Το ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν πολυγουστάρει τη Δημοκρατία δεν είναι περίεργο. Στο κάτω-κάτω είναι πολιτικό παιδί της κομμουνιστικής αριστεράς και μεγάλωσε με καφενειακοπολιτικές συζητήσεις που ξεκινούσαν από τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να καταλυθεί η αστική δημοκρατία και κατέληγαν στο αν σπουδαιότερος ηγέτης ήταν ο Μάο ή ο Λένιν. Η απέχθεια για τη Δημοκρατία είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής του υπόστασης, αλλά την ξέρουμε. Αυτό που ίσως να μην μπορούσαμε να φανταστούμε (φυσικά και μπορούσαμε, για έμφαση το γράφω), είναι το ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να καταλάβει ΤΙ είναι η Δημοκρατία.
Αν ήξερε, δεν θα είχε ποτέ ξεστομίσει αυτές τις κολοσσιαίου μεγέθους μπούρδες* και σίγουρα θα είχε εμποδίσει τον παρατρεχάμενο που χειρίζεται το λογαριασμό του στο τουίτερ να τις τουιτάρει.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας νομίζει ότι η Δημοκρατία είναι θεσμός. Δεν ξέρει, ο φουκαράς, ότι είναι πολίτευμα και δεν μπορεί να καταλάβει ότι ως πολίτευμα έχει θεσμούς, αλλά θεσμός δεν είναι.
Κι αν τα πράγματα σταματούσαν εκεί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με άλλη μια απόδειξη του φτωχού λεξιλογίου και της ελλιπούς καλλιέργειας του Αλέκση μας. Αλλά δυστυχώς ο Αλέκσης συνεχίζει. Και περιγράφει τη Δημοκρατία με όρους που ταιριάζουν μόνο στα καθεστώτα που θαυμάζει. Τα ολοκληρωτικά-τυραννικά καθεστώτα.
Για αρχή, φυσικά και η Δημοκρατία είναι εξισορρόπηση συμφερόντων. Αν ο πρωθυπουργός είχε συζητήσει ποτέ στη ζωή του κάπου αλλού εκτός από καφετέριες, ταβέρνες και ουζερί, θα είχε ίσως καταλάβει ότι η κάθε κοινωνία είναι ένα άθροισμα από αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Θα είχε επίσης καταλάβει ότι η Δημοκρατία είναι μια συνεχής προσπάθεια αυτά τα συμφέροντα να ισορροπήσουν στο σημείο εκείνο που κανείς δεν θα είναι υπερβολικά δυσαρεστημένος. Στην προσπάθεια αυτή υπάρχουν επιτυχίες, υπάρχουν αποτυχίες, υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Η ουσία, όμως, είναι πως η Δημοκρατία όχι μόνο προσπαθεί να εξισορροπήσει συμφέροντα αλλά είναι και το μοναδικό πολίτευμα το οποίο έχει «κατασκευαστεί» γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό. Όλα τα άλλα είναι κατασκευές που σκοπό έχουν την – εντελώς ανισόρροπη - υπεράσπιση συγκεκριμένων συμφερόντων. Είτε εθνικών, είτε ταξικών, είτε φυλετικών, είτε πολιτικών.
Και βέβαια, η Δημοκρατία ΔΕΝ είναι εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών. Ως τέτοιο εργαλείο μπορεί να το αντιλαμβάνεται κάποιος θαυμαστής του Αδόλφου, ο οποίος έχοντας την αποδοχή της πλειοψηφίας των Γερμανών, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '30, επέβαλε τη θέληση των πολλών και στους υπόλοιπους. Μπορεί επίσης έτσι να αντιλαμβάνεται τη Δημοκρατία ένας θαυμαστής του Ερντογάν. Του πλειοψηφικά εκλεγμένου προέδρου της Τουρκίας που δεν έχει αφήσει αντιπολιτευτική φωνή σε χλωρό και χωρίς κάγκελα κλαρί. Ένας άνθρωπος, όμως, που αγαπάει τη Δημοκρατία ξέρει ότι πάνω και πρώτα από όλα η Δημοκρατία είναι προστασία των μειοψηφιών. Είναι η προστασία των λίγων και των διαφορετικών, αυτών που μπορεί να κινδυνεύουν από τη θέληση της πλειοψηφίας, αλλά η Δημοκρατία είναι εκεί για να τους προστατεύει.
Όσο για αυτό που θέλει ο Αλέκσης να κάνει με τις συνειδήσεις... δεν είναι και πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς τι είδους ήταν τα καθεστώτα που στόχο έχουν τις συνειδήσεις των πολιτών τους. Δημοκρατικά, πάντως, δεν μπορεί είναι. Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να είναι δημοκράτης ένας πρωθυπουργός που μπερδεύει τη Δημοκρατία με τον ολοκληρωτισμό, την οχλοκρατία και το φασισμό. Και μπράβο του.
*οι μπούρδες του πρωθυπουργού ξεστομίστηκαν σε ένα «Ευρωπαϊκό Συνέδριο για τις Ανισότητες» που συνδιοργανώνεται από το Ινστιτούτο «Ν. Πουλαντζάς» και κάτι που ονομάζεται transform!europe (το χίπστερ θαυμαστικό δεν είναι δικό μου λάθος, έτσι το γράφουν). Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ήταν επιβεβλημένες και από τη φύση της εκδήλωσης.
3°
