Η υπόθεση της πώλησης αμυντικού υλικού στη Σαουδική Αραβία εξελίχθηκε σε μία –όπως πάντα– διένεξη μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν το διακύβευμα δυστυχώς υπερέβαινε τις εσωτερικές αντιθέσεις και προσλάμβανε διεθνείς διαστάσεις.
H Σαουδική Αραβία έχει εμπλακεί στον ενδο-ισλαμικό εμφύλιο της Υεμένης στηρίζοντας τους Σουνίτες, ενώ το Ιράν στηρίζει και εξοπλίζει τους Σιίτες. Το Ριάντ, μάλιστα, εδώ και καιρό έχει αναλάβει επιθετικό ρόλο εμπλεκόμενο και σε επιχειρήσεις εντός του εδάφους της Υεμένης, κυρίως με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά σιιτικών στόχων.
Ο ενδο-ισλαμικός εμφύλιος δεν εξελίσσεται μόνο στην Υεμένη. Η διαμάχη επεκτείνεται τούτη την ώρα στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ αλλά και εντός του Λιβάνου. Η Σαουδική Αραβία έχει αναλάβει το ρόλο του προστάτη του Σουνιτισμού και διεκδικεί πρωτεύοντα ρόλο στη συρρίκνωση του σιιτικού παράγοντα στο νότιο Ιράκ, την Κεντρική Συρία αλλά και της ισχύος των Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Ιδιαίτερα όσον αφορά την κατάσταση στον Λίβανο, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται σε υπόγειες συνεννοήσεις μέσω Ουάσινγκτον με το Ισραήλ. Οξύμωρο, πρωτοφανές αλλά υπαρκτό στοιχείο που καθορίζει τη νέα γεωπολιτική στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Πίσω από αυτή τη διαμάχη κρύβεται η διαχρονική αντίθεση μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν ως προς την επιρροή που ασκούν στον ευρύτερο ισλαμικό κόσμο.
Σε αυτή την ιστορία ενεπλάκη η Αθήνα για 65 εκατ. ευρώ. Προφανώς οι πολιτειακοί παράγοντες δεν έδωσαν σημασία στις λεπτομέρειες. Οι Αμερικανοί εξ αρχής δεν είχαν αντιρρήσεις για το deal. Το αντίθετο συνέβη. Η Σαουδική Αραβία θα προμηθευόταν 300.000 οβίδες των 105 mm. Το υλικό ήταν ληξιπρόθεσμο, δηλαδή πλησίαζε η ημερομηνία λήξης της αξιοπιστίας των οβίδων. Ο αγοραστής το γνώριζε και άρα θα τις αγόραζε προκειμένου να χρησιμοποιηθούν άμεσα στο μέτωπο της Υεμένης. Τα πυροβόλα των 105 mm είναι το «ψωμοτύρι» του πυροβολικού παγκοσμίως. Έμενε να καθοριστεί το δρομολόγιο της μεταφοράς. Κάποια ποσότητα θα μεταφερόταν στη Σαουδική Αραβία και κάποια άλλη, ενδεχομένως, σε κάποια άλλη ακτή της Αραβικής Χερσονήσου. Αυτή είναι η δουλειά των ειδικών, δηλαδή των εμπόρων όπλων και των μεταφορέων τους.
Στην υπόθεση ενεπλάκησαν δύο άτομα. Ο ένας γνωστός έμπορος όπλων με μία υποτυπώδη υποδομή βιοτεχνίας παραγωγής φυσιγγίων στην Αξιούπολη του Κιλκίς, γνωστός διαχρονικά στο Πεντάγωνο από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όλες οι κυβερνήσεις έκτοτε τον γνώριζαν και τον χρησιμοποιούσαν. Ο Βασίλης Παπαδόπουλος για κάποιους λόγους διατηρούσε καλές σχέσεις με αραβικά κράτη. Τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και το Κατάρ. Αυτές τις διασυνδέσεις εκμεταλλεύεται.
Το δεύτερο πρόσωπο κατάγεται από το Ηράκλειο Κρήτης, δραστηριοποιείται εδώ και πολλά χρόνια στη Σαουδική Αραβία και είναι στέλεχος της επιφανούς επενδυτικής εταιρείας MASIC, σαουδοαραβικών συμφερόντων. Προηγουμένως είχε διατελέσει σημαίνον στέλεχος της τράπεζας της βασιλικής οικογενείας των Σαούντ στο Λονδίνο. Είναι πρόσωπο έμπιστο μίας τουλάχιστον ομάδας της βασιλικής αυλής του Ριάντ.
