Η τρικομματική κυβέρνηση δεν «τραβάει»

Και ο πιο καλόπιστος υποστηρικτής της θα απόφευγε να χαρακτηρίσει την κυβέρνησή μας «μεταρρυθμιστική»,  ιδιαίτερα μετά και το τελευταίο κρούσμα παλαιοκομματισμού: εννοώ το διορισμό έξι νέων υπουργών κι ενός υφυπουργού. Σύνολο εφτά νέα μέλη για το υπουργικό συμβούλιο, που έφτασε αισίως τα 48. Εντάξει, δεν είναι το μεγαλύτερο, αλλά αν σκεφτεί κανείς τόσο τις διακηρύξεις περί «ευέλικτου σχήματος» όσο και την οικονομική κρίση κι αν συγκρίνει με τον αριθμό των μελών έναν αιώνα πριν (τα μισά και λιγότερα στις κυβερνήσεις π.χ. του Ελ. Βενιζέλου), τότε απογοητεύεται.

Δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να πληρώσουμε εφτά ανθρώπους για να μην κάνουν απολύτως τίποτα –τι μπορεί να κάνει ο «αναπληρωτής υπουργός Μακεδονίας-Θράκης», τη στιγμή που και ο κανονικός υπουργός είναι παντελώς άχρηστος– στην Ελλάδα των 13 περιφερειαρχών, που είναι σχεδόν τοπικοί πρωθυπουργοί. Είναι ότι ο καθένας απ’ αυτούς θα θέλει γραμματείς και φαρισαίους και αστυνομικούς και λοιπούς παρατρεχάμενους και υπουργικά αυτοκίνητα και έξοδα παραστάσεως και δε συμμαζεύεται. Μερικά εκατομμύρια ευρώ θα πάνε στο βρόντο, άσε που όλο και κάποιος απ’ αυτούς θα χωθεί στο δημόσιο για να «σταδιοδρομήσει» σε μόνιμη θέση.

Η κυβέρνησή μας αρνείται να απολύσει έστω κι έναν επίορκο και καταδικασμένο τελεσίδικα δημόσιο υπάλληλο (ας είμαστε δίκαιοι: σ’ αυτό συμφωνούν και οι 300 της Βουλής, στο μόνο). Αρνείται να ψηφίσει έστω την αξιολόγησή τους. Δεν προχωρεί σε κανένα θεσμικό εκσυγχρονισμό. Διατηρεί πολλά από τα ειδικά μισθολόγια και συντεχνιακά προνόμια (δικαστές, φαρμακοποιοί, υπάλληλοι βουλής κ.λπ.). Δεν βελτιώνει καν τις εφορείες. Δεν την ενδιαφέρει η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα, η ανεργία των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων. Κι αν πιάνει σε κάποιο βαθμό μερικούς από τους στόχους του μνημονίου, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην αύξηση της φορολογίας και σε κάποιες πιέσεις της τρόικας που αποκαλύπτουν π.χ. συνταξιούχους-μαϊμούδες. Και, στο μεταξύ, ψήνεται ο καινούργιος φόρος για τα ακίνητα ή τα νέα χαράτσια όσο οι στόχοι δεν θα βγαίνουν. 

Ο πρωθυπουργός κρύβεται αρκούντως, αφήνει τους υπουργούς του να φαίνονται (εύκολο είναι, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα απολύτως), ο ίδιος πρέπει να προστατευτεί, υποτίθεται ότι αποτελεί μη αναλώσιμο «εθνικό κεφάλαιο». Ο κ. Βενιζέλος, έχοντας επιπλεύσει (προσωρινά;) μετά τη λαίλαπα Λαγκάρντ, μας απειλεί με διάφορες νέες ρητορείες και λεξιλαγνείες που ανακαλύπτει κάθε τόσο. Ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ του ψάχνονται σ’ ένα θλιβερό παιχνίδι «κράτα με να σε κρατώ, να περνούμε τον καιρό». Σε όλους αρκεί ότι δε χρεοκοπήσαμε (ακόμα), ότι μένουμε στο ευρώ (ακόμα).

Προχτές, η αρχιεπισκοπή Αθηνών ανακοίνωσε ότι θα πάρει 3.370.000 (τρία εκατομμύρια τριακόσιες εβδομήντα χιλιάδες ευρώ) από τα ΕΣΠΑ για να φτιάξει καινούργιο site! Μιλάμε για το ακριβότερο site του κόσμου. Και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες να δείρουν και την κυβέρνηση και την αρχιεπισκοπή. Ούτε ενδιαφέρθηκε κανένας πάρεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας. Λεφτά που υποτίθεται ότι έπρεπε να πάνε για ανάπτυξη. Να χρηματοδοτηθούν επιχειρήσεις, να ιδρυθούν παραγωγικές μονάδες. Στη θέση τέτοιων χρηματοδοτήσεων, εγκρίνεται αυτό το τεράστιο ποσό για το ρασοφόρο site.

Ελπίδα διεξόδου από την αντιπολίτευση δεν υπάρχει – αυτοί είναι ακόμα χειρότεροι στην εξωπραγματική παροχολογία τους. Ο δε πολυσυζητημένος χώρος του κέντρου, ο τρίτος πόλος –που θα εξέφραζε, υποτίθεται, τον ιδιωτικό τομέα απέναντι στα κόμματα του πελατειακού συστήματος και του κρατισμού– φαίνεται ότι έμεινε από καύσιμα. Σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές, κινήσεις πολιτών κ.λπ. δεν έχουν καταφέρει καν να συντονίσουν τα βήματά τους. Μοιραία, θα αναπτυχθούν και δω προσωπικές στρατηγικές και ατομικές προσχωρήσεις.

Κι ενώ τα άκρα του πολιτικού φάσματος ξεσπαθώνουν απειλητικά και το επίπεδο βίας στην κοινωνία αυξάνεται δραματικά, προοπτικές μηδέν. Γράψτε μόνοι σας το τέλος του άρθρου.