Tο παζλ του κέντρου και τα κομμάτια που λείπουν

Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ, στην αρχή της χρονιάς αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει ταινίες «Μέσα από τις ταινίες μου δημιουργούσα τη δική μου φιλμική γλώσσα και πήγαινα όλο και πιο βαθιά. Με το “Αλογο του Τορίνο” έφτασα σ’ ένα σημείο που η δουλειά αυτή έχει ολοκληρωθεί, η γλώσσα είναι πλήρης. Δε θέλω, να επαναλαμβάνομαι. Δεν μπορώ. Δεν θέλω να γίνομαι βαρετός». Λεπτομέρεια, ο κ. Ταρ είναι γεννημένος το 1955.  

Μετά την απόρριψη της ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως ψηφοφορίας, ποιος ο λόγος να ψηφίσουν οι πολίτες στις 12 Νοεμβρίου; Πού είναι το νέο, στο νέο κόμμα; Πώς ο νέος φορέας θα γίνει το κέντρο της αλλαγής, εάν η πλατιά συμμετοχή των πολιτών αποκλείεται γιατί δεν βολεύει κάποιους υποψήφιους; (Αυτούς που υποτίθεται αγωνίζονται να εκπροσωπήσουν τους πολίτες. Αυτούς που θέλουν να επαναλαμβάνονται.) Στη χάραξη του νέου φορέα δύο ήταν οι κόκκινες γραμμές, η ηλεκτρονική κάλπη και η μεγάλη συμμετοχή των πολιτών στην εκλογή (να ξεπεράσουν τους 200 χιλ. ψηφοφόρους). Οι κόκκινες γραμμές είναι για να τις τηρούμε. Και η πρώτη γραμμή νικήθηκε από τους μηχανισμούς. Εκτός από τον Θεοδωράκη και τον Ραγκούση, κανένας άλλος δεν ήθελε την εξ αποστάσεως ψηφοφορία. Τώρα όλα εξαρτώνται από τους πολίτες. Από τη συμμετοχή τους. Που από ό,τι φαίνεται δεν ενδιαφέρονται. 

Το Πασόκ της Γεννηματά δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του 2009-2011 ούτε σε ποσοστά αλλά ούτε σε πρόγραμμα και σε μεταρρυθμιστικό πνεύμα. Σαν να μην κατάλαβαν τίποτα γιατί οι πολίτες τους έστειλαν στο 4%. Η ΝΔ έχει πιάσει δημοσκοπικό ταβάνι και οι ΣΥΡΙΖΑνελ καταρρέουν, αλλά οι πολίτες, οι εκλογείς, δεν πάνε πουθενά, μένουν μετέωροι. Υπάρχει ένα δημοσκοπικό κενό (όσο μπορεί να εμπιστεύεται κανείς τα γκάλοπ) που δεν το καλύπτει κανένας.

Πρόοδος vs συντήρηση. Οι μεν δεν θέλουν φαρμακευτική κάνναβη, τους φταίει το taxibeat, δεν θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αρνούνται το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας, φοβούνται την ψήφο των ελλήνων μεταναστών και ούτω καθεξής. Από την άλλη πλευρά σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά θέματα το Ποτάμι είναι μπροστά, ό,τι πιο προοδευτικό, αλλά παλεύει δημοσκοπικά με το 2,0-3,5%. Το Πασόκ είναι λίγο έως πολύ στο ναι μεν αλλά, και μένει και αυτό καθηλωμένο στο 6%. 

Τι χρειάζεται η χώρα και η κοινωνία για να ξεκολλήσουμε, και να πάμε μπροστά; Ό,τι έκαναν οι άλλες χώρες πριν από εμάς, και εμείς επιμένουμε να αρνούμαστε να κάνουμε. Σπάσιμο του κομματικού πελατειακού κράτους, κατάργηση του νόμου Τσοχατζόπουλου για μετακλητούς, ανοιχτή παιδεία, ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, μείωση φορολογικών συντελεστών, αξιολόγηση του δημόσιου τομέα και κατάργηση μονιμότητας, μείωση της γραφειοκρατίας, κοινωνική πολιτική σε εκείνους που τη χρειάζονται, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κατάργηση προκαταβολής φόρου, επίσπευση διαδικασιών αδειοδότησης έργων και επιχειρήσεων, γάμος και τεκνοθεσία για ομόφυλα ζευγάρια, φοροελαφρύνσεις για start ups και νέους εργαζόμενους και νέους επιχειρηματίες, διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, κίνητρα για brain gain, δημιουργία συνθηκών για νέες θέσεις εργασίας, ηλεκτρονική ψήφος κ.λπ. Με απλά λόγια, γιατί η αλήθεια είναι απλή, γιατί οι αλλαγές είναι απλές. Τα λόγια είναι πολύπλοκα όταν πρέπει να δικαιολογήσεις την άρνηση στην αλλαγή, την επιμονή στην ακινησία. Πρόοδος vs συντήρηση.

