Το ρεπορτάζ της περασμένης εβδομάδας έβγαλε λαγό. Ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος, γνωστός για την επαναστατική του γυμναστική στο όνομα των μεροκαματιάρηδων, αφέθηκε ελεύθερος από τον ανακριτή με εγγύηση 60.000 ευρώ. Βαρύνεται με σοβαρές κατηγορίες για κακουργηματική απάτη και απιστία, σχετικά με την υπόθεση των περίφημων πλαστών τιμολογίων και των υπερτιμολογήσεων εις βάρος της ΔΕΗ, δηλαδή του Έλληνα φορολογούμενου.
Ήταν απλή ατυχής κακοδιαχείριση, ήταν κοινή λαμογιά; Η Δικαιοσύνη θα πει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο κ. Φωτόπουλος, ο γνωστός Ρομπέν των φτωχών, όπως θα δούμε, έχει πλέον ένα ενοχλητικό λεκέ στο κούτελό του. Προχτές όμως μάθαμε κι άλλα για το ακατάλυτο πάθος αυτού του αγωνιστή της δημοκρατίας και της κοινωνίας. Το ρεπορτάζ λέει ότι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε «περίεργα» τον κ. Φωτόπουλο στη διοίκηση της ΔΕΗ, ως εκπρόσωπο των εργαζομένων. Ίσως μάλιστα, λέει, έτσι πετύχει και μια ασυλία, έναντι της δίωξης που τον κατατρέχει.
«…Ανυποχώρητα, σταθερά και αταλάντευτα ο αγώνας για την προάσπιση της επιχείρησης του ελληνικού λαού συνεχίζεται…» είπε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν ξέρουμε, όμως, αν είναι του ελληνικού λαού η επιχείρηση ή της συντεχνίας του κ. Φωτόπουλου. «Γιατί επί έξι συνεχόμενα χρόνια… αποκαλύπτουμε το φαγοπότι που γίνεται σε βάρος της Επιχείρησης του ελληνικού λαού». Η ανάλυση του κ. Φωτόπουλου είναι απλή και «Αριστερή»: είναι δυνατόν ένας εκπρόσωπος της εργατικής τάξης να είναι κακός; Ποτέ! Εξ ορισμού ο κ. Φωτόπουλος είναι αθώος. Τι τον τραβολογάν στη Δικαιοσύνη, ένα τέτοιον αγωνιστή της φτωχολογιάς;
Διαβάστε τη δήλωση πίσω από τις γραμμές. Ο λαϊκισμός χρειάζεται μια αμαρτία και ένα αμαρτωλό εξιλαστήριο βλήμα. Έτσι εφευρίσκουμε κάποιο ανύπαρκτο φαγοπότι, που το έκανε ο κακός εχθρός, που εγώ ο καλός, αν μου δώσετε ισχύ, θα τον ξεπαστρέψω, για το καλό σας. Το (όποιο) φαγοπότι δεν το έκανε λοιπόν η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και φυσικά ούτε ο πρόεδρός της, που είναι άνθρωπος του μόχθου και εκπρόσωπος του καλού. Το φαγοπότι το έκαναν τα αφεντικά και οι εκπρόσωποί τους και ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ θα αποκαλύψει την απάτη εις βάρος του ελληνικού λαού.
Όμως, η έρμη η ζωή τα ΄φερε έτσι, ώστε, έστω και αργά, να το καταλάβουμε. Οι «αγώνες» των «αγωνιστών» για το «κοινωνικό συμφέρον» είναι μάλλον αγώνες για το ιδιωτικό τους συμφέρον. Συγκεκριμένα, κάποιες μικρές κοινωνικές ομάδες, που έχουν «επαφή» με την εξουσία, αντιλαμβάνονται τη συντεχνία τους ως «κοινωνία» και την υπηρετούν. Αν και ξέρουν ότι πολύ λίγες συντεχνίες έχουν διασφαλίσει τέτοια λυσιτελή επαφή με την εξουσία. Άρα δεν γίνεται για την κοινωνία ο «αγώνας», παρά για κάποια ελάχιστη προνομιούχα μειονότητά της.
Συμβαίνουν τέτοια πράματα, όταν η Εθνική Μυθολογία ξεπερνάει την Ιστορία και το μελάνι της κάθε σουπιάς συντεχνίας συσκοτίζει το τοπίο, υπηρετώντας το ιδιωτικό, αποκαλώντας το κοινωνικό… Αυτό που εδώ και καιρό λέμε Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.) είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτού του στάτους.
Πυρήνες μικρών ή μεγάλων συντεχνιών, που εκμεταλλεύονται κάποιο ισχυρό τους διαπραγματευτικό όπλο και εκβιάζουν την κεντρική πολιτική εξουσία, παίρνουν ό,τι θέλουν. Και όταν κάποιος τους πει ότι είναι άπληστοι, ενεργοποιούν τη θεωρία των πρωτοπόρων, τους οποίους πρέπει και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν. «Εμείς θέλουμε όλη η κοινωνία συνολικά να έχει τα δικά μας προνόμια. Αν υπάρχει θέμα που παίρνουμε εμείς πολλά, ας πάρουν και οι άλλοι πολλά, όχι εμείς λιγότερα. Μην περιορίσετε τα δικά μας, διευρύνετε των αλλωνών τα προνόμια».
