριστουργηματική φωτογραφία του ηλικιωμένου πια Βιτόριο Στοράρο επισκέφτηκα τον παγκόσμιο καφενέ, «Το Διαδίχτυο». Εκεί προς μεγάλη μου έκπληξη έπεσα σε αγγλόφωνη κυρίως οχλαγωγία η οποία κατεδάφιζε την ταινία λόγω… «σεξουαλικής παρενόχλησης»! Έλλην ζαλισμένος και εγώ από το αστροπελέκι της «Πρώτη Φορά Αριστερά» που μας χτύπησε, μου πήρε ομολογώ κάποιο χρόνο να καταλάβω. Επρόκειτο για την γνωστή υστερία της «ορθότητας», του «ρατσισμού», της «παρενόχλησης» και συναφών «καυτών θεμάτων» με τα οποία ασχολούνται νυχθημερόν Ευρώπη και Αμερική την ώρα που πλατείες, μετρό και καταστήματά τους τινάζονται στον αέρα από παρανοϊκούς. Η ουσία της κριτικής των «κριτικών» του καφενέ ήταν ότι η ταινία είναι απαράδεκτη διότι … δημιουργός της είναι αυτός που έχει παντρευτεί τη θετή κόρη της πρώην γυναίκας του! Η «Εσπρέσο» τώρα και σε παγκόσμια έκδοση, αναρωτήθηκα;
Το δε οξυδερκές μάτι των κριτικών / ιεροεξεταστών -κρίνοντας μάλιστα από τις φωτογραφίες τους δεν μου φάνηκαν τίποτα θεούσες αλλά «προοδευτικοί» και «πολυπολιτισμένοι»- ανακάλυψε και αντιστοιχία του σεναρίου (όπου νεαρός ερωτευμένος με τη μάνα αρχίζει να έλκεται από την κόρη της… άκουσον άκουσον!) με την πραγματική ζωή του Γούντυ Άλλεν και τον γάμο του με τη θετή κόρη της πρώην γυναίκας του Μία Φάροου. Έρωτας «παρά φύσιν» βεβαίως για τα χριστιανικά μας ήθη. Και εννοείται εντελώς απίθανος να συμβεί τόσο στη ζωή, όσο και στην τέχνη, αρχαία ή νεότερη.
Πρόσεξα σε μια γωνιά του καφενέ τον ίδιο τον Γούντυ Άλλεν. Καθόλου θλιβερό, ίσως μόνο λίγο κουρασμένο. Έπινε το εσπρεσάκι του σιωπηλός χωρίς να δίνει καμία σημασία στο τι λέει ο κάθε καφενόβιος του «Διαδιχτύου», που έχει σήμερα δημόσιο λόγο υποδυόμενος τον «κριτικό», τον «δημιουργό» ή ό,τι άλλο «δηλώσει». Δεν τον απασχολούσε ούτε πόσα εισιτήρια έκανε, αν πήρε κάποιο βραβείο, κάποιο Όσκαρ ο ηθοποιός ή ο εξαίρετος φωτογράφος του. Μου φάνηκε «…σοφός και με τόση πείρα, πλούσιος με όσα κέρδισε στο δρόμο και μη προσδοκώντας πλούτη» ότι αυτός ήταν που «…κατάλαβε Ιθάκες τι σημαίνουν» και όχι κάποιοι από εμάς. Σιγουρεύτηκα δε για αυτό όταν πλήρωσε κι έφυγε αμίλητος αφήνοντας πίσω του το καφενείο να ωρύεται και πήγε να ολοκληρώσει το μοντάζ της καινούργιας του ταινίας.
Με τις ευχές μου για μια ακόμη καλύτερή μας χρονιά.
13°
