Μόνο το 28,7% των συμπολιτών μας θέλει εκλογές εδώ και τώρα, σύμφωνα με την τελευταία έγκυρη δημοσκόπηση της MRB. Οι υπόλοιποι λίγο πολύ κάπως βολεύονται με την παρούσα κατάσταση. Δεν είναι θυμωμένοι ούτε αγανακτισμένοι με την κυβέρνηση. Κι ας ζορίζονται. Μπορεί στην εκτίμηση ψήφου να δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο 24,4% και στους ΑΝΕΛ 2,5% αλλά είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που φοβούνται μια άμεση αλλαγή διακυβέρνησης.
Προφανώς και δεν πιστεύουν πια ότι ο Τσίπρας θα σκίσει τα μνημόνια και θα μας βγάλει από την επιτροπεία. Ή ότι δεν θα πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, κανένα σπίτι δεν θα περάσει στα χέρια τραπεζίτη και ο βασικός θα πάει στα 750 ευρώ. Συνηθίζουν όμως την κατάσταση και δεν αγχώνονται πλέον. Αφού και η πλεονεκτούσα ηθικά αριστερά δεν κατάφερε να μας γυρίσει πίσω στα ωραία μας, δεν θα τα καταφέρει κανείς. Πόσο μάλλον όταν αυτός που έρχεται είναι νεοφιλελεύθερος και δεξιός και γιος του εχθρού του «Αντρέα μας» και γενικώς άνθρωπος του πλούτου και του κεφαλαίου. Στα συνήθως δραστήρια συνδικάτα του δημοσίου δεν κουνιέται φύλλο. Και δεν ελέγχονται από το ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι στην Ελλάδα πληρώνουμε την πρόθεση και όχι το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα πληρώνεται μόνο όταν πιστέψουμε ότι ο κυβερνών έχει κακή πρόθεση. Και ο Τσίπρας, για τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου μας, έχει καλή πρόθεση, θέλει το καλό του φτωχού και του αδικημένου, αυτού που τέλος πάντων έχασε προνόμια που είχε κατακτήσει με τους αγώνες του. Είναι και οι «αδίστακτοι ξένοι που μας έχουν στο χέρι και μας εκβιάζουν, πάντα εξαιτίας των προηγούμενων» και το γλυκό δένει, γίνεται αφήγημα, στερεότυπο και εντάσσεται στον τόμο της ιδεολογίας. Ο επόμενος κυβερνητικός συνασπισμός (ίσως ΝΔ - Κίν. Αλλαγής 47%) θα βρει απέναντι το υπόλοιπο ετερόκλητο πλην όμως «αντισυστημικό» 53% και η συνταγή της καταστροφής θα περάσει σε άλλη πίστα. Σε μια περίοδο με ζόρικες θεσμικές παγίδες (απλή αναλογική και εκλογή νέου ΠτΔ).
Η μόλυνση του Σαρωνικού, το δράμα της Μάνδρας με τους 23 νεκρούς, η αποσάθρωση της μεταναστευτικής πολιτικής, οι τουλάχιστον ύποπτες συναλλαγές με τη Σαουδική Αραβία, η έξαρση της εγκληματικότητας, η διάχυτη πλέον «αντιεξουσιαστική» βία, οι πλειστηριασμοί κατοικιών ακόμα και για χρέη 500 ευρώ, η κατάσχεση λογαριασμών, οι περικοπές κοινωνικών επιδομάτων και συντάξεων, η ληστρική φορολογία επί δικαίων και αδίκων, η ανεργία δεν φαίνονται ικανά να αγανακτήσουν το «λαό».
Το κοινωνικό μέρισμα όμως; Το 400άρι στον άνεργο νέο; Η λοταρία αποδείξεων; Όλα αυτά τα λαϊκίστικα για πολλούς κόλπα γράφουν και γράφουν καλά. Γιατί; Διότι ο «λαός» έχει συνηθίσει να του τα παίρνουν, το θεωρεί μόνιμη κατάσταση. Για πρώτη φορά τώρα του δίνουν και κάτι. Όχι ως μισθό ή συντεχνιακό επίδομα, αλλά δωρεάν με κριτήριο το βαθμό της ανέχειας. Ο ηγέτης κάνει ό,τι κάνει και με όποιους το κάνει, αλλά μοιράζει και κάτι στην πλέμπα. Έχει μεγάλο ιδεολογικό δυναμικό η δωρεάν προσφορά σε κοινωνίες που έχουν μάθει να εξαρτώνται από το κομματικό σύστημα. Το κράτος με σκέφτηκε μέρες που είναι, σου λέει ο άλλος. Πέντε, δέκα, τετρακόσια, αλλά μου έδωσε. Κι ας του παίρνει τα πολλαπλάσια μπροστά στα μούτρα του. Είναι η συνείδηση του ραγιαδισμού, η αποδοχή του ολοκληρωτισμού. Καλά πάμε.
