Αυτή τη βδομάδα γράφτηκαν ασυνήθιστα πολλά για τη χούντα, με αφορμή την 21η Απριλίου. Και αυτό ήταν πρωτοφανές. Ουδέποτε είχε συμβεί κάτι τέτοιο εδώ και τριάντα χρόνια, οπότε, λόγω ισχυρής πρόσδεσης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, είχαμε τόσο ξεχασμένη την μαύρη εφταετία. Αν και πρωτοφανές, όμως, δεν ήταν τυχαίο. Η τελευταία φάση της κοινωνίας και η αποτύπωσή της στην κοινοβουλευτική μας σύνθεση αφήνει την αίσθηση ότι κάποιο τέρας ξυπνάει μέσα στη σπηλιά και αρχίζει να κινείται απειλητικά προς τα έξω. Άλλως ειπείν, δεν είναι τυχαίο, γιατί όταν υπάρχει ζήτηση, δημιουργείται και προσφορά που απορροφάται.
Πριν τις τελευταίες εκλογές, αναφερθήκαμε για πρώτη φορά στο «Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.)» και «Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο ΙΙ». Εξηγήσαμε ότι το Π.Α.Φ., που έρχεται από τη μήτρα της χούντας, είναι παιδί του ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΕΞΙΟΥ (και όταν χρησιμοποιεί, υιοθετεί ή και δεν αποκρούει τη βία, ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ) λαϊκισμού.
Το Θεώρημα του Π.Α.Φ. συνελήφθη, χτίστηκε και αποδείχθηκε στη βάση επιχειρημάτων από την ιστορική ανάλυση. Τέτοιες ιδεοκατασκευές, διατυπώνονται και αποδεικνύονται στα χαρτιά, δημιουργούν όμως υπεραξία, μόνο όταν η κοινωνία τις κατανοεί και τις κατακτά βιωματικά και εμπειρικά. Αυτό συμβαίνει αργά και σταθερά με την κατανόηση του Π.Α.Φ.
Ο όρος ξένισε, αλλά σιγά-σιγά έγινε κατανοητός, παρά το γεγονός ότι αμφισβητούσε παλιές στέρεες βεβαιότητες περί του τι είναι δεξιό, τι αριστερό και φυσικά τι ακροδεξιό. Αρχικά αγνοήθηκε από την «Αριστερά», την οποία ευθέως στόχευε ο όρος. Αφού η παραδοσιακή Ακροδεξιά, ούτως ή άλλως, δεν ενοχλήθηκε και τόσο από την ορολογία, όσο κυρίως από την επιχειρηματολογία.
Σταδιακά ο κ. Τσίπρας κατάλαβε ότι υφίσταται μια πολιτική παρενόχληση από αυτή η συζήτηση. Έτσι, βγήκε καλοκαιριάτικα εκνευρισμένος και άρχισε να ξορκίζει τη «Θεωρία των δύο άκρων», που ήταν δικός του όρος. Στα επιχειρήματα, όμως, που τεκμηριώνουν την έννοια του Π.Α.Φ. ουδέποτε ως τώρα έχει απαντήσει. Γιατί δυσκολεύεται να αιτιολογήσει τα ασυμμάζευτα. Η «Αριστερά» δεν πίστευε αρχικά ότι μπορεί να την αγγίξει μια τέτοια ανάλυση, αφού ως τότε ουδέποτε τολμούσε κανείς να αμφισβητήσει το στάτους κβο της παλιάς πολιτικής γεωγραφίας.
Η ηθική της Αριστεράς ήταν πάντα άμεμπτη και ατσαλάκωτη στο παρελθόν. Γιατί πάντα κρατούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Όλοι οι αντίπαλοί της την μισούσαν και την πολεμούσαν, αλλά και τη σεβόντουσαν. Και την καθαγίαζαν εξοβελισμένη στην παρανομία και κυνηγημένη από το τραμπούκικο ακροδεξιό παρακράτος της «Καρφίτσας», που δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Αυτό ήταν ο θύτης της και εκείνη ήταν το θύμα του, κερδίζοντας ηθικά το πολιτικό παιγνίδι.
