Η Αφροδίτη είναι εντελώς γυμνή

Ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν ένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν κλήθηκε να συναντήσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ κάτω από τόσο αρνητικές προϋποθέσεις. Ποτέ πρωθυπουργός ελληνικής κυβέρνησης δεν υποχρεώνεται να συναντήσει τον (την) ηγέτη της Γερμανίας για να «κλειδώσει» μία συμφωνία κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που του επιβάλλει η πραγματικότητα και που εκμηδενίζουν κάθε διαπραγματευτικό ατού.

Στο Βερολίνο, όπου θα βρίσκεται αύριο Παρασκευή, ο Γιώργος Παπανδρέου θα λάβει μια πειστική πολιτική στήριξη από την καγκελάριο Μέρκελ, μετά από μία εβδομάδα επώδυνων αποφάσεων που οδήγησαν στην επί της ουσίας αλλαγή στον τρόπο πολιτικής συμπεριφοράς των ελληνικών κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά. Κατά τη συνάντηση θα προσδιοριστεί και ο τρόπος διαχείρισης της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα, προκειμένου να διασωθούν τα προσχήματα σε μια προβληματική Ευρωζώνη και μία πολιτικά άκρως ασταθή Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στη διάρκεια της οποίας δεν έγινε δυνατή η πολιτική σύγκλιση, αντιμετωπίζει το πρόβλημα που μοιραία θα εμφανιζόταν αργά ή γρήγορα. Το πόσο είναι δηλαδή εφικτή η αντιμετώπιση μιας οικονομικής επίθεσης από έναν ισχυρό οικονομικό παράγοντα, στην περίπτωση αυτή τον αμερικανικό, χωρίς να υφίστανται αξιόπιστες ομοσπονδιακές πολιτικές δομές που θα επέτρεπαν στην ΕΕ να αντισταθεί, ακόμη και να αντεπιτεθεί, με αποτελεσματικότητα. Ο τρόπος διαχείρισης της ελληνικής κρίσης από την ευρωπαϊκή ατμομηχανή είναι σπασμωδικός, αδιευκρίνιστος και για το λόγο αυτό περιορίζεται σε μηχανιστικές αντιδράσεις και τεχνικούς τακτικισμούς. Το πρόβλημα της ΕΕ δεν αφορά την οικονομική αδυναμία μιας μικρής χώρας αλλά την πολιτική αδυναμία του ευρωπαϊκού συνόλου να χαράξει μια κοινή και αξιόπιστη στρατηγική που θα διασφαλίζει βαθμό κυριαρχίας σε καθεστώς Παγκοσμιοποίησης.

Το υπερόπλο του «λαϊκισμού»

Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη με βήμα βραχύ και βασανιστικό να απεμπολήσει τα εχέγγυα ενός ιδεολογικού όπλου που ανεδείχθη σε μείζον οπλοστάσιο μεταπολιτευτικά. Το «λαϊκισμό». Βασικό συστατικό στοιχείο του τρόπου διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, γαλούχησε διάφορες κληρουχίες πολιτικών για να διαπλάσει εντέλει και μία οικτρή απομίμηση, αυτήν που εξέφρασε ο καλύτερος μαθητής του... ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος.

Η σημερινή κυβέρνηση, με ορισμένες παραφωνίες τύπου Χρήστου Παπουτσή, μερικές  δεξιόστροφες ζεϊμπεκιές τύπου  Παναγιωτακόπουλου και λίγες αδύναμες κραυγές εντός Ιπποκράτους και Βουλής (Πάγκαλος) για τους κακούς Γερμανούς του Διστόμου  και των Καλαβρύτων, πορεύεται προς μία ριζική ανατροπή των δεδομένων διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Είναι η πρώτη φορά μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που μία κυβέρνηση αναγκάζεται να λάβει εντός πολύ μικρού χρονικού διαστήματος αντιλαϊκά μέτρα που θα αντιστοιχούσαν σε δεκαετίες διακυβέρνησης από έναν πρωτόγονο καπιταλισμό. Η τεράστια διαφορά σε ποσοστά που αυτή τη στιγμή απολαμβάνει το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία δεν αντικατοπτρίζει τις εξελίξεις στο άμεσο μέλλον. Το 20% που εντοπίζεται σήμερα ως διαφορά στην πρόθεση ψήφου, εύκολα εκμηδενίζεται εντός μηνός, ανάλογα με τις εξελίξεις και κυρίως τις επιπτώσεις από την πρωτόγνωρα σκληρή οικονομική πολιτική που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως διαχειριστής της οικονομικής κρίσης, ακόμη και αν επιτύχει σε όλους τους στόχους του, ακόμη και εάν μειώσει στο ελάχιστο το δημόσιο χρέος, κινδυνεύει να αποτελέσει πολιτική παρένθεση και μάλιστα με μια εντελώς αρνητική δημόσια εικόνα η οποία δεν θα του αξίζει. Ο λόγος είναι απλός. Οι ψηφοφόροι δεν κοιτούν ποτέ την αποτελεσματικότητα. Κοιτούν μόνο την τσέπη τους, και μάλιστα δικαιολογημένα. Κανείς ποτέ δεν τους ρώτησε για τα μεγάλα και τα σοβαρά. «Από φαΐ που δεν τρως, τι σε μέλει και αν καεί». Ουδείς πολιτικός σε αυτή τη χώρα δεν θα έπειθε έναν ψηφοφόρο για την ανάγκη εθνικής πανστρατιάς για να διασωθεί η ελληνική οικονομία. Ουδείς πολιτικός προσκάλεσε τον Έλληνα πολίτη να λάβει μέρος στα «μεγάλα φαγοπότια» της πρόσφατης ιστορίας. Οι συνδαιτυμόνες ήταν ελάχιστοι, και κυρίως πάντα οι ίδιοι.

