Πολιτικη & Οικονομια

Οι «Δημουλιασμένοι»

Το αντανακλαστικό της υστερίας

Το μήνυμα που στέλνει η υπόθεση της Κικής Δημουλά είναι σαφές: Στο διαδικτυακό σύμπαν δεν επιτρέπονται οι «γκρίζες περιοχές». Με μερικές λέξεις-κλειδιά και με δυο-τρεις φράσεις κλισέ, κατατάσσεσαι είτε στους «από εδώ» είτε στους «από εκεί» και αντιμετωπίζεσαι δεόντως. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της σύνθεσης ή της μετριοπάθειας. Και δεν υπάρχει, γιατί κανείς δεν τη θέλει.
Είναι πολύ πιο βολικό ο κόσμος να χωρίζεται σε Καουμπόιδες και Ινδιάνους. Πάντα ήταν. Και εδώ που τα λέμε κάπως έτσι θα κατέληγε το διαδίκτυο, από τη στιγμή που οι τηλεθεατές (πρωινών ενημερωτικών, Ευαγγελάτου, Τράγκα, Τατιάννας κοκ) ανακάλυψαν το νέο «Eldorado της Ηθικολογίας» στο Facebook, στο Twitter και στα Blogs.
Ορδές «ξυπνατερέδων» (ειδικών στις δημοσιεύσεις τύπου «Ξυπνάτε, ρε!) και «δενειμαιπροβατάδων» (αυτοί που επαναλαμβάνουν ότι δεν είναι πρόβατα να καταναλώνουν ό,τι τους σερβίρουν) είναι έτοιμοι να ορμήσουν ομαδόν ακριβώς σαν «πρόβατα») μόλις κάποιος τους υποδείξει το στόχο.
Το ζητούμενο είναι να εξοβελιστούν στο πυρ το εξώτερον όσες απόψεις εμφανίζονται (ή είναι) πιο σύνθετες από το απλό κατανοητό σε όλους «Ουγκ». Δηλαδή ο δημόσιος λόγος να ευνουχιστεί, να γίνει μασημένη τροφή για τους πολλούς (σαν πολιτική ομιλία για κρετίνους), ώστε να μπορεί να ταξινομηθεί αμέσως.
Γι’ αυτό και οι λέξεις σιγά-σιγά χάνουν το νόημά τους: τα «φασίστας», τα «χούντα» και τα «αριστερός» (στην απαξιωτική Φαηλοειδή χρήση) πάνε κι έρχονται σε σχόλια, φεϊσμπουκικούς τοίχους και «timelines» με χαρακτηριστική ευκολία. Τόσο απλά και άκοπα, όσο και οι κλισαρισμένες λυγμωδίες όταν πεθαίνει κάποιος ή οι κοινοποιήσεις για βοήθεια ή ακόμα και οι διάφορες τερατολογίες από διαδικτυακά βοθρολύματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία: Όλα αυτά συμβαίνουν ως φυσική εξέλιξη. Το ένα άκρο χρειάζεται το άλλο για να αυτοπροσδιορίζεται και να στρατολογεί. Χωρίς τους «εβραιομασώνους» π.χ. ο κάθε «Σεραφίνο Πειραιώς» πέφτει στην ανεργία, γιατί χωρίς αυτούς να φοβίζουν τους πελάτες του δεν έχει λόγο ύπαρξης ως υπερασπιστής τους.
Ο πραγματικός τους αντίπαλος είναι το «ενδιάμεσο». Αυτός που δεν θα σπεύσει ούτε να καταβαραθρώσει ούτε να αποθεώσει. Αυτόν απαξιώνουν και οι δύο, πρώτα από όλα. Είναι ο «ξενέρωτος» ή ο «ναιμεναλλάς». Με άλλα λόγια, ο πραγματικός κίνδυνος.
Είναι βέβαια και αυτή η παράδοση του «Πρώτος στην καρδιά μας», που διευκολύνει ακόμα περισσότερο τέτοιες καταστάσεις. Διότι όταν για χρόνια εκπαιδεύεσαι στην αποδοχή μιας υποκειμενικής πραγματικότητας (αυτής της καρδιάς σου) μπλέκοντας το συναίσθημα με την αλήθεια, πολύ εύκολα μετά οδηγείσαι (μέσω δυο-τριών προσεκτικά επιλεγμένων φράσεων) στο «Μπορεί η Δημουλά να μην τα είπε έτσι, αλλά είναι ρατσίστρια στην καρδιά μας».
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και τώρα, που η ιστορία παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις και χάρη στην πιστή απομαγνητοφώνηση που δημοσιεύθηκε μπορεί ο καθένας να κρίνει, υπάρχει site που παρουσιάζει το απομαγνητοφωνημένο κείμενο με τη φράση «αυτά είπε, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ “τα Νέα”, η Κική Δημουλά».
Γιατί συμφωνα με την αιώνια αρχή του διαδικτυακού bullying, σημασία δεν έχει τι είπες (ή έγραψες), αλλά τι θα μπορούσες (σύμφωνα με τα δικά ΤΟΥΣ κλισέ) να έχεις γράψει. Τόσο απλό και τόσο βολικό. Σαν λαϊκό δικαστήριο σε πάλαι ποτέ τηλεοπτικό μεσημεριανάδικο.