Ήταν αναμενόμενο. Η εκδήλωση του παλιρροϊκού κύματος αποτέλεσε προϊόν διεργασίας μηνών, αν όχι των τελευταίων δύο ετών. Δειλά δειλά στην αρχή, με μεγαλύτερη ένταση μετά από τον καυτό Δεκέμβρη του 2008, επιτακτικά εδώ και δύο εβδομάδες, η κουβέντα έφτασε στον πυρήνα του ζητήματος. Η «κουκούλα» και το «άσυλο» εντάχθηκαν ως κύρια ζητήματα στον τηλεοπτικό μύλο που όλα τα αλέθει. Κατόπιν στρογγυλοκάθισαν στα editorials των ευυπόληπτων εφημερίδων, εκείνων που απευθύνονται κυρίως στην ελίτ. Τέλος εισήλθαν, ως προβληματισμός, στο τραπέζι των δειπνοσοφούντων: απολαυστική εμμονή των Ελλήνων που κατασπαράσσουν την πραγματικότητα ανάμεσα σε πιατέλες με κοψίδια και ταψιά βαλκανικής βουλιμίας, με μοναδικό σκοπό να ξορκίσουν το κακό. Από την εποχή του Αλκιβιάδη αντιδρούν τοιουτοτρόπως και επιβιώνουν παντοιοτρόπως.
Το «μπλόκο της Σκουφά»
Η ποινικοποίηση της «κουκούλας» ακούστηκε ως ψίθυρος από τα χείλη αυτού του ανεκδιήγητου υπουργού Δικαιοσύνης, που χάνει τον Παλαιοκώστα, όστις συμπεριφέρεται ως «ιπτάμενος» μεν αλλά «και τζέντλεμαν», για να κατακεραυνώσει τους «σπασιματίες» του Κολωνακίου, των “indiani metropolitani” της δεκαετίας του ’70, που εξέθεσαν το κύρος του Μαξίμου στη συνοικία των καθωσπρέπει αστών, όταν ο κατά τεκμήριο εκπρόσωπός τους, ο δήμαρχος Αθηναίων, κλείνει τα μάτια σε αυτό που συμβαίνει τρία μέτρα από την πόρτα του γραφείου του, στο άμεσο περιβάλλον όπου αναπνέει κάθε μέρα, στο down town αυτής της πόλης που σαπίζει μεταξύ της Σοφοκλέους, της πλατείας Θεάτρου