Όταν λένε τέτοιες πονηριές, ξέρουν πως είναι ψέματα. Ξέρουν ότι παίρνουν εκβιαστικά και καταχρηστικά πολλά, τα οποία οι περισσότεροι που είναι ανίσχυροι δεν μπορούν και ούτε ποτέ θα μπορέσουν να τα πάρουν. Όταν μάλιστα, διαπιστώνεται τώρα ότι τα παραπανίσια που έπαιρναν αυτοί οι προνομιούχοι, έβγαιναν από την πρόσβασή τους στα δανεικά της περίσσειας ευημερίας… Και όταν ξέρεις πως όλη αυτή η ιστορία, τόσα χρόνια, γινόταν στο όνομα των μη προνομιούχων, αλλά ακριβώς εις βάρος τους... Δεν είναι φοβερό; Κάποιος επιτήδειος να φωνάζει «για το καλό σου» και εσύ να του λες μπράβο, σωτήρα μου, και αργότερα αυτός να βγαίνει ακόμα πιο βολεμένος και συ ακόμα πιο ξεβολεμένος…
Και, όμως, πρακτικά αυτό συμβαίνει. Γιατί οι προνομιούχοι αγωνιστές υπέρ των μεροκαματιάρηδων παίρνουν μεγάλους μισθούς, πληρώνουν λίγα ασφάλιστρα, για να πάρουν αργότερα μεγάλες συντάξεις. Ενώ οι ίδιοι οι μεροκαματιάρηδες παίρνουν μικρούς μισθούς, πληρώνουν πολλά ασφάλιστρα, για να πάρουν αργότερα μικρές συντάξεις. Αυτή είναι η Άλγεβρα του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους (Π.Ι.ΠΑ.), που ο κάθε κύριος Φωτόπουλος κάνει πως δεν ξέρει.
Όπως έπαιζε τον ανήξερο, όταν το φθινόπωρο έκανε ακτιβιστικούς τσιρκολάνικους τσαμπουκάδες, για να μην πληρώσει τάχα ο μεροκαματιάρης το χαράτσι. Τότε απλώς, τσιρίζοντας, κορόιδευε το μεροκαματιάρη. Γιατί του απέκρυπτε ότι το Π.Ι.ΠΑ. επιβάλλει το χαράτσι, όχι για να πληρώσει τόκους στους τοκογλύφους κολλητούς της Μέρκελ. Αλλά για να μπορέσει να βγάλει τα κονδύλια της ετήσιας επιδότησης του ασφαλιστικού ταμείου των απόμαχων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ για το έτος 2009, ή, μετά τις μειώσεις, μαζί για το 2012 και το 2013… Δεν είναι σταρ της σόου μπίζνες ο κ. Φωτόπουλος;
Άλλως ειπείν, όπως έχει αποκαλυφθεί από αναλυτικό ρεπορτάζ, μετά από τις πρόσφατες μειώσεις, ο συνταξιούχος του ΙΚΑ το 2016 θα παίρνει ετήσια κρατική επιδότηση 2.200 ευρώ. Ενώ ο συνταξιούχος της ΔΕΗ θα παίρνει 16.000 ευρώ ετήσια κρατική επιδότηση. Μπέμπα, Μπέμπα, πώς το λέν΄ το σ’ αγαπώ; Και μην αρχίσετε πάλι τις αηδίες περί κακού κοινωνικού αυτοματισμού, που προσπαθεί να θέσει εναντίους τους εργαζόμενους μεταξύ τους. Αφού τα λεφτά είναι μετρημένα (τώρα που οι δανειστές κόβουν τα παραπανίσια) και δεν μοιράζονται ισομερώς, τότε υπάρχει απλή άθλια αδικία εις βάρος των πολλών, για να παίρνουν περισσότερα οι κολλητοί μπεχλιβάνηδες. Τι (κάνεις πως) δεν καταλαβαίνεις, κυρ Φωτόπουλε;
Στα πρώτα φωνακλάδικα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αν ήσουν στοιχειωδώς υποψιασμένος, όταν έβλεπες κάποιον ομιλητή σε ένα βήμα να φωνάζει και να χτυπιέται απροκλήτως, έσκαγες στα γέλια. Ένα λαμπάκι αναβόσβηνε και σου ‘κανε κούκου και μια φωνή σφύραγε συναγερμό: «ο τύπος που χτυπιέται είναι λαϊκιστής, πίσσα και πούπουλα». Και σηκωνόσουν και τον «κάρφωνες» τον θεατρίνο λαϊκιστή στο κοινό. Αλλά, τελικά, εσύ κινδύνευες να φας το ξύλο, αντί ο θεατρίνος.
