Οι καρατερίστες της πολιτικής

Αυτό το άρθρο δεν είναι πολιτικό. Είναι ένας φόρος τιμής σε έναν συγκεκριμένο τύπο ηθοποιού, εκείνον που ταυτίζεται με έναν ρόλο και τον υπηρετεί πιστά σ’ όλη του τη ζωή. Κάποιοι περιφρονούν αυτούς τους καλούς επαγγελματίες. Τους θεωρούν ηθοποιούς δεύτερης διαλογής. Τους κατηγορούν ότι έχουν φτιάξει μια μανιέρα και δεν κουνιούνται ρούπι πέρα απ’ αυτήν.

Κι όμως, κάποια είδη βασίζονται πάνω τους. Υπάρχουν χάρη σ’ αυτούς. Τι θα ήταν, για παράδειγμα, ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος αν δεν υπήρχε ο Χρήστος Τσαγανέας να υποδυθεί τον αριστοκράτη, ο Νίκος Φέρμας να παραστήσει τον μάγκα, ο Ανέστης Βλάχος να παίξει το κάθαρμα ή ο Σταύρος Παράβας να κάνει τον ομοφυλόφιλο; Όλοι αυτοί είχαν πετύχει κάτι που οι άλλοι, οι πρωταγωνιστές, δεν κατάφεραν ποτέ. Οι απλοί άνθρωποι τους ένιωθαν δικούς τους, συνέπασχαν με αυτούς. Έστελναν σοκολάτες στον Βασιλάκη Καΐλα, έβριζαν τον Αρτέμη Μάτσα όταν τον πετύχαιναν στο δρόμο...

Πέρα όμως από την αγάπη του κόσμου είχαν λύσει και το οικονομικό τους πρόβλημα. Γιατί οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί δεν πολυσκοτίζονταν. Ήθελαν καρπαζοεισπράκτορα; Φώναζαν τον Τζανετάκο. Χρειάζονταν τραμπούκο; Τηλεφωνούσαν στον Ζανίνο. Έτσι, όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Οι δουλειά προχωρούσε δίχως δυσάρεστες εκπλήξεις, οι δεύτεροι ηθοποιοί έβγαζαν εύκολα το ψωμάκι τους, και οι θεατές περνούσαν ζάχαρη στις αίθουσες.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, όπου εκτός από τους ηγέτες (λέμε τώρα) και τους κοινούς πολιτικούς, υπάρχουν και οι γνήσιοι καρατερίστες. Οι τελευταίοι, εκμεταλλευόμενοι την εμφάνιση, τις ικανότητες ή κάποια φυσική τους ροπή, έχουν δημιουργήσει μια μανιέρα, έναν αναγνωρίσιμο τρόπο συμπεριφοράς που δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές. Έτσι, έχουν εξαρχής ένα προβάδισμα έναντι των συναδέλφων τους. Ο κόσμος νιώθει οικεία μαζί τους και τους στηρίζει. Αυτό είναι άλλωστε και το ζητούμενο! Κάποιοι θα μιλήσουν για αθέμιτο ανταγωνισμό. Τι να γίνει όμως, έτσι είναι η ζωή. Ας έκαναν και οι άλλοι το ίδιο αν μπορούσαν.

Η τωρινή βουλή βρίσκεται σε καλό δρόμο. Καταρχάς, ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής είναι από μόνη της ένας θίασος με τους νταήδες, τους φωνακλάδες, τους μπουρδολόγους… Είναι όμως κακοί ηθοποιοί και δεν μπορούν να χτίσουν σωστά έναν χαρακτήρα. Εκεί που το παίζουν (και καλά) σοβαροί, πάνε και κατουράνε τζαμαρίες σε δημόσια θέα.

Πιο συνεπείς με τους ρόλους τους, αν και κάπως απρόβλεπτοι, είναι οι καρατερίστες των Ανεξάρτητων Ελλήνων (ο Τέρενς Κουίκ, η Ραχήλ Μακρή, ο ίδιος ο αρχηγός…). Καλές είναι και οι επιδόσεις κάποιων από το ΚΚΕ με προεξέχουσα τη Λιάνα Κανέλλη.

Το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ ήταν η κοιτίδα τέτοιων προσώπων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον μακαρίτη Βαγγέλη Γιαννόπουλο, τον Κίμωνα Κουλούρη ή τον κομψευόμενο κολαούζο Άκη –ο οποίος βέβαια πέρασε αργότερα στις υπερπαραγωγές; Το τωρινό ΠΑΣΟΚ, όμως, έχει μόνο τον αρχηγό του, έναν τυπικό πρωταγωνιστή της σκηνής που έγινε δέσμιος της μανιέρας του και ξέπεσε στους δεύτερους ρόλους. Η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ είναι μάλλον άχρωμη, με μόνο τον Φώτη Κουβέλη να έχει χτίσει μια αναγνωρίσιμη περσόνα. Εκείνη του πράου, σοφού και ψύχραιμου γέροντα.

Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία βρίθει ταλέντων. Για ποιον να πρωτομιλήσουμε; Για το γεράκι του Πενταγώνου Πάνο Παναγιωτόπουλο; Για τον πολύπειρο Δημήτρη Αβραμόπουλο; Για τον Άδωνη Γεωργιάδη με τις τσιρίδες του; Για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη με τη γλύκα του; Για τον Γιακουμάτο, για τον Πολύδωρα, για τον Τζαβάρα; Τύφλα να έχει το Actor’s Studio.

Αστέρια υπάρχουν και στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εδώ, όμως, όλα ξεθωριάζουν μπροστά στη λάμψη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, εκμεταλλευόμενη τις αναμφισβήτητες ικανότητές της αλλά και μια φυσική ροπή, έχει χτίσει έναν μοναδικό χαρακτήρα που ξυπνάει τα πάθη. Οι μισοί την λατρεύουν και επικροτούν ό,τι και αν κάνει, ενώ οι άλλοι μισοί την βλέπουν σαν εφιάλτη.

Δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι αποτελεσματική στην άσκηση των καθηκόντων της. Μπορεί τα άλλα μέλη του Σύριζα, τα πιο low profile, που είναι μαζί της στις διάφορες επιτροπές, να πετυχαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα. Όμως ποιος θα το θυμάται αυτό αύριο μεθαύριο; Αντίθετα, όλοι μας θα θυμόμαστε ότι η κ. Κωνσταντοπούλου ήταν εκείνη που είπε στον Βενιζέλο να μην κάθεται σταυροπόδι, που έκανε τον Παπακωνσταντίνου να αναφωνήσει «έλεος», που τσάκισε το –όχι και πολύ ευαίσθητο- νευρικό σύστημα του Μαρκογιαννάκη, που ανάγκασε το μουστάκι του Διώτη να κουνιέται μόνο του... Και στην περήφανη χώρα μας, αυτές οι συμβολικές πράξεις έχουν απείρως μεγαλύτερη αξία από την όποια ουσία.

Άλλωστε, ο στόχος επιτυγχάνεται. Η δουλειά βγαίνει δίχως εκπλήξεις, οι καρατερίστες έχουν εξασφαλισμένη καριέρα και εμείς, οι υποστηρικτές ή πολέμιοί τους, περνάμε ζάχαρη, όπως οι θεατές των παλιών ελληνικών ταινιών