Το νεοσύστατο «Κίνημα Αλλαγής» παρόλη την επικοινωνιακή καταιγίδα των τελευταίων μηνών τσιμπάει ένα 10%, που είναι απλά το άθροισμα ΔΗΣΥ - ΠΟΤΑΜΙ. Οι αυτόμολοι στο ΣΥΡΙΖΑ Πασόκοι δεν φαίνονται να επανακάμπτουν και δεν θα το κάνουν. Δεν έχουν λόγους, ειδικά όταν υποψιάζονται τη σύμπραξη με τη ΝΔ. Την αναδιανομή που υπόσχεται η Γεννηματά την κάνει πράξη η κυβέρνηση. Βουταρία το λέγαμε μικροί.
Η ΝΔ αυξάνει τη συσπείρωσή της, μαζεύει τους δικούς της από όμορους χώρους και την αποχή, προσελκύει και λίγους αριστερόστροφους πλην όμως ρεαλιστές, αλλά δεν πείθει τα λαϊκά και περισσότερο θιγόμενα στρώματα ότι μαζί της θα δουν «θεού πρόσωπο». Στη λαϊκή συνείδηση απαρτίζεται από «πλουτοκράτες» και διαπλεκόμενους. Η πολιτική της πρόταση δεν συγκινεί γιατί έχει πολλά μεταρρυθμιστικά και ορθολογικά στοιχεία, ενώ ο ηγέτης της δεν είναι χαρισματικός, δηλαδή δεν λέει παραμύθια. Το μιντιακό σύστημα σχεδόν την απεχθάνεται, οι εταίροι δεν καίγονται να συνεργαστούν μαζί της. Το μοναδικό της στήριγμα σε μια πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή το Κίνημα Αλλαγής, δεν παραλείπει να τονίζει την άβυσσο που τους χωρίζει. Δηλαδή, κοινώς, πού πας ρε Καραμήτρο; Αλλά αυτή πηγαίνει.
Ο λαϊκός κόσμος έβγαλε το άχτι του πάνω σε αυτούς που του έχτισαν τη δανεική ευημερία. Δεν την είχαν στήσει καλά και κατέρρευσε και μετά μας έσπρωξαν εδώ. Ποιοι; Οι άλλοι. Και το βγάζει ακόμα. Αλλά στους προηγούμενους. Γι’ αυτό και ανέχεται τους σημερινούς που τον ταξιδεύουν στην τριτοκοσμική αθλιότητα με την ελπίδα ότι σε κάποια στροφή του δρόμου οι εταίροι θα βάλουν νερό στο κρασί τους και η ηθική αριστερά θα του μοιράσει τα πλεονάσματα. Γιατί; Γιατί έτσι έχει μάθει. Θα διανείμει μέσω της σκληρής φορολογίας τον πλούτο που παράγουν οι λίγοι και ικανοί, οι ευνοημένοι, στους πολλούς και μέτριους, στους κολασμένους. Και θα ζήσουμε με ισότητα και δικαιοσύνη, δηλαδή με συνταξιούχους πενηντάρηδες, αιώνιους φοιτητές, χαλαρούς δημόσιους υπάλληλους, λαϊκούς φοροδιαφεύγοντες και προσοδούχους γενικώς. Ποια ανάπτυξη και ποια ανταγωνιστικότητα;
Η μεσαία τάξη φοβάται τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μιας και είναι πεισμένη ότι αυτές θα είναι μόνο προς όφελος του κεφαλαίου. Φοβάται την ανάπτυξη, γιατί θα απαιτήσει δουλειά, γνώσεις και ανταγωνισμό, δηλαδή θα είναι άδικη με τους εργαζόμενους, όπως την έχουν δασκαλέψει 50 χρόνια τώρα. Φοβάται την πραγματική εκπαίδευση γιατί θα απαιτήσει διάβασμα και αριστεία. Φοβάται τις καθαρές οργανωμένες πόλεις γιατί θα της χαλάσουν τη βολή της, δηλαδή να χτίζει, να παρκάρει ή να ξεσαβουρώνει όπου λάχει. Φοβάται τη διοικητική ευταξία γιατί τότε χάνεται η αξία του «κουμπάρου, του δικού της ανθρώπου».
Η μεσαία τάξη φοβάται τη σύγχρονη ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία. Γι’ αυτό πάντοτε θα παίζει με την αριστερά και θα γοητεύεται από τον υπόρρητο αυταρχισμό και ολοκληρωτισμό της. Θέλει πάντα κάποιον να την προσέχει. Λέγε το κράτος. Ακόμα και αν της λείπουν τα λεφτά; Μένει να το δούμε προσεχώς.
* Ο τίτλος είναι από το εμβληματικό τραγούδι των TsopanaRave
9°
