Συνήθως οι κυβερνώντες δεν πέφτουν από πολιτικά λάθη τους. Ηττούνται όταν οι πολίτες ξυπνήσουν από τα παραμύθια τους και σκανάρουν την πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός και φέτος «μοίρασε» δώρα αλά Εμπενίζερ Σκρουτζ, στα θύματα της πολιτικής του, πρωταγωνιστής στα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα». Αντί για Κάρολος Μαρξ όπως ονειρευόταν, έγινε Κάρολος Ντίκενς. Και οι δύο τους ως παρατηρητές της αδικίας και της ανισότητας, χωρίς να προτείνουν κάτι για την αλλαγή τους.
Ζώντας το ίδιο όνειρο-εφιάλτης. Το γκόθικ φάντασμα του παρελθόντος: με τις κρεμάλες «ή αυτοί ή εμείς», και τα κατηγορώ για Πινοσέτ, προδότες, «Έλληνες που δεν είναι τόσο Έλληνες». Το φάντασμα του παρόντος: ο ωφελιμισμός των λίγων σε βάρος των πολλών, των δικών μας λίγων αυτή την φορά. Το παρόν των υπογραφών σε όλα όσα ορκιζόταν ότι δεν θα κάνει ποτέ. Η φτωχοποίηση της κοινωνίας, και η υπερφορολόγηση των πολιτών. Η Ελλάδα στο ξεκίνημα του 2018 κλείνοντας τον 3ο χρόνο διακυβέρνησης ΠΦΑ είναι σε χειρότερη θέση από ότι το 2011. Το πικρό τέλος του αντιμνημονιακού παζαριού ψήφων. Το νέο πάρτι διαφθοράς. Οι πλάτες στα σκάνδαλα των δικών μας παιδιών. Η ωμή αλήθεια Γιούνκερ ότι ακροδεξιά έχουμε στην Ελλάδα του Καμμένου.
Και το πνεύμα των μελλοντικών χριστουγέννων να μας κάνει πλάκα: Καραμανλής και Τσίπρας σε ένα μπαράκι ο Καρανίκας τους σερβίρει τα ποτά, και οι 2 απόμαχοι τσουγκράνε γελώντας «θυμάσαι ρε συ τότε που κάναμε πρωθυπουργοί». Ο δικός μας εφιάλτης, η δική τους πραγματικότητα.
Τα επιδόματα δεν κατατίθενται με τον κρατικό προϋπολογισμό, τα κρατά χώρια τα μοιράζει στα θύματα του ως προσωπικά δώρα ο αγαπητός «ευεργέτης» τα Χριστούγεννα. Όπως ο Σκρουτζ μοίραζε δώρα Χριστουγέννων όταν διαπίστωσε ότι έμεινε αδιάφορος και ασήμαντος για όλους. Μια ημέρα ισοφαρίζει τις υπόλοιπες 364;
Και ο Ντίκενς και ο Τσίπρας δεν εντρύφησαν στην εργατική τάξη, πάτησαν πάνω της για να πουλήσουν παραμύθια. Οι πρόσφυγες στην Μόρια, οι νεκροί στην Μάνδρα, οι πνιγμένοι στο Αιγαίο, οι 1 εκ. άνεργοι και νεόπτωχοι είναι η ταπετσαρία της αληθινής ζωής, κρυμμένη πίσω έναν μεγάλο καθρέφτη της δικής τους εικόνας που προστατευτικά κρύβει ότι δεν πρέπει να φαίνεται. Ο Αμίρ καλεσμένος στο Μαξίμου είναι ο μικρούλης Τιμ, αλλά οι 55χιλιάδες Αμίρ πρόσφυγες είναι τα ορφανά πεταμένα στους δρόμους της πουριτανικής Βικτωριανής εποχής.
Το μόνο που απομένει πια είναι να γίνει και ο ίδιος χαρτονόμισμα, γραμματόσημο, πλάνη του «μαρξιστή ιδεολόγου», όπως ο Ντίκενς. Μόνη τους πρόνοια ότι καθιέρωσαν τα έργα τους, ως ανάγνωσμα παραμυθιού κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο, για τις χαμένες «Μεγάλες Προσδοκίες».
12°
