Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι ακριβώς ο καθρέφτης της κοινωνίας. Δεν είναι δηλαδή μια πιστή της αντανάκλαση. Αν πρέπει οπωσδήποτε να τα παρομοιάσω με κάτι, θα έλεγα ότι είναι μια σειρά από δωμάτια από τα οποία οι χρήστες επιλέγουν σε ποιο θέλουν να τους δούμε. Έτσι, άλλοι τα αντιμετωπίζουν σαν το σαλόνι τους, άλλοι σαν την κρεβατοκάμαρά τους και άλλοι σαν την τουαλέτα τους. Άλλοι θέλουν η εικόνα τους να μοιάζει με την εικόνα που έχουν γι’ αυτούς οι άνθρωποι που τους συναναστρέφονται στ’ αλήθεια, άλλοι θέλουν να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την ερωτική τους ζωή και άλλοι απλώς κλάνουν και χέζουν.
Αυτοί οι τελευταίοι έκαναν ξανά αισθητή την παρουσία τους με αφορμή τον θάνατο του Βασίλη Μπεσκένη. Έβρισαν, ειρωνεύτηκαν, πανηγύρισαν και γενικά έκαναν ότι περνά από το πληκτρολόγιό τους προκειμένου να αποδείξουν πως η θεωρία της εξέλιξης και ο διαχωρισμός του ανθρώπου από τον πίθηκο δεν είχε για όλους την ίδια επιτυχία. Καλοταϊσμένοι από το μίσος που μοιράστηκε τα τελευταία χρόνια, φανατισμένοι από τις κραυγές αυτών που το μόνο που καταλαβαίνουν από δημοκρατία είναι ότι ξεκινάει με το γράμμα «δ», μαθημένοι να ακολουθούν αυτόν που φωνάζει πιο δυνατά και μιλάει με όσο το δυνατόν πιο ολιγοσύλλαβες λέξεις, έκαναν ξανά επίδειξη των κοπράνων της ψυχής τους.
«Και πού είναι το πρόβλημα;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Και μετά θα πει ότι σε κάθε σύνολο ανθρώπων τόσο μεγάλο όσο οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σίγουρα θα υπάρχουν και υπάνθρωποι. Σίγουρα θα υπάρχουν και καθάρματα που σπάνε το κόμπλεξ τους σαν σπυρί και προσπαθούν να λερώσουν με το πύον τους τους πάντες γύρω τους. Δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε περίεργο. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους, θα πει αυτός ο κάποιος, το έχουν οι ίδιοι και οι γύρω τους (αν έχουν ανθρώπους γύρω τους).
Και θα έχει δίκιο. Όντως, οι άνθρωποι αυτοί είναι λίγοι. Πολύ λίγοι. Κανονικά η βρώμα τους δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα. Και δεν θα ήταν, αν δεν φροντίζαμε εμείς να την απλώσουμε παντού πιστεύοντας ότι έτσι κάνουμε κάτι για να απαλλαγούμε από αυτή.
Δεν θα διάβαζα κανένα από τα ποστ των διαταραγμένων χρηστών για τον Βασίλη, αν δεν είχαν καταγγελθεί από άλλους χρήστες, οι οποίοι ήθελαν με τον τρόπο τους να διαμαρτυρηθούν για τις σκατένιες αυτές συμπεριφορές. Δεν θα μάθαινα ποτέ τι έγραψε η κυρά Αντωνία από την Πάτρα ή ο ανώνυμος φουκαράς του τουίτερ που πασχίζει να τραβήξει την προσοχή, αν κάποιοι συμπολίτες μας - έχοντας τις καλύτερες των προθέσεων – δεν τους έκαναν τη χάρη να μεταδώσουν το μήνυμά τους.
Γιατί για χάρη πρόκειται. Και για μετάδοση μολυσματικού ιού.
Όταν ένας ηλίθιος γράφει κάτι υβριστικό για έναν νεκρό, κάποιοι το διαβάζουν. Από αυτούς, ελάχιστοι θα χαρούν και θα γοητευτούν. Αν, όμως, κάποιοι από αυτούς που οργίστηκαν όταν το διάβασαν το αναμεταδώσουν για να εκφράσουν την οργή τους, το μόνο που θα έχουν καταφέρει θα είναι να το διαβάσουν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι και έτσι να γοητευτούν και κάποιοι ακόμα που διαφορετικά δεν θα το διάβαζαν ποτέ. Θα έχουν μεταδώσει έναν ιό και δεν θα έχουν καταφέρει τίποτα περισσότερο. Οι καταγγελίες, άλλωστε, σε κάτι τόσο άρρωστο όσο ένα υβριστικό μήνυμα για έναν νεκρό δεν έχουν και τόση σημασία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έτσι κι αλλιώς σιχαίνεται τους υβριστές νεκρών. Δεν περιμένει ένα καταγγελτικό ποστ για να καταλάβει τι υπάνθρωποι είναι. Οι λίγοι που απομένουν, απλώς θα γοητευθούν από την σκατοψυχιά και θα προσπαθήσουν να τη μιμηθούν. Και επειδή μιλάμε για διαταραγμένες προσωπικότητες, όσο πιο πολύ καταγγέλεται η σκατοψυχιά τόσο περισσότερο θα τους γοητεύει.
Γιατί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν και έτσι. Ως μέρη συνάντησης διαταραγμένων προσωπικοτήτων, ως καφενεία ηλιθίων, που παίρνουν θάρρος από τη διαπίστωση ότι δεν είναι μόνοι. Και αποθρασύνονται. Και κανένα οργισμένο ποστ δεν θα τους σταματήσει αφού ο σκοπός τους είναι να προκαλέσουν οργισμένα ποστ.
Αν, λοιπόν, στ’ αλήθεια θέλουμε να τσακίσουμε τους σκατόψυχους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αν πραγματικά θέλουμε να τους περιορίσουμε, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τους αγνοούμε. Να σταματήσουμε να μεταδίδουμε τον ιό τους ακόμα κι αν το κάνουμε με τις καλύτερες των προθέσεων. Αν θέλουμε να τελειώνουμε με αυτούς που φτιάχνονται με το να χέζουν σε κοινή θέα, πρέπει να σταματήσουμε να σηκώνουμε ψηλά τα σκατά τους και να φωνάζουμε «ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ» κάνοντας επίδειξη της δραστηριότητάς τους. Πρέπει να τους γυρνάμε την πλάτη. Και να τους αφήσουμε μόνους με την αρρώστια τους. Και μπράβο μας.
6°