Το παζλ το συνθέτουν οι πολίτες

Το ζητούμενο είναι να μπουν οι πολίτες μπροστά. Να κάνουν οι συνήθεις πολιτικοί βήματα πίσω, να μείνει η μπροστινή σειρά άδεια και να μπουν νέα πρόσωπα. Αλλά κάποιοι προτιμούν ένα «φιάσκο» μεταξύ συγγενών και φίλων, παρά τη συμμετοχή των πολλών, των άγνωστων που δεν μπορούν να κατευθύνουν. Και από τα «νέα» πρόσωπα υποψήφιους, ναι μεν κάποιοι είναι δημοφιλείς χωρίς να λένε τίποτα, όλα στρογγυλά και ανώδυνα, αλλά ακόμα και ο Κουβέλης κάποτε ήταν δημοφιλής. Και για κάποιους αναρωτιέσαι, η ηλικία είναι το νέο; Έτσι αναρωτιέσαι πόσα ένσημα έχει κάνει στην ζωή του. Περισσότερα ή λιγότερα από τον Τσίπρα;

Ο Μπέλα Ταρ δείχνει το δρόμο. Πολλοί είναι αυτοί που πρέπει να πάψουν να επαναλαμβάνονται. Και να αφήσουν χώρο στο νέο να αναπνεύσει. Για να αλλάξουν όλα αυτά, πρέπει μαζί με τους πολίτες να αλλάξουν και οι πολιτικοί. Τα κομμάτια που λείπουν. Μια ανακαίνιση δεν θα τους κάνει να αλλάξουν νοοτροπία. Οι πολίτες θα τους αλλάξουν. Στις 12 Νοέμβριου θα αποδειχθεί πόσο οι πολίτες (με τη συμμετοχή τους ή όχι) πιστεύουν ότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί μπορούν να συμβάλουν στην αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος και η κοινωνία. 

Ο μόνος τρόπος να νικηθούν οι μηχανισμοί είναι η συμμετοχή των πολιτών. Αντίπαλος θα είναι η πιθανή βροχή και κρύο, ο καναπές, τα 3 ευρώ, η αδιαφορία. Οι εκλογές για το νέο φορέα θα ήταν ένα κάλεσμα σε ένα μεγάλο νέο δυναμικό τμήμα των πολιτών που θέλουν να συμμετάσχουν στη διαδικασία με τον ίδιο τρόπο που ζουν, με τον τρόπο που θα ψηφίζουμε και στο μέλλον. Χωρίς e-vote δεν είναι. Πριν δύο εβδομάδες ενημέρωσα την Κ. και τον Μ., δύο φίλους νέους μετανάστες στο εξωτερικό, ότι τελικά δεν θα μπορούν να ψηφίσουν.   

Όμως μπορούν να ψηφίσουν οι πολίτες για εκείνους. Εγώ, εσύ, εμείς. Για την ψήφο των άλλων. Για εκείνους που λείπουν στο εξωτερικό, για όλους όσους εργάζονται και δεν μπορούν να ψηφίσουν, για όσους δεν τους περισσεύουν 3 ευρώ για μια «χαμένη» υπόθεση, για όσους με προβλήματα υγείας αδυνατούν να παρευρεθούν στην κάλπη. Οι πολίτες χρειάζεται να ψηφίσουν και για εκείνους που θα λείπουν από το παζλ αποκλεισμένοι από τους μηχανισμούς. Τίποτα δεν θα αλλάξει, εάν δεν το αλλάξουμε εμείς.