1. Η Ελλάδα έχει καταγράψει μια μεγάλη διπλωματική ήττα στο ζήτημα της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Περισσότερες από 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη χώρα με το όνομα Μακεδονία. Ανάμεσά τους οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα. Επίσης όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν συνεχώς το συνταγματικό όνομα της χώρας. Αν ο σκοπός μας ήταν να μην χρησιμοποιείται η λέξη Μακεδονία για την ονομασία του γειτονικού κράτους, είναι φανερό ότι έχουμε αποτύχει.
2. Με την επίκληση της απόφασης του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992 ορισμένοι επιχειρούν να μπλοκάρουν την επικείμενη συμφωνία. Επιχειρείται να αποδοθεί στο συμβούλιο αυτό μια ισχύς υπεροργάνου, ανώτερου από τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας που προβλέπονται από το σύνταγμα.
Στην πραγματικότητα το συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων είναι μια σύσκεψη, η οποία δεν αναφέρεται πουθενά στο σύνταγμα και δεν έχει θεσμική νομιμοποίηση. Κατά συνέπεια οι αποφάσεις του 1992 δεν δεσμεύουν κανέναν. Υπεύθυνες για να αποφασίσουν είναι, σύμφωνα με το σύνταγμα, η κυβέρνηση και η βουλή.
3. Η πτώση των εθνολαϊκιστών της κυβέρνησης Γκρουέφσκι στη γειτονική χώρα και η άνοδος στην εξουσία μετριοπαθών δυνάμεων, δίνει μια μοναδική ευκαιρία για την επίλυση του προβλήματος του ονόματος. Είναι προφανές ότι μια λύση που να ικανοποιεί πλήρως τη μία πλευρά δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από την άλλη. Η λύση της σύνθετης ονομασίας μπορεί να ικανοποιήσει μερικώς και τις δύο πλευρές και φαίνεται να γίνεται αποδεκτή από τις δύο κυβερνήσεις.
Όμως στην ελληνική κυβέρνηση υπάρχει το πρόβλημα της διαφωνίας Καμμένου, ο οποίος βρήκε ένα πεδίο επίδειξης πατριωτισμού μετά την πλήρη υποχώρησή του σε όσα έλεγε για το μνημόνιο και την υποτιθέμενη κατοχή της χώρας μας. Σε μια κανονική χώρα το πρόβλημα θα λυνόταν ή με ενδοκυβερνητική συμφωνία ή με την κατάρρευση της κυβέρνησης. Εδώ όμως θέλουν και την καρέκλα της εξουσίας άθικτη και την επίλυση του προβλήματος. Έτσι επινοούν διάφορες μεθοδεύσεις.
4.Τα δημοκρατικά κόμματα της αντιπολίτευσης ασφαλώς και πρέπει να αποκαλύψουν τα κυβερνητικά κόλπα και να φέρουν τους κυβερνητικούς εταίρους ενώπιον των ευθυνών τους. Ωστόσο θα πρέπει να σταθμίσουν το ενδεχόμενο ο καιροσκοπισμός των κυβερνώντων να αναβάλει την επίλυση του προβλήματος, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος η συγκυρία στην γειτονική χώρα να μην είναι στο μέλλον τόσο ευνοϊκή.
Τα δημοκρατικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν θα πρέπει να συμμετέχουν σε συσκέψεις υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, που θα δώσουν την ευκαιρία σε πατριδοκάπηλους απατεώνες να δώσουν την παράστασή τους. Αν όμως η κυβέρνηση φέρει το ζήτημα της συμφωνίας στη βουλή δεν μπορούν να μη ψηφίσουν κάτι με το οποίο θα έχουν συμφωνήσει επί της ουσίας. Σε καμιά περίπτωση τα κόμματα αυτά δεν θα πρέπει να προσπαθήσουν να κρύψουν πίσω από την ενδοκυβερνητική διαφωνία δικές τους εσωτερικές ασυμφωνίες πάνω στο ζήτημα.
5. Η υπόθεση του ονόματος της ΠΓΔΜ έχει μεγάλες ομοιότητες με την ιστορία του μνημονίου. Η υστερία, η επιθετικότητα, η δημαγωγία, ο εθνολαικισμός, η αυτοθυματοποίηση, η άγνοια του διεθνούς πεδίου, οι μικροκομματικοί υπολογισμοί, οι ασταθείς ηγεσίες και τα παιχνίδια εξουσίας ήταν κοινά στοιχεία και στις δύο υποθέσεις.
Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Στο ένα ζήτημα, το όνομα ήταν η ψυχή μας και βρεθήκαμε ηττημένοι και απομονωμένοι. Στο άλλο, ήμασταν η πιο αντιμνημονιακή χώρα και ξεμείναμε με τα ατελείωτα μνημόνια. Τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία να λύσουμε ένα πρόβλημα που χρονίζει σε βάρος μας, δεν πρέπει να τη χάσουμε μέσα στη μιζέρια της μικροπολιτικής.
3°
