Ελλάδα, όπως ΑΕΚ, διαλυτικός χουλιγκανισμός

Ο διαλυτικός εθνικός χουλιγκανισμός συνεχίζει να κατατρώγει τις σάρκες της βυθιζόμενης ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν αντιδρά. Είναι απολύτως εξοικειωμένη με το τέρας. Την πονάει αφόρητα, αλλά δεν του αντιστέκεται, το αφήνει να κάνει τη δουλειά του. Έχει τους λόγους της.

Τα χαρακτηριστικά της βύθισης αυτής είναι, απ’ τη μία, η άθλια κοτζαμπάσικη διεφθαρμένη διοίκησή της με τους συνεργάτες της. Και απ’ την άλλη οι τσαμπουκαλεμένοι τσιφτετέλληνες, οι οποίοι θέλουν να συνεχίζουν σε στιλ αυτόνομοι αρματολοί και κλέφτες και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις που ζυγόν δεν υπομένουν. Ανάμεσα στις δύο πλευρές υπάρχει η νωθρή σιωπηρή πλειοψηφία. Το μεγαλύτερο μέρος της σιωπά περιμένοντας να αρπάξει κανένα ξεμεινάρι από τη διαπάλη για το λουφέ μεταξύ των δύο πλευρών. Το μικρότερο αξιοπρεπώς απέχει όλου του παιγνίου, αλλά είναι αδιάφορο, λόγω ελάχιστου μεγέθους και μηδενικής επιρροής.

Η θρυλική Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως διαλύεται. Οι ΑΕΚτζήδες πικραίνονται, αλλά πλέον δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράματα, για να σώσουν την ομάδα τους από τον υποβιβασμό. Λέγεται ότι η χτεσινή απόφαση της πειθαρχικής επιτροπής έσπρωξε το «Αεκάκι» στον κάτω κόσμο του υποβιβασμού. Λέγεται και ότι τώρα όλα παίζονται στην έφεση (για να τον γλιτώσει). Τίποτε δεν παίζεται στην έφεση! Γιατί η ΑΕΚ ήδη βρίσκεται από καιρό στο κατώφλι του κάτω κόσμου και κάνει πως δεν το ξέρει.

Ακόμα κι αν «αθωωθεί» στο εφετείο, η ομάδα είναι γενικά καταδικασμένη. Και γιατί δεν έχει εγκέφαλο, δεν διευθύνεται, ως μη έχουσα συνετή ηγεσία. Και γιατί το οργανωμένο χουλιγκαναριό έχει εκδιώξει τους φιλάθλους της από το γήπεδο της ΑΕΚ και κάνει παιγνίδι μοναχό του. Αρρωστημένο παιγνίδι.

Μπορεί ο Ντέμης να μην ήταν εντελώς ο τύπος μου. Και τα κιμπάρικα σταριλίκια του να κάναν κούκου σε άλλους από μένα. Όμως αναγνωρίζω ότι προσπάθησε να απομονώσει το φασισταριό των μαύρων (χουλιγκάνων) από την αεκτζήδικη κοινωνία κι ας απέτυχε. Θυμάμαι πάνω από πέντε χρόνια πριν, που «τα παιδιά» είχαν ξεφύγει και είχαν κάνει θερινή τη Λειβαδιά, επίσης και ένα καράβι που τους έφερνε από την Κρήτη. Τότε από βίντεο ο Ντέμης είχε εντοπίσει τα πρόσωπα και τα είχε δώσει στην Αστυνομία για να πράξει τα δέοντα. Το σκεπτικό του ήταν «μου καταστρέφετε το σπίτι, θα σας συντρίψω!». Τότε κάποιοι τον είπαν «ρουφιάνο, που κατέδωσε τα παιδιά» και η σιωπηρή πλειονότητα των αεκτζήδων συμφώνησε. Λογικό, ε; Έρχεται κάποιος και μου καίει το σπίτι, φωνάζω την αστυνομία για να τον σταματήσει και με λένε ρουφιάνο!!!

Ο Ντέμης δεν άντεξε και έφυγε και η ΑΕΚ καταδικάστηκε σε μαρασμό. Τα «παιδιά» έμειναν και κάνουν πρόγραμμα, μέχρι τελικής εξοντώσεως. Κανείς δεν τα κουνάει από τη θέση τους τα παιδιά, τον ισχυρό οχλοπολτό που ως πελάτης έχει πάντα δίκιο. Η ατζέντα της ΑΕΚ είναι δική τους υπόθεση.

