Η ερώτηση-κραυγή είναι η ίδια κάθε φορά. Σε κάθε καταστροφή, σε κάθε τραγωδία. «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;» κραυγάζουν οι κάτοικοι και επαναλαμβάνουν οι δημοσιογράφοι, που έχουν δώσει στην «κραυγή» το ωραίο, αλλά εντελώς αταίριαστο, όνομα «κραυγή απόγνωσης». Λέω αταίριαστο, γιατί, αν έπρεπε σώνει και καλά να βαφτίσουν την «κραυγή», το «κραυγή τύφλωσης» είναι πολύ σωστότερο. Γιατί μόνο κάποιος που δεν βλέπει καλά δεν βλέπει πως το κράτος ήταν εκεί. Όπως είναι πάντα. Γιατί αν κάποιος κάνει αισθητή την παρουσία του σε κάθε φυσική καταστροφή, πολύ περισσότερο και από τα φυσικά φαινόμενα που την προκαλούν, αυτός είναι το κράτος. Που είναι πάντα εκεί.
Το κράτος ήταν παρόν στο μπάζωμα των ρεμάτων. Το κράτος ήταν παρόν στο χτίσιμο πάνω στα μπαζωμένα ρέματα και στα στραβά μάτια που έπρεπε να γίνουν για να ολοκληρωθεί. Το κράτος ήταν παρόν σε κάθε νομιμοποίηση αυθαιρέτου. Η Πολεοδομία, ο Δήμος, η Περιφέρεια, η Αστυνομία ήταν πάντα εκεί. Και έκανε τη δουλειά που ήθελαν οι πολίτες του να κάνει.
Γιατί το κράτος δεν κληρώνεται. Ούτε ορίζεται από κάποια εξωγήινη φυλή που το επιβάλλει στους ανήμπορους να αντιδράσουν ιθαγενείς. Το κράτος δημιουργείται από τους κατοίκους του. Δημιουργείται από την ψήφο που ορίζει το ποιος θα το διοικεί και πώς. Δημιουργείται από τις απαιτήσεις που έχουν οι πολίτες από αυτό. Όταν η απαίτηση είναι το κράτος να κάνει τα στραβά μάτια, το κράτος θα τα κάνει. Κι όταν η απαίτηση είναι το κράτος να νομιμοποιήσει αυθαίρετα, το κράτος θα νομιμοποιήσει αυθαίρετα.
Θέλω πολύ να κάνω λάθος, αλλά δεν έχω διαπιστώσει κάποια μαζική, πλειοψηφική απαίτηση για αυστηρή επιβολή της νομιμότητας την οποία το κράτος να αγνοεί. Ούτε έχω ποτέ ακούσει για κάποιον δήμαρχο ή περιφερειάρχη που να έχει εκλεγεί με σύνθημα «Μπουλντόζα στην Αυθαιρεσία – Μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα». Κι αν κάποιος από εσάς ξέρει κάποια τέτοια περίπτωση, πολύ θα ήθελα να τη μοιραστεί μαζί μου (μαζί με πληροφορίες για διαμερίσματα που μπορεί να ενοικιάζονται στην περιοχή).
Και παρακαλώ πολύ μην πιπιλίσετε πάλι την καραμέλα για τα συμφέροντα των λίγων που επιβάλλονται στους πολλούς. Οι λίγοι δεν παίρνουν το χεράκι των πολλών να του βάλουν το ψηφοδέλτιο και να το ρίξουν στην κάλπη. Και η ιστορία του ΧΥΤΑ της Κερατέας έδειξε πολύ καλά τι συμβαίνει όταν - δικαίως ή αδίκως – οι πολλοί αντιδρούν. Δεν ξέρω αν σας αρέσει να ζείτε σε παραμύθια με πολλούς καλούς και λίγους κακούς, αλλά, δυστυχώς, η ιστορία της ελληνικής αυθαιρεσίας είναι η ιστορία των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων των πολλών που επιβάλλονται στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα όλων.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, το κράτος ήταν χθες στη Δυτική Αττική. Στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ από εκεί. Το κράτος είναι στη Δυτική Αττική από τότε που υπάρχει. Αλλά δεν είναι μόνο του. Όπως σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, το κράτος είναι χέρι–χέρι με τους πολίτες του. Τους πολίτες του που απαιτούν, μετά την καταστροφή, να γίνουν όλα εκείνα που δεν επέτρεψαν να γίνουν πριν. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Φυσικά, κύριε Πονηρίδη, και δεν είναι όλοι οι κάτοικοι το ίδιο. Και φυσικά είναι αρκετοί αυτοί που απαιτούν νομιμότητα. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να είναι η πλειοψηφία. Αν ήταν, ίσως να μπορούσαμε να βρούμε κάποιον τοπικό (ή και όλης της επικράτειας) άρχοντα που να είχε εκλεγεί με το σύνθημα «Μπουλντόζα στην αυθαιρεσία – Μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα». Και ίσως κάποια ρέματα να μην είχαν μπαζωθεί και κάποιες ζωές να μην είχαν χαθεί.
Υ.Γ.2: Το ότι δεν φαίνεται να είναι πλειοψηφία, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να φανεί, κύριε Απαισιόδοξε και κύριε Σνομπ.
6°
