Το πέναλτι που έπνιξε η Κική Δημουλά

Και ξαφνικά, όλη η Ελλάδα άρχισε να ασχολείται με την ποίηση. Όχι, δεν αποφάσισαν οι συμπατριώτες μας να χαθούν στα λυρικά μονοπάτια της Άννα Αχμάτοβα ή στην «Έρημη Χώρα» του Έλιοτ… Απλώς μπινελίκωσαν μέχρι τελικής πτώσεως την Κική Δημουλά.

Η ιστορία είναι πλέον γνωστή σε όλους. Ξεκίνησε από ένα χρονογράφημα της καλής δημοσιογράφου Άννας Δαμιανίδη (η οποία εισέπραξε και κείνη ουκ ολίγες «ψιλές» από την «άλλη» πλευρά) το οποίο σύντομα ξεχειλώθηκε και διαστρεβλώθηκε από τον διψασμένο για αίμα ελληνικό ιντερνετικό όχλο. «Αλτσχάιμερ», «Κωλόγρια», «Ψόφα» ήταν μερικές από τις λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν στον ιερό πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον της οι αγανακτισμένοι πολίτες – έναν ιερό πόλεμο ο οποίος δεν αναχαιτίστηκε ούτε από τη δημοσίευση της πλήρους απομαγνητοφώνησης των όσων είπε (μην ξεχνάμε πως επρόκειτο για προφορικό λόγο και όχι για συνέντευξη) η 82χρονη ποιήτρια. Εννοείται, πως το σημαντικότερο επιχείρημα σε βάρος της ήταν πως είναι (κατά τη γνώμη των υβριστών) παντελώς ατάλαντη. Μια πρώτη απορία που γεννιέται, λοιπόν, είναι: Αν μια ταλαντούχα (πάντα για τους εν λόγω υβριστές) ποιήτρια έβγαινε και έλεγε πως πρέπει να κάψουμε ζωντανούς τους νέγρους θα είχε δίκιο επειδή τα ποιήματά της θα ταξίδευαν τους φαν της καλής ποίησης σε κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους; Τεσπά…

Εμένα, πάντως, όλη αυτή η ιστορία δεν μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Η κυρία Δημουλά έχει υποπέσει εδώ και χρόνια σε πολλά «αδικήματα» και κάποια στιγμή θα πλέρωνε.

Καταρχήν είναι όντως υπερπροβεβλημένη. Καλώς ή κακώς, δεν έχει σημασία – το ζήτημα είναι πως ο τύπος που ξημεροβραδιάζεται να «χώνει» στο Face, το Twitter και τα μπλογκ δεν γουστάρει να βλέπει μια φάτσα πάνω από δυο-τρεις φορές. Του τη δίνει, βρε παιδί μου, σου λέει «Μα πάλι αυτός/η; Γιατί δεν βάζουνε εμένα να τα πω καλύτερα;». Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Δημουλά ανήκει στον λεγόμενο «Πνευματικό κόσμο», ο οποίος ανέκαθεν αποτελούσε στόχο. Πρόχειρα, μπορώ να θυμηθώ τη ρήση του μεγάλου Σωτήρη Κούβελα περί «λαπάδων», ενώ το γνωστό στερεότυπο πως οι συγγραφείς και οι ποιητές είναι άνθρωποι που κολυμπούν στο χρήμα αν και δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους είναι σήμερα ισχυρότερο από ποτέ.

Έχουμε πει κι άλλες φορές πως εσχάτως ζούμε μια υστερία πολιτικής ορθότητας. Είναι αστείο, αλλά στη χώρα της Χρυσής Αυγής ακόμα και η διαπίστωση πως «Ο Ομπάμα είναι μαύρος» μπορεί να θεωρηθεί ως η επιτομή του ρατσισμού. Από την άλλη, έχουμε επίσης τονίσει πως ο «αντιρατσισμός» (μέσα σε εισαγωγικά, βεβαίως βεβαίως) είναι τελείως a la mode τελευταία και, όσο να ’ναι, από το να πας στον Άγιο Παντελεήμονα να πλακωθείς με τους Χρυσαυγίτες είναι σαφώς πιο εύκολο να τα βάλεις ιντερνετικά με μια 82χρονη κυρία. Άσε που μετά μπορείς να κάνεις print screen το κατόρθωμά σου και να καμαρώνεις σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Last but not least, η Δημουλά πληρώνει ένα αποτρόπαιο έγκλημά της. Πριν λίγα χρόνια τόλμησε να υπογράψει ένα συλλογικό κείμενο το οποίο απαιτούσε από την τότε κυβέρνηση να προχωρήσει με τις μεταρρυθμίσεις. Οι «Επαναστάτες» δεν της το συγχώρησαν ποτέ. Την περίμεναν στη γωνία και η ευκαιρία τούς δόθηκε. Δεν είναι τυχαίο πως πολλά άρθρα που γράφτηκαν εναντίον της (ακόμα και από σοβαρούς δημοσιογράφους) ξεπερνούν με συνοπτικές διαδικασίες το θέμα του «ρατσισμού» και κάνουν φόκους στο ότι είναι «μνημονιακή». Το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα.

Η περιπέτεια της Δημουλά έλαβε ουσιαστικά τέλος το Σάββατο το βράδυ, όταν όλοι άρχισαν να βρίζουν τον Ολυμπιακό. Αν άνοιγες εκείνη την ώρα το Facebook θα πίστευες πως το ματς της απολύτως ντεφορμέ (έγκλημα του Βαγγέλη να διώξει τον Ζαρντίμ, τέλος πάντων...) ομάδας του Πειραιά με τον «αντιεμπορικό» Αστέρα Τρίπολης είχε ξεπεράσει σε τηλεθέαση τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ’87. Όλοι έβριζαν με λύσσα τον Θρύλο του Μαρινάκη. Ακόμη και φανατικοί ολυμπιακοί. Ακόμη και άτομα που δεν ξέρουν τι έχει η μπάλα μέσα (που λέει κι ο Γεωργίου) και που είναι 100% βέβαιο πως δεν είδαν ούτε δευτερόλεπτο από τον τελικό.

Τι σημαίνει αυτό; Πως δύο-τρεις δίνουν το στόχο, δέκα-δεκαπέντε τσιμπάνε και σε χρόνο dt όλοι βρίζουν τον αποδιοπομπαίο τράγο. Τελικά, Έλληνας είναι ο άνθρωπος που την Παρασκευή βρίζει ποιήτριες, το Σάββατο ποδοσφαιρικές ομάδες, την Κυριακή κάνει ένα διάλειμμα για να αποθεώσει τη μάνα του (λόγω της Ημέρας της Μητέρας) και μετά ξανά προς την δόξα τραβά (τραβά, τραβά).