Ο χουλιγκανισμός είναι βδέλλα που ρουφάει το αίμα του οργανισμού όπου προσκολλάται, προκαλώντας του αργό θάνατο. Και μια που μιλάμε για επιχειρήσεις - ΠΑΕ, μαραζώνοντάς τις και οικονομικά, η βδέλλα του χουλιγκανισμού διαλύει όποιο σώμα βρει και του κάτσει. Οι μοιραίες και άβουλες ηγεσίες σέρνονται πίσω από την ό,τι να ’ναι βούληση των παιδιών. Εδώ ισχύουν όλα για την κοινωνία της ΑΕΚ, όπως τα αναφέραμε προηγουμένως και για την ελληνική κοινωνία που βυθίζεται από το διαλυτικό χουλιγκανισμό.

Με αποκορύφωμα τη διοίκηση της πλάκας και της λαμογιάς, επί Ψωμοακατ(α)νόμαστου, η Ένωση έγινε το χειρότερο σενάριο παρα-αθλητικής διαφθοράς. Και αλλού παρόμοια σενάρια εκδηλώθηκαν, όχι όμως τόσο δραματικά. Διακεκριμένοι παραφρουτέμπορες παντού στις ομάδες μυρίστηκαν χρήμα. Μαζί μυρίστηκαν και δόξα περίσσεια και κύρος μυθικό μέσα στους κόλπους της συμπαθούς τάξης των λουλουδούδων. Και έπεσαν με τα μούτρα στο ψητό. Άλωσαν τα ταμεία των ΠΑΕ τους και έχαιραν της εκτίμησης και του θαυμασμού των οπαδών, τους οποίους τόσο καλά ήξεραν να κανακεύουν και να οργανώνουν σε μεθοδευμένη βάση, που συχνά θυμίζει και αριστερή οργάνωση σε παρανομία. Ο στρατός τους (και ως μοχλός πίεσης) είχε διπλή λειτουργική και παραγωγική αξία.

Τα ελλείμματα των ομάδων τους γίνονταν πλεόνασμα στις τσέπες τους και νικηφόρες ψήφοι στους πολιτικούς τους φίλους. Αυτή η πετυχημένη λογική ήταν γνωστή από την εποχή του Κοσκωτά, άγνωστη πριν από αυτόν. Αφ’ ότου εγκαθιδρύθηκαν και εδώ τα ευρωπαϊκά κόλπα των ΠΑΕ, οι ομάδες δεν εξευρωπαΐστηκαν. Απλώς τα εν λόγω ευρωπαϊκά κόλπα εκμπαλκανίστηκαν. Το παράδειγμα παρέμενε γενικευμένα δρομολογημένο. Μόνο που τώρα η κρίση αυτά τα κόλπα της χλιδής και των μεγαλείων τα περιόρισε, αν δεν τα έκοψε μαχαίρι.

Τώρα το πρόβλημα στην ΑΕΚ δεν είναι πλέον μόνο οι ανίκανες διοικήσεις. Όπως, αντίστοιχα, το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του. Όπως και στη χώρα, το μείζον πρόβλημα στην ΑΕΚ είναι ο λαός της. Το είχε πει ο ποιητής πριν από 40 χρόνια, φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης, μα φταίει κι ο ίδιος ο λαός, γιατί είναι μαραζιάρης. Η πλειονότητά του απελπισμένη από τη σήψη δεν συμμετέχει. Και υπομένει την κυριαρχία των χουλιγκάνων, που κάνουν πρόγραμμα, πατάνε γκάζι και οι άλλοι τρώνε τη σκόνη τους, ανίκανοι να αντιδράσουν.

Ας ξαναγυρίσουμε στην Ελλάδα. Πέρα από την αυτονόητη απαξία της βίας και της ανομίας που μας κατατρύχουν, η κλιμάκωσή τους καθίσταται διπλά άθλια, από το λόγο που την επιβάλλει. «Κύριοι του πολιτικού συστήματος, σταματάτε να με εξαγοράζετε ως πελάτη; Θυμώνω και τα σπάω και αγνοώ την καθυστερημένη όψιμη νομιμότητά που επικαλείστε. Όσο με κανακεύατε και μου πριμοδοτούσατε την ανομία, ήμασταν ένα. Τώρα που μου την κόβετε μαχαίρι, μου τη σπάτε και τα σπάω όλα!».