Η Αριστερά έπαιζε σαφώς θετικό ρόλο και στους αγώνες για περισσότερες ελευθερίες και για δημοκρατικό, πολιτικό, κοινωνικό εκσυγχρονισμό. Ήταν κινητήρας προόδου. Είχε λοιπόν φυλαγμένο το δίκιο και τους συμβολισμούς στην κιβωτό της, μαζί και τη δυναμική της ανόδου της, για να άρει την εις βάρος της άδικη βία. Επίσης, πέρα από τη φυσική βία δεχόταν από το ακροδεξιό παρακράτος και ρητορική βία: την καταστροφολογία, την κινδυνολογία. Τη φιλολογία περί της καμένης γης, την οποία αφήνουν παντού από όπου «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά».
Έτσι, όπως παντού και πάντα, έρχεται κάποια στιγμή που, όταν αλλάζει η πραγματικότητα, αυτό αποκρυσταλλώνεται και στις ιδέες. Χρόνια τώρα η Αριστερά έχει αλλάξει, παρακολουθώντας τις ενθάδε συστροφές του βίου και της πολιτείας των τσιφτετελλήνων, λόγω του κυρίαρχου παρατεταμένου λαϊκισμού. Μοιραία έχει αλλάξει και η εικόνα της, άσχετα αν ακόμα η ίδια δεν το ξέρει. Τα ’χουμε ξαναπεί. Όταν δεν καταγγέλλεις αλλά χαϊδεύεις όλα εκείνα τα ζώα που λέν’ «να καεί, να καεί» και « η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και άλλες αντιπολιτικές βεβαιότητες που κεφαλαιοποιούνται τελικά στο σπίτι των ναζί, τότε έχεις ξεφύγει.
Όταν δεν καταδικάζεις τη δολοφονική επίθεση κατά του Κωστή Χατζηδάκη, λέγοντας «δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του λαού», πάλι έχεις ξεφύγει. Είσαι γεννήτορας της αντιπολιτικής αντιδημοκρατικής εκτροπής. Και όταν η Αριστερά αποενοχοποιεί και γίνεται μέρος του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας και της αντιπολιτικής του χουλιγκανισμού, χάνει την ηθική της υπεροχή, γίνεται ακυρωμένη «Αριστερά». Και γίνεται πανομοιότυπο φαινόμενο με την «Καρφίτσα». Σήμερα η «Αριστερά» είναι θύτης των τραμπουκισμών. Τότε οι Γκοτζαμάνηδες σκότωσαν τον Λαμπράκη για το «καλό του Έθνους». Τώρα η «Αριστερά» τραμπουκίζει για το «καλό της Κοινωνίας». Τι δεν καταλαβαίνεις; Εξίσου δεν είναι Αριστερά, γιατί είναι Μαΐστορας τώρα και της αντιπολιτικής ακραίας καταστροφολογικής ρητορικής. Κάτι που είναι άλλων ειδικότητα, κυρά «Αριστερά» μου…
Ας δούμε τώρα πώς δικαιώνεται και τεχνικά το Θεώρημα του Π.Α.Φ., με τη βοήθεια της προχτεσινής δημοσκόπησης (από τη Metron Analyssis, στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» («Όταν η απόγνωση φέρνει σύγχυση». Τα ευρήματά της ευλόγως θεωρήθηκαν συγκλονιστικά, γι’ αυτό και σήκωσαν μεγάλο σαματά και κονιορτό. Δικαίως διαμαρτύρεται ο Στράτος Φαναράς («Απάντηση για τη δημοσκόπηση της Ελευθεροτυπίας», υπερασπιζόμενος τη δημοσκόπηση που πραγματοποίησε για λογαριασμό της «Ε». Γιατί άλλη μια φορά, κάποιος με το δάχτυλο μας δείχνει το φεγγάρι και εμείς όπως πάντα κοιτάμε το δάχτυλο και παθαίνουμε εξανάσταση. Εν πάση περιπτώσει, δεν είμαστε εμείς σε θέση να αξιολογήσουμε τις ενστάσεις ως προς το τεχνικό μέρος, ας το κάνει αυτό η ESOMAR.