Οι δύο οικονομικοί παράγοντες προφανώς εκπροσωπούν διαφορετικές πλευρές των φραξιών που «ανθίζουν» γύρω από το βασιλικό παλάτι. Αυτή η λεπτομέρεια προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία αυτή την περίοδο αφού εδώ και έναν μήνα ο πρίγκιψ διάδοχος του θρόνου ανέλαβε δράση κατά ενός τμήματος της οικογενείας του φυλακίζοντας για διαφθορά τα ξαδέρφια του, τους θείους του και τους παρατρεχάμενούς τους. Στη Σαουδική Αραβία εξελίσσεται τούτη την ώρα μία εντυπωσιακή ανακατάταξη των δεδομένων της εξουσίας εντός του βασιλείου. Ο διάδοχος του θρόνου προσέλαβε την αμερικανική εταιρεία Blackwater, γνωστή πολυεθνική εταιρεία μισθοφόρων και υπηρεσιών security, για τη διαχείριση της «εκκαθάρισης» της Αυλής από εχθρικά στοιχεία. Ταυτόχρονα, ο διάδοχος εξήγγειλε μέτρα «δημοκρατικοποίησης» της κοινωνίας. Οι γυναίκες θα μπορούν να οδηγούν ΙΧ, να πηγαίνουν στο γήπεδο, ενώ άρχισαν να ανοίγουν αίθουσες κινηματογράφου. Πρόκειται για ιεροσυλία, αν σκεφτεί κανείς ποιοι κάνουν κουμάντο στα Τεμένη και τα ιερατικά σχολεία. Τέλος πάντων.
Σε αυτό τον καμβά λοιπόν, ο μεν Παπαδόπουλος «έκλεισε» τη δουλειά με τιμές σχετικά υψηλές, ενώ ο Σφακιανάκης επιθυμούσε αναδιαπραγμάτευση σε χαμηλότερες τιμές. Οι 300.000 οβίδες για την Υεμένη, ωστόσο, αποτελούν τη μοναδική σταθερά σε αυτή την υπόθεση. Τελικά στο Ριάντ «μπλέχτηκαν» οι γραμμές. Στην ιστορία ενεπλάκη η ελληνική πρεσβεία – και δεν είναι η πρώτη φορά που οι έλληνες διπλωμάτες εμπλέκονται μεταξύ διασταυρούμενων πυρών. Στο ελληνικό Πεντάγωνο ενεπλάκησαν και στρατιωτικοί παράγοντες. Το πράγμα χόντρυνε και οι «έμπειροι» Σαουδάραβες έμειναν απ’ έξω αντιλαμβανόμενοι πως κάτω εκεί στη Σαουδική Αραβία η κατάσταση στράβωσε. Στην Αθήνα οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης δεν αντελήφθησαν τη διεθνή διάσταση της ιστορίας. Το κατάλαβαν μόλις τη Δευτέρα, μετά τη συζήτηση στη Βουλή, όταν τα τηλεοπτικά δίκτυα στο Ισλάμ άρχισαν να μεταδίδουν το στρατιωτικό - διπλωματικό κουβάρι από την ελληνική πρωτεύουσα. Ήταν πια αργά και η όψιμη έως και χλιαρή παρέμβαση του Νίκου Φίλη για τα παιδιά που σκοτώνονται στην Υεμένη δεν ήταν καθόλου αρκετή για να τηρηθούν κάποια προσχήματα. Η Ελλάδα, χωρίς λόγο και αιτία και για ένα ποσό των 65 εκατ. ευρώ, ενεπλάκη σε μία ιστορία που την ξεπερνά αλλά και που είναι δυνατόν να προκαλέσει αντιδράσεις στον ισλαμικό κόσμο με σοβαρές επιπτώσεις σε ζητήματα ασφαλείας. Ποιος άραγε σκέφτηκε το ενδεχόμενο αυτό; Τα «σαΐνια» στο Υπουργείο Άμυνας ή τα «λαγωνικά» του Υπουργείου Εξωτερικών;
Οι Αμερικανοί δεν είχαν αντιρρήσεις, το ΝΑΤΟ επίσης, το Ισραήλ επικροτούσε, η κυβέρνηση θα εισέπραττε 65 εκατ. ευρώ για κάτι ληγμένες οβίδες, ο κ. Παπαδόπουλος θα ήταν ευτυχής με ακριβό τιμολόγιο και ο Σφακιανάκης ευτυχέστερος αν το τιμολόγιο ήταν φθηνότερο. Στην Υεμένη, κάποια στιγμή μετά τον πόλεμο, κάποια μονάδα του ΟΗΕ θα ανακάλυπτε έξω από το Άντεν άσκαστες οβίδες με κωδικό αριθμό που θα παρέπεμπε στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Το ζήτημα θα είχε ξεχαστεί. Έλα όμως που στην Αθήνα ακόμη και οι πιο απλές βρωμοδουλειές γίνονται πολύπλοκα σενάρια.
11°