Παντού τριγύρω άθλιοι και διεφθαρμένοι συντσιφτετέλληνες εκμεταλλεύονται τη βλακώδη επιμονή των υπολοίπων, να τους ανέχονται και να τους συγκαλύπτουν, για να μην τους πούνε ρουφιάνους. Εδώ είναι το κλειδί! Κάθομαι να με κλέβεις, γιατί μου έχεις πονηρά επιβάλει τη βεβαιότητα ότι χρειάζεται συγκαταβατικότητα απέναντι στη λαμογιά. Δεν είμαστε δυτικοί, για να πούμε «όξω, μπιπ, απ’ την παράγκα, που με κλέβεις ξεδιάντροπα!». Είμαστε καραγκιοζάκοι της καθ’ ημάς, και λέμε: «Κλέβεις, κλέβεις, κλέβεις!, άντε μωρέ, ας κλέψω κι εγώ, εγώ κορόιδο είμαι;».

Έτσι, η ιδιοτέλεια υπέρ του εαυτού μου ή της ομάδας μου ή της προνομιούχου συντεχνίας μου, γίνεται απλή αντικοινωνικότητα. Και όταν υπό τη ανοχή της κοινωνίας γενικεύονται οι ιδιοτελείς ιδιωτικές αντικοινωνικότητες, τότε η κοινωνία διαλύεται, όπως καλή ώρα. Και αυτοί που τη διαλύουν εφευρίσκουν αποδιοπομπαίους εχθρούς για να ρίξουν το φταίξιμο. Τα μνημόνια, τις Μέρκελ, τα Νεφελίμ, τον ιμπεριαλισμό και λοιπούς τοκογλύφους.

Υ.Γ. 1

Μικρή αξία έχει να αναφέρουμε ότι χθες, όταν οι αεκτζήδες «φίλαθλοι» έμαθαν ότι οι Πανθρακικοί άλλαξαν στάση και υιοθέτησαν την καταδικαστική θέση του διαιτητή, για τα έκτροπα της Κυριακής, θύμωσαν. Έτσι βγήκαν στη λεωφόρο Κηφισίας και απέκλεισαν για ώρα την κυκλοφορία, θέλοντας να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην αλλαγή στάσης του Πανθρακικού. Πώς το τρίβουν το πιπέρι; Και πώς το λέν’ το σ’ αγαπώ, ένα πράμα… Εδώ έχουμε δηλαδή την άλλη τσιφτετελληνική μαγκιά, που ολοκληρώνει τα προηγούμενα. Ο Κώστας χτυπάει τον Γιώργο, ο Γιώργος θυμώνει και σκοτώνει τον Τάκη, που δεν έχει καμία σχέση με τον Κώστα… Διότι έτσι. Και ζήτω το σκότος. Και τα μυαλά στα κάγκελα.

Υ.Γ. 2

Ήθελα να συνδυάσω με την ΑΕΚ και την Ελλάδα, εξ ίσου και τη Μανωλάδα. Γιατί όλα είναι ένα. Όλα είναι ο διαλυτικός χουλιγκανισμός του ενιαίου Π.Α.Φ., το κεντρικό ζήτημα της ελληνικής δημόσιας σφαίρας. Έβαλα στον τίτλο και λίγο «Φράουλες και αίμα» και πριν το στείλω για δημοσίευση, διαπίστωσα ότι με πρόλαβε άλλος με ίδιο τίτλο. Το άλλαξα σε «Άγριες φράουλες» για πιο πολύ Μπέργκμαν και πριν το στείλω, βρίσκω και αυτό να το έχει προλάβει άλλος. Οπότε απέσυρα από το κείμενο την ανάλυση για τη Μανωλάδα και τα λοιπά εθνικά Κωσταλέξια μας και η ζωή συνεχίζεται.

Υ.Γ. 3

Μόνο αυτό δεν μπορώ να μη συμπληρώσω: Η Σύγχρονη Ελλάδα είναι δουλοκτητική, όπως ακριβώς και η Αρχαία Ελλάδα. Να μια ακόμα αμείλικτη επιβεβαίωση της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων, χαστούκι στο συκοφάντη Φαλμεράγιερ.