Το μόνο θέμα που μπορούσε να τεθεί από τους πολεμιστές κατά Φαναρά, αλλά δεν ετέθη, είναι το εξής. Συχνά, ένα μη πολιτικό επικοινωνιακό γεγονός, διά της διείσδυσης στην κοινωνία μέσω μιας νόθας δημοσκόπησης, καθίσταται ιδρυτικό πολιτικό γεγονός που δημιουργεί δική του ακολουθία. Αυτή έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα ψευδοπεριβάλλον, που προκαλεί την αυτοτροφοδότηση ενός κακού. Άρα τότε κακώς έχει επιτραπεί στη νόθα δημοσκόπηση να δημιουργήσει αυτή τη δόλια ακολουθία, που ενίσχυσε αυτό το κακό. Αλλά και πάλι, βέβαια, κανονικά αυτό δεν πειράζει. Γιατί τότε (πρέπει να) ενεργοποιείται η Ανοιχτή Κοινωνία των Ενεργών Πολιτών και το «κακό» το ισιώνει μέσα από την έκθεσή του σε δημιουργικό διάλογο εντός της. Πειράζει, μόνο στην καθ’ ημάς Ανατολή, μια που δεν έχουμε Ανοιχτή Κοινωνία, οπότε…
Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, δεν υπάρχει καν μη πολιτικό επικοινωνιακό γεγονός. Υπάρχει μόνο διαπιστωμένο πολιτικό γεγονός, που η αλήθεια του είναι καταπέλτης εναντίον εκείνων που κλαψοπαπαρολογούν κατά της δημοσκόπησης. Το αποτύπωμά της είναι κοινός τόπος. Πράγμα που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Σε όλες τις συντροφιές συζητιέται εδώ και καιρό, αυτό που ανέδειξε η δημοσκόπηση. Όλοι μας έχουμε κάποιο στόκο γνωστό που λέει «καλύτερα επί χούντας»… Να το ξορκίσουμε λοιπόν το τέρας και να πούμε ότι δεν υπάρχει και να συνεχίσουμε να μην το υπολογίζουμε ως εχθρό της δημοκρατίας, της κοινωνίας και της πατρίδας; Να μην πούμε την αλήθεια; Ότι δηλαδή αυτό το 30 % μπορεί να είναι εντελώς γελοίο, αλλά παραμένει υπαρκτό και μας βαράει καμπανάκια;;;
Ζήτημα, λοιπόν, δεν τίθεται για τη δημοσκόπηση. Ζήτημα σοβαρό υπάρχει μόνο στα εξειδικευμένα στοιχεία της, τα οποία είναι χαστούκι σε όσους αντιμάχονται τη συζήτηση περί του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Ας πούμε, τι σημαίνει κατά τη γνώμη σας ότι ο ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι καλύτερα περνάγαμε επί χούντας;;; Και επίσης αυτό τι σημαίνει κατά τη γνώμη της ηγεσίας του;
Τι σημαίνει επίσης ότι επ’ αυτού οι ψηφοφόροι συμφωνούν: της Χ.Α. κατά 68%, των ΑΝΕΞΕΛ κατά 45%, της Ν.Δ. 46% (χε, χε, φοβερό και ανθηρό το αντιμνημονιακό έργο του κυρ Σαμαρά…), του ΣΥΡΙΖΑ 24% (…), του ΚΚΕ 17%, του ΠΑΣΟΚ μόνο 13% (μπράβο!) και της ΔΗΜΑΡ μόνο 12% (μπράβο!);
Άστοχη εντελώς η διαμαρτυρία του Πασόκου Δημήτρη Καρύδη, μια που η δημοσκόπηση αυτή δικαιώνει την αντιρατσιστική αντιφασιστική ρητορική που έχει εσχάτως αναπτύξει το κόμμα του. Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση έχει καθαρίσει από τους ακροδεξιούς πυρήνες που του είχε κληροδοτήσει ο Παπανδρεϊσμός και τώρα προσχώρησαν στο Π.Α.Φ. Ο ακροδεξιός κατιμάς του Πασοκτζισμού, όπως έχουμε ξαναπεί, διατρέχοντας τη Μεταπολίτευση, παλιότερα έλαβε κατά καιρούς πολλές μορφές. Από προσκυνημένος Χουντισμός που το γύρισε το 1974 στο λαύρο αντιδεξιό λαϊκισμό, μετά στον Αυριανισμό, το Μακεδονισμό, το Χριστοδουλισμό. Και εσχάτως στον Αντιπολιτικό Αντιμνημονισμό, ο οποίος έχει πάει τρέχοντας και διαμοιράστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή και λιγότερο στους Ψεκασμέλληνες.
