Μακριά από μένα κάθε είδους λαϊκίστικες προσεγγίσεις. Άλλωστε, εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, κείμενα κατά του λαϊκισμού, με τη μια ή την άλλη μορφή του, γράφω. Μια από τις εκδοχές του λαϊκισμού είναι και οι απόψεις του είδους «ο πρωθυπουργός πρέπει να μένει στο Καματερό ή στο Μενίδι». Μια άλλη παραλλαγή της ίδιας αντίληψης είναι ότι, για να γίνει κάποιος υπουργός Οικονομικών και να ασκεί φιλολαϊκή πολιτική, πρέπει να ανήκει στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, μιας και έτσι –υποτίθεται– θα καταλαβαίνει καλύτερα τα προβλήματα του μέσου πολίτη, θα γνωρίζει «τους καημούς της φτωχολογιάς» κ.λπ. κ.λπ. Αφελής άποψη, ενίοτε και επικίνδυνη. Ούτε στο Μενίδι είναι απαραίτητο να ζει κάποιος για να είναι καλός πρωυθυπουργός, ούτε βέβαια καλός υπουργός Οικονομικών ή Εθνικής Οικονομίας είναι όποιος δεν είχε στον ήλιο μοίρα στην προηγούμενη ζωή του. Ωστόσο, από τέτοιου είδους λαϊκίστικες προσεγγίσεις μέχρι αυτό που ζούμε τα τελευταία περίπου τρία χρόνια, η απόσταση είναι χαώδης. Και εξηγούμαι: Σχεδόν όλοι οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν αναλάβει οικονομικά υπουργεία είναι λίγο-πολύ άνθρωποι με τεράστια προσωπική ή/και οικογενειακή περιουσία, πανάκριβες σπουδές στο εξωτερικό, και ιλιγγιώδη ποσά (νομίμως κτηθέντα ή κληρονομηθέντα, για να μην παρεξηγηθούν όσα γράφω) σε καταθέσεις.
Ουδέν πρόβλημα, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον. Καλά να ’ναι οι άνθρωποι να τα χαίρονται, όπου Γης και αν τα έχουν, με μορφή καταθέσεων ή επενδύσεων. Υπάρχει, ωστόσο, ένα άλλου είδους πρόβλημα, πρόβλημα ηθικοπολιτικού θράσους θα το έλεγα. Δεν μπορεί να προσβάλλουν βάναυσα, όπως κάνουν κάποιοι από αυτούς, την ευαισθησία αλλά και τη νοημοσύνη ανθρώπων που έχουν λιώσει παντελόνια σε αυτήν εδώ την κωλοχώρα, επί χρόνια και χρόνια, μέχρι να φτάσουν στο σημείο να βγάζουν δυο δεκάρες παραπάνω από το existenz minimum.
Είπαμε, να ’ναι καλά οι άνθρωποι, να χαίρονται τα πλούτη τους και τις καταθέσεις τους. Ούτε σε φτηνό λαϊκισμό προτίθεμαι να επιδοθώ, ούτε με όρους μνησικακίας προσεγγίζω το ζήτημα. Τουλάχιστον, όμως, ας μη μας δουλεύουν κιόλας! Γιατί βέβαια, όσο μεγαλόθυμος ή/και ανεξίκακος και αν είναι κάποιος, δεν μπορεί παρά να εξοργίζεται όταν ακούει τον παιχνιδιάρη κ. Τσακαλώτο, με το κρεμασμένο στο σακίδιο αρκουδάκι του, να του λέει ότι αντρόγυνο με δύο παιδιά που έχει εισόδημα 12.000 ευρώ τον χρόνο ανήκει στη μεσαία τάξη! Μάλιστα, κάπου διάβασα ότι η κ. Φωτίου, μεταξύ γεμιστών και καθαρίσματος φρούτων προφανώς, κατέβασε ακόμα περισσότερο τον πήχη ποσόν, κάπου στα 7.000-8.000 ευρώ!
Υπάρχουν ελεύθεροι επαγγελματίες που πρέπει να τους φύγει μην πω τι για να βγάλουν 25.000 ευρώ τον χρόνο – αν, βέβαια, δεν έχουν κλείσει ήδη τα βιβλία τους και το μπλοκάκι τους, όπως έχει συμβεί με κάποιες δεκάδες χιλιάδες. Από αυτά, περίπου το 55% καλούνται να το δώσουν στο κράτος, με τη μορφή φόρων, εισφορών ή τελών, για να τους μείνουν τελικά περίπου 12.000 ευρώ, δηλαδή περίπου 1.000 ευρώ τον μήνα, για να ζήσουν. Βάσκανος μοίρα το θέλησε να ζούμε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και της ανελέητης φορολογίας. Να έχεις πίσω σου σαράντα πέντε (sic) χρόνια δουλειάς, όπως η αφεντιά μου, και να ακούς τον Τσακαλώτο και τη Φωτίου να σου λένε ότι 12.000 ευρώ είναι ικανοποιητικό εισόδημα για τετραμελή οικογένεια! Τουλάχιστον, ας μας αφήσουν στον πόνο μας, ας μη μας προκαλούν, ας μη συνοδεύουν τον ανασκολοπισμό μας (κοινώς, παλούκωμα) με εξυπνακίστικα σχόλια. Πολλώ μάλλον που κάποιοι από τους επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης δεν είναι παρά περαστικοί από τη χώρα μας, την οποία βλέπουν περίπου σαν πεδίο ασκήσεων για την εφαρμογή των ανθυπομαρξιστικών ιδεοληψιών τους.
6°
