Υποστήριξα απο την αρχή την υποψηφιοτητα του Σταύρου Θεοδωράκη, πιστεύοντας πως η επιχειρούμενη ώσμωση στο σύνολο του προοδευτικού χώρου, μπορεί να προέλθει μόνο απο έξω. Το «έξω» για μένα δεν είναι το ξένο, αλλά είναι η ψύχραιμη απόσταση απο κομματικούς πατριωτισμούς, ξεπερασμένους δογματισμούς, αγκυλωτικές μνήμες που εμποδίζουν την πολιτική απελευθέρωση. Ακόμη και συνυποψήφιοι που προήλθαν απο το ευρύτερο κοινωνικό φάσμα, δεν αντιστάθηκαν να φλερτάρουν εντέλει με τις σειρήνες της κομματικής γλώσσας, του ψυχαναλυτικού θυμικού, της ιστορικής φαντασίωσης.
Ο Σταύρος αντίθετα πολιτεύτηκε σε αυτήν την εσωτερική εκστρατεία με όπλο τις προτεραιότητες της εθνικής ανάγκης, την αυτονόητη λογική, την σπάνια ειλικρίνεια, την εκσυγχρονισμένη αντίληψη, και βρέθηκε συνεχώς, έντιμα και καταγγελτικά απένατι στον επικίνδυνα λανθάνοντα λαϊκισμό. Πολιτεύτηκε στραμένος αποκλειστικά και μόνο στο μέλλον. Δεν κολάκεψε ούτε στιγμή την ασυνείδητη ψυχή του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, επέμεινε εξαρχής στην ιδεολογική συμπερίληψη του συνόλου του προοδευτικού χώρου, και απέδωσε με σαφήνεια έναν συμπυκνωμένο και ουσιαστικό προγραμματικό λόγο 21 θέσεων. Θέσεις που η τόλμη τους φοβίζουν την τρέχουσα πολιτική ρητορική. Δείγματα γραφής και εμπράκτως στη Βουλή, ειναι η καθαρότητα απέναντι στο ζήτημα Κράτους- Εκκλησίας, η απερίφραστη στήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι αποκαλύψεις οταν χρειάστηκε, και η ευθύτητα για την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της δημόσιας διοίκησης χωρίς μισόλογα. Το ΠΑΣΟΚ βεβαίως είναι η μεγαλύτερη οργανωμένη δύναμη του χώρου, αλλά είναι μέρος μόνο της νέας δυναμικής που επιχειρείται να συγκροτηθεί, και που σήμερα αιωρείται κατακερματισμένο, είτε αποστασιοποιημένο είτε χαμένο στις ρωγμές του πολιτικού σκηνικού. Αυτός ο νέος δυναμισμός της μεταρρύθμισης, του προοδευτισμού, της συνειδητής μετριοπάθειας, της λογικής και των αυτονόητων λύσεων, θα νοηματοδοτηθεί μόνο αν αγγίξει την παραγωγική Ελλάδα, τους νέους εδώ και στο εξωτερικό, τις καινοτόμες αντιλήψεις, την αταλάντευτη φιλοευρωπαϊκή προοπτική.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός των κομματικών εργαστηρίων, ούτε συνάντησε την πολιτική συγκυριακά κάποια στιγμή που χρειαζόταν μία ματαιόδοξη τόνωση του «ίματζ» του. Η τραγική ειρωνία είναι ότι θα μπορούσε να είναι έτσι με μεγάλη ευκολία για τον ίδιο, σε ανύποπτους χρόνους. Αντίθετα η ανυστερόβουλη είσοδός του το 2014 στην δημόσια πολιτική σφαίρα, εν μέσω κρίσης, και όχι σε μία στιγμη πολιτικής ευδαιμονίας, υπήρξε μία τολμηρή συνεισφορά ορθολογισμού και ανυποκρισίας και αποτέλεσε την εμβληματικότερη προσπάθεια που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στα πολιτικά πράγματα της χώρας την ώρα που αυτή συνετρίβονταν στους βράχους ενος όψιμου εθνικολαϊκισμού.
Η πρόταση του πολιτικού Σταύρου Θεοδωράκη εμπεριέχει αυτό που στην Ευρώπη εκφράζεται με τα σύγχρονα σοσιαλδημοκρατικά - φιλελεύθερα κόμματα, διατηρώντας συνεκτικά στο εσωτερικό τους, απο τη δημοκρατική αριστερά μέχρι το ανοιχτό, μεταρρυθμιστικό, προοδευτικό κέντρο, χωρίς ντεμοντέ δογματισμούς και ξεπερασμένες εμμονές του παρελθόντος.
Η στάση ζωής του ανθρώπου Σταύρου Θεοδωράκη σηματοδοτεί πως μπορεί να υπάρχει πολιτική χωρις προσωπικό συμφέρον, χωρίς ιδιοτέλειες, χωρις ατέρμονη και εκβιαστική παρουσία συνεχώς και πάντα. Σε ανύποπτο χρόνο εξάλλου δήλωσε «ότι μπορώ να είμαι και στρατηγός και στρατιώτης». Εγώ να συμπληρώσω ότι: μόνο αν αισθάνεσαι ολοκληρωμένος στην προσωπική ζωή σου, μπορείς να κάνεις αδιαμεσολάβητα και δημιουργικά τα καλύτερα για τους άλλους, τα χρησιμότερα για τη δημόσια ζωή.
12°