Και καλά, οι επιδόσεις ΧΑ και ΑΝΕΞΕΛ ήταν αναμενόμενες. Αλλά οι άλλοι; Εν πάση περιπτώσει, η Αξιωματική Αντιπολίτευση πώς αντέχει ο ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους της να θεωρεί καλύτερη τη χούντα από την (έστω και φθαρμένη) δημοκρατία; Βέβαια θα το αντέξει αναγκαστικά, αφού και αυτή η ίδια το προκάλεσε, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως.
Η δόλια λαϊκιστική υιοθέτηση της λεβεντοβουβαλέ αντιπολιτικής αντιδημοκρατικής ρητορικής, που απαξίωσε το κοινοβούλιο, μοιραία ξυπνάει τα τέρατα και ζωντανεύει τους σκελετούς στις αποθήκες. Εξίσου, η δόλια και βλακώδης, αντιπολιτική Εθνική Αντιμνημονιακή Λαϊκισμένη Ενότητα (Ε.Α.Λ.Ε.), την οποία αρχικά οι πολλοί ετίμησαν. Και στο τέλος την καρπώνεται ο καθαρότερος και αυθεντικότερός της εκπρόσωπος: οι ΝΑΖΙ (όξω απ’ την παράγκα, κουφάλες τοκογλύφοι)…
Αυτό έλεγε λοιπόν πέρσι το Θεώρημα του Π.Α.Φ., τονίζοντας ότι δεν είναι βέβαια ίδιοι ηθικά και αισθητικά οι «αριστεροί» με τους ναζί. Αλλά από δολιότητα και βλακεία, οι πρώτοι λίπαναν και τροφοδότησαν το φαινόμενο των δεύτερων, βοηθώντας το να καλπάσει και να μας ταΐσει τη σκόνη του. Αφού αποδεικνύεται και πόσο ασταθής και εύθραυστη ήταν η λαϊκισμένη κατηγορηματική μας δημοκρατικότητα.
Έτσι θυμηθήκαμε και πώς ο λαός έγινε πολτός, υπερκαταναλώνοντας, ρευόμενος και περδόμενος. Και όταν του πολτού του πάρεις την Καγιέν και το επίδομα, τότε θυμώνει, ριζοσπαστικοποιείται και γίνεται οχλοπολτός. Και τότε έρχεται η «Αριστερά» και τον κανακεύει. Και προσπαθώντας να τον προσεταιριστεί, τελικά τον στέλνει στην αγκαλιά του ικανότερου λαϊκιστή, του αδίστακτου ναζί.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία «θεωρία των δύο άκρων». Υπάρχει μόνο το Θεώρημα του Π.Α.Φ., που σιγά σιγά δικαιώνεται και διεισδύει στην κοινωνία, η οποία κατανοεί τη σοβαρότητά του, ακόμα περισσότερο τώρα και με τη δημοσκόπηση της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας». Έτσι, αρχίζει να χτίζεται ένα τείχος ιδεολογικής άμυνας απέναντι στο λαϊκισμό και την αντιπολιτική, που είναι γεννήτορες αντιδημοκρατικών εκτροπών.
14°