Ο μέσος Έλληνας ενδόμυχα δεν πίστεψε ποτέ πως υπάρχει ο κακός Γερμανός που βασανίζει τον άμοιρο πλην τίμιο Έλληνα... Ο έντεχνος «αντιγερμανισμός» που καλλιεργήθηκε σκόπιμα, βοηθούσης και της άτσαλης έως και αστείας τελικά εκδοτικής ανοησίας του κεντροδεξιού περιοδικού “Fοcus”, προσκρούει στη στυγνή λογική που επιβάλλει η τσέπη του μέσου Έλληνα. Κανείς δεν αγνοεί πως οι Γερμανοί χρηματοδότησαν, σε ένα μεγάλο ποσοστό, τα κοινοτικά κονδύλια που εισέρρευσαν σε αυτή τη χώρα από το 1981 έως και σήμερα. Ούτε αγνοεί τη συμμετοχή του μέσου Γερμανού στη διαμόρφωση του τουριστικού ΑΕΠ που, φευ, ξεπερνά το 17% του συνολικού εσόδου της ελληνικής οικονομίας. Ούτε ξεχνάει τη στήριξη που πρόσφεραν οι Γερμανοί δημοκρατικοί κατά τη διάρκεια της Χούντας.

Επί της ουσίας, η αντιπαράθεση για την επιθετική χειρονομία της Αφροδίτης της Μήλου δεν ακούμπησε κανέναν Έλληνα πολίτη, εκτός από τη συνομοταξία των ανοήτων που σήμερα είναι ξενόφοβοι γενικά, μετά αντιγερμανοί, αργότερα αντιαμερικανοί κι εντέλει πάλι ξενόφοβοι. Με λίγα λόγια, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα έχει πρόβλημα με τους Γερμανούς. Θα αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα με τους Έλληνες, κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Η εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων για την οποία δεσμεύτηκε προϋποθέτει την κατάργηση των πάσης φύσεως προνομίων που το βαθύ κράτος των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ θεσμοποίησε.  Τα προνόμια δεν αφορούν μόνο τα επιδόματα και τις συντάξεις. Αφορούν κυρίως την ισχύ που διασφάλισαν σε ορισμένους, τη νομενκλατούρα που συγκρότησαν, την αφαίμαξη των πόρων που νομιμοποίησαν. Ο εχθρός του Γιώργου Παπανδρέου είναι ο καθεστωτικός συνδικαλισμός που λειτούργησε ως γάγγραινα στο Δημόσιο, την Παιδεία, την Υγεία, τις ΔΕΚΟ, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Πολεοδομία. Πρόκειται για ένα τερατούργημα που το γέννησε το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε με κλώνο και σε δεύτερη γέννα η Νέα Δημοκρατία, με την επίσης ισχυρή ΔΑΚΕ.

Ο πρωθυπουργός μίλησε εξαρχής για απώλεια εθνικής κυριαρχίας και το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον θα πιστοποιήσει εν μέρει του λόγου το αληθές. Η ατζέντα του είναι σφιχτή, «νευρική» και χωρίς περιθώρια ελιγμών για όλα τα θέματα που αφορούν την εξωτερική πολιτική και κυρίως τη συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Αν το μέγεθος της απώλειας εθνικής κυριαρχίας είναι το πρώτο ζητούμενο, η πολιτική απώλεια που θα υποστεί ο Γιώργος Παπανδρέου εξαιτίας του λαϊκισμού των προκατόχων του, της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, είναι το δεύτερο ζητούμενο. Ο «εκσυγχρονισμός» της περιόδου Σημίτη βασίστηκε στη διανομή και ...κατανομή της πίτας των Δημοσίων Έργων που προκάλεσε η πλημμυρίδα των Ολυμπιακών Αγώνων στην ελίτ των πάσης φύσεων εργολάβων-προμηθευτών του Δημοσίου. Η αλλαγή πολιτικής αισθητικής λειτούργησε μόνον κατ’ επίφαση. Ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ και άρα οι διασυνδέσεις του με το κράτος παρέμειναν ανέπαφα. Η νομενκλατούρα της Νέας Δημοκρατίας «φόρτωσε» το μηχανισμό αφαίμαξης με τη δική της εκσυγχρονιστική ομάδα. Η τομή που επικαλείται ο Γιώργος Παπανδρέου συνεπάγεται την αποδόμηση των δύο αυτών μηχανισμών. Αν η τομή υλοποιηθεί, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου ενδεχομένως να απολέσει τις εκλογές. Θα έχει επιτύχει ωστόσο κάτι το μοναδικό. Η Ιστορία άλλωστε θυμάται μόνο τους τολμηρούς.  

n.georgiadis1@yahoo.com