Γιατί το κοινό ενθουσιαζόταν με αυτούς που έκαναν τα αγωνιστικά καραγκιοζιλίκια. Έκτοτε, το καθ’ ημάς σκότος ουδέποτε υπαναχώρησε. Παραμένει ακμαίο και φροντίζει για τη μακροημέρευση όλων αυτών των νούμερων που δηλώνουν σωτήρες. Και νάαα οι ιθαγενείς που συνωθούνται ενώπιον αυτών των σωτήρων, οι οποίοι τους προσφέρουν λαμπερές χάντρες και καθρεφτάκια. Ακόμα και τώρα, λοιπόν, σαράντα χρόνια φούρναρης, ο μεταπολιτευτικός τζερεμές τον μασάει τον ίδιο ταραμά. Μόλις βλέπει κάποιον να τσιρίζει και να καταγγέλλει ψεκασμούς, τον εμπιστεύεται αμέσως. Όπως τότε, έτσι και τώρα.
Σκούζει ο κ. Φωτόπουλος ότι αν του βρουν έστω και ένα (πονηρό) ευρουλάκι στην κωλότσεπη, θα σπεύσει ασκαρδαμυκτί να πέσει από τη μεγάλη γέφυρα στη διώρυγα της Κορίνθου. Θα αυτοκτονήσει, θύμα και αυτός των τοκογλύφων και του μνημονίου. Εντάξει, αν είναι τόσο ευαίσθητος, πρέπει κάποιος να τον προσέχει. Αφού είναι πιθανόν η κοινωνία να του ζητήσει ευθύνες. Όχι για το ευρώ, που πιθανόν δεν θα βρεθεί ποτέ στην κωλότσεπή του.
Η έννοια της διαφθοράς δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι έχεις αποθησαυρισμένα κάποια χρήματα σε ένα τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία. Μην ξεχνάμε ότι οι δικτάτορες Μ-Λ τύπου, όπως ο Μπρέζνιεφ, ας πούμε, δεν είχαν υποχρεωτικά κρυμμένα δολλάρια. Τι να τα κάνει τα λεφτά ο Λεονίντ, όταν είχε στην προνομιακή διάθεσή του 50 ντάτσες (βίλες, όχι δικές του) σε όλη τη σοβιετική επικράτεια; Όπου προνομιακά τον πήγαιναν (όχι δικά του) ελικόπτερα, όπου και όποτε ήθελε, όπου τον περίμεναν προνομιακά (όχι δικές του) όμορφες μασσέζ, για κάθε είδους υπηρεσία, κοκ;…
Μπορεί να διαχειρίζεσαι κάποια χρήματα των φορολογουμένων, με την έπαρση ότι εκπροσωπείς το δημόσιο συμφέρον. Ενώ κατά βάθος με αυτά αγοράζεις κοινωνική και πολιτική ισχύ, που αργότερα μετουσιώνεται σε εξουσία. Και να τα διαχειρίζεσαι με τέτοιο τρόπο, ώστε να ωφελούνται κάποιοι φίλοι σου, χωρίς έστω να παίρνεις εσύ ο ίδιος τίποτε. Μπορεί, ας πούμε, να προετοιμάζεις έτσι ένα στρατό ψηφοφόρων, που σύντομα θα σου είναι πολύτιμο έρεισμα για να ζητήσεις και συ της ευτυχίας σου την επιπλοποιία, που λέει και ο ποιητής.
Αυτό ακριβώς δεν έκαναν ως τώρα τόσοι, μα τόσοι πολλοί, άλλοι συνδικαλιστές, υπερασπιστές της φτωχολογιάς και του δημοσίου συμφέροντος; Μπορεί αυτό να θέλει κατά βάθος ο κ. Φωτόπουλος. Σου λέει, γιατί, καλύτερος ήταν ο Πολυζωγόπουλος, ο Παναγόπουλος και άλλοι –όπουλοι, εργατοπατέρες του συνδικαλισταριάτου, αγωνιστές υπέρ των αδυνάτων, που έγιναν ακόμα και πρωτοκλασάτοι υπουργοί; Αυτά είναι!
Περνάει, λοιπόν, ο καιρός και πονηρεύει το θύμα ο βλάχος. Τον εκμεταλλευόταν ο πονηρός ο παπατζής και του έλεγε ότι εκεί είναι ο παπάς, αλλά ο παπάς ήταν αλλού. Δηλαδή του έλεγε ότι αγωνίζεται για την κοινωνία, ενώ αγωνιζόταν για την (δική του) συντεχνία. Και έχανε ο βλάχος. Όταν, λοιπόν, αυτή η στραβομάρα σταματήσει, ίσως τα πράματα γίνουν κάπως καλύτερα…
Μάλλον ήρθε η ώρα να ξυπνήσει το κορόιδο και να πάψει να ακούει τις πονηριές του Παπατζή. Οι αγώνες οι ιδιωτικοί είναι θεμιτοί. Αλλά, δεν πρέπει να ονομάζονται αγώνες κοινωνικοί. Ακριβώς γιατί έτσι καταστρέφονται οι κοινωνικοί αγώνες, για χατίρι λίγων ξελιγωμένων είτε εξουσιολατρών είτε δραχμολατρών.
15°
