Με χριστιανορθόδοξο ενθουσιασμό, χαιρετίζω τους πιστούς οι οποίοι βιώνουν ΚΑΙ τη φετινή Μεγάλη Εβδομάδα με κατάνυξη, ευλάβεια, συγκίνηση και άλλες ωραίες τετρασύλλαβες λέξεις που οι ρεπόρτερ ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν όταν δεν υπήρχε τηλεόραση και μπορούσαν να γράφουν και να λένε ό,τι τους κατέβει. Την ίδια στιγμή οικτίρω αυτούς που δεν μπορούν να νιώσουν αυτό το θρησκευτικό trance, επειδή λέει αυτή η αλληλουχία παθών που οδηγεί κάθε χρόνο στην ίδια ανάσταση του ίδιου προσώπου τούς κάνει να νιώθουν σαν να παρακολουθούν για 27η φορά σε μαγνητοσκόπηση τον τελικό του Γιούρο του 2004 και να έχουν αγωνία για το αποτέλεσμα και στο τέλος να βγαίνουν στους δρόμους να πανηγυρίζουν με καπνογόνα τυλιγμένοι στη γαλανόλευκη σαν εθνικοπατριωτικό σουβλάκι.
Αυτό που έχω να τους πω είναι πως και τα Χριστούγεννα, όταν βλέπεις το Love το Actually για 27η φορά και κάνεις lip-sync στους διάλογους, ξέρεις ακριβώς πώς θα τελειώσει, αλλά αυτό δεν σε εμποδίζει από το να παθαίνεις ένα στιγμιαίο αλτσχάιμερ και να αγωνιάς και να συγκινείσαι. Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως η ταινία έχει πολύ καλύτερο καστ, σενάριο και σκηνοθεσία από τη Μεγάλη την Εβδομάδα, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, καθώς ο Ρίτσαρντ ο Κέρτις είναι πολύ πιο ταλαντούχος από τον Φράνκο τον Τζεφιρέλι.
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοούσε ο Πανόπουλος, όταν έλεγε πως οι Αιγόκεροι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί
αυτή την εβδομάδα»
Όπως καταλάβατε, εμένα πολύ μου αρέσει η Μεγάλη η Εβδομάδα επειδή, εκτός από μέγεθος, που όσο να ’ναι μετράει, έχει και μάγκα και καταφερτζή πρωταγωνιστή. Θέλω να πω, μπορεί να μη βρίσκω τίποτα το δραματικό στα φαγοπότια ανδροπαρέας, στα λαϊκά τα δικαστήρια και σε 2-3 μέρες ενός bdsm δρώμενου με αντάλλαγμα τη βασιλεία του Σύμπαντος, αλλά δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τον Ιησού που κατάφερε ένα τέτοιο ντιλ. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως ζήτησε και κατάφερε να αναστηθεί Σάββατο στις 12 τα μεσάνυχτα προκειμένου να μη χάσει το κλάμπινγκ, το κατόρθωμα γίνεται πραγματικά επικό και οι χολιγουντιανές υπερπαραγωγές του ’50 αποκτούν επιτέλους νόημα.
Και τότε ο Ιησούς είπε: «Αν απόψε δεν με προδώσει κανείς σας, η συμφωνία χαλάει».
Πέρα από το θαυμασμό μου για τον Ιησού, το πραγματικό δράμα, αυτό που με συγκλονίζει αυτές τις μέρες είναι το δράμα του Γεωργίου του Ανδρέα του Παπανδρέου, ο οποίος: α) είναι υιός και εγγονός Θεού β) νομίζει πως η μητέρα του είναι παρθένα και γ) θέλει να διαδώσει τον λόγο του σοσιαλισμού σε όλη την οικουμένη και ο οποίος φέτος κουβαλάει σταυρό και ανεβαίνει Γολγοθά και πιθανότατα θα σταυρωθεί –μέσω υπομνήματος και όχι παρουσιαζόμενος ο ίδιος–, καθώς κάποιοι γραμματείς και φαρισαίοι τον κατηγορούν, λέει, για τη μαύρη την τρύπα στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα για το κόστος του ταξιδιού του στην Κόστα τη Ρίκα που έγινε για τις ανάγκες της Σοσιαλιστικής της Διεθνούς. Προσωπικά νομίζω πως 200.000 ευρώ για τις ανάγκες της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης είναι πολύ λίγα λεφτά και σίγουρα –όταν η επανάσταση επιτέλους ξεκινήσει– τα έξοδα θα καλυφθούν από τους σπόνσορες οι οποίοι θα στήνονται στην ουρά για λίγα δευτερόλεπτα παρουσίας στην τηλεοπτική αναμετάδοση του σπουδαίου αυτού event.
Ο Γ.Α.Π. κρατώντας το σύμβολο της σοσιαλιστικής της επανάστασης.
Παραμένοντας στο κλίμα των ημερών, δεν πρέπει να ξεχάσω να πω πολλά μπράβο στον Αντώνη τον Σαμαρά του οποίου η κυβέρνηση πέρασε ένα νομοσχέδιο - τα πάντα όλα σε ένα μόνο άρθρο, διευκολύνοντας έτσι τους βουλευτές που βιαζόντουσαν να φύγουν για τις πασχαλινές τους διακοπές. Τα πολυνομοσχέδια που αφορούν τα πάντα –τα nomus universalis– και έχουν ένα μόνο άρθρο, είναι, πιστεύω, μια πολύ καλή ιδέα η οποία πρέπει να γενικευθεί: Το κοινοβούλιο να συνεδριάζει μόνο 2-3 μέρες το μήνα και στο τέλος τις τρίτης μέρας να ψηφίζεται το συνολικό το άρθρο που θα τακτοποιεί καμιά διακοσαριά άσχετα μεταξύ τους ζητήματα. Με αυτό τον τρόπο και τα έξοδα της Βουλής θα περιοριστούν και οι βουλευτές θα μπορούν απερίσπαστοι να ασχοληθούν με την πραγματική τους δουλειά, που είναι η επανεκλογή τους.
Δύο από τους τρεις πυλώνες της κυβέρνησης, την ώρα που συγκρίνουν τα ηγετικά τους μεγέθη.
Και μια και μιλάω για το πολυνομοσχέδιο, οφείλω να χαιρετίσω την περήφανη, ασυμβίβαστη και αγωνιστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ και πιο συγκεκριμένα του Παναγιώτη του Λαφαζάνη, ο οποίος, αφού μίλησε για πρακτικές αυταρχικών καθεστώτων και για πραξικόπημα, κάθισε ξεφυσώντας οργισμένος και συμμετείχε μέχρι τέλους σ’ αυτή την «πραξικοπηματική διαδικασία», κι αυτό επειδή ξέρει καλά πως ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις το σύστημα είναι από μέσα που και είναι πολύ πιο αναπαυτικά, έχει ερκοντίσιον και κάποια καλά λεφτουδάκια τα οποία μπορεί να μπουν στην άκρη και να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της επανάστασης και μπράβο τους.
Εκτός από ανυπότακτος επαναστάτης, ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης ήταν και πρωτοπόρος του κινήματος των χίπστερ. Εδώ σε φωτογραφία με τον Αλέκο τον Αλαβάνο και τον Μίμη τον Ανδρουλάκη, κάπου στην Αβραμιώτου.
15°
