Είναι αυτή η φωτογραφία των νικητών στις εκλογές του κέντρου, η επιστροφή των τζεντάι, που σε ξυπνάει από τον εφιάλτη για να αντιμετωπίσεις τη δυστοπία της πραγματικότητας. Είναι μια σφαλιάρα στον σβέρκο, με υφάκι: μας βγάλατε εκτός Βουλής αλλά να εμείς εδώ επιστρέψαμε, κάθονται στο πίσω πλάνο αλλά είναι αυτοί που κινούν τα νήματα. Ο Λαλιώτης το 2000 θα γινόταν 50χρονών, τώρα απλά είναι 67 (με πρόλαβε η γελοιογραφία του Πετρουλάκη).
Αλλά είναι εδώ μπροστά στο γραφείο της νικήτριας προκλητικά να σου αποκαλύπτει τους πραγματικούς νικητές. Επιστροφή στο original βαθύ ΠΑΣΟΚ. Ευχαριστούμε για την συμμετοχή σας.
Υπάρχουν δύο τρόποι να ηγηθείς μιας πορείας. Ο πρώτος είναι να ξεκινήσεις από την πλατεία, και για τις ιδέες σου και τις προτάσεις σου οι υπόλοιποι συμμετέχοντες να σε στείλουν μπροστά. Ο δεύτερος τρόπος είναι να βρεις έτοιμη την πορεία στη διαδρομή της και να πας να κατσικωθείς στην αρχή της και να αναμασάς τα αιτήματα των άλλων μαζί με διάφορες γενικούρες μέσα από το δικό σου παραμορφωτικό καιροσκοπικό προβολέα. Η δίκαιη ή άδικη διαμαρτυρία κάποιων είναι η ευκαιρία (το όχημα) να αναδειχθείς. Ψάχνεις για καρέκλα να βολευτείς και τη θες και στην 1η σειρά!
Στις εκλογές για το προοδευτικό κέντρο η πορεία και η ουρά υπήρχε, αλλά η εξέλιξη θα τους στείλει όλους σπίτι τους. Αντί για κέντρο κάτι σε κεντροαριστερά, αντί για προοδευτικό κάτι σε δεκανίκι του Τσίπρα. Στη διακήρυξή της η Γεννηματά αναφέρεται σε απλή αναλογική. Η κυβέρνηση έχει δικαίωμα να ξαναφέρει τον εκλογικό νόμο προς ψήφιση και να αναζητήσει τη συμμαχία που θα της δώσει τις 200 έδρες για την άμεση εφαρμογή της. Κάπως έτσι η πορεία για το κέντρο έμεινε να χώρα σε ένα ταξί.
Η ήττα είναι μεγάλη και δεν χωράει δικαιολογίες. Παρά πολύ βαριά και επώδυνη. Σαν να περνάει από πάνω σου ένα τρένο. Στεκόσουν σε ένα εκλογικό τμήμα αντιλαμβανόμενος πτυχές της πραγματικότητας της χώρας στη μικρογραφία των ψηφοφόρων, της ανοργάνωτης διαδικασίας και των στόχων των εκπροσώπων των υποψηφίων. Αλλά στην απάντηση και ζήτηση «να μιλήσουν οι πολίτες» στο tablet τα στοιχεία γέμιζαν από «υπερήφανα γηρατειά», που έσπευσαν δις να ψηφίσουν για «το μέλλον της χώρας». Δεν είναι τραγική ειρωνία. Είναι η πραγματικότητα. Σχεδόν το 50% των ψηφοφόρων ήταν επανακάμψαντες στο ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ συνταξιούχοι με τη σοφία των άσπρων μαλλιών τους. Οι 470 χιλ. νέοι Έλληνες μετανάστες ουσιαστικά δεν είχαν δυνατότητα ψήφου. Έτσι τη συμμετοχή τους την αντικατέστησαν για μια ακόμα φορά οι γενιές που κουβαλούν αλληλένδετα μέρος των αιτιών της μετανάστευσή τους. Ήταν σαν η γενιά που θα έπρεπε να παίρνει τις αποφάσεις να έχει παραχωρήσει τη θέση της στη γενιά που θα έπρεπε να συμβουλεύει. Αυτή η ήττα είναι ακόμα πιο επώδυνη από την πρώτη. Σαν να μην υπάρχει διέξοδος.
Είναι σαν «το τέλος του κόσμου σε έναν αγγλικό κήπο» της Σώτης Τριανταφύλλου, όταν η νιότη διαρκούσε μια στιγμή μονάχα. Σαν να παίρνει τη θέση της η ξεκούραση της σύνταξης. Σχεδόν 10 χιλ. ψήφοφοροι είναι άνω των 80 ετών. Ένας από αυτούς επέμενε να «συμβουλεύει» τρεις υποψηφίους. Η επιμονή για δικαίωση. Η επιμονή να εξακολουθεί να βλέπει τους άλλους ως μαριονέτες για να τους κινεί τα νήματα. Ψήφισε και στην κάλπη. Μάλλον τη νικήτρια. Μαζί και η γενιά που το 2015 φώναζε «είμαι μέλος από το ’74, ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, με έδιωξαν από το σπίτι μου» και τώρα γύρισε, «είμαι μέλος από το ’74, πάντα ήμουν». Και έκαναν τον Τσίπρα να μετρά αντίστροφα τις μέρες στο Μαξίμου.
«Έχω κουραστεί να χάνω έχοντας δώσει τη σωστή μάχη». Αυτή η φράση είναι όλο το βιβλίο του Παπακωνσταντίνου «Game over». «Έχω κουραστεί να χάνω έχοντας δώσει τη σωστή μάχη». Έτσι συμβαίνει. Μάχεσαι και χάνεις. Μερικές φορές χάνεις και λάθος μάχες. Που δεν έπρεπε να δώσεις. Απεμπλοκή. Και πάντα να πεισμώνεις περισσότερο, να διορθώνεις τα λάθη και να επιμένεις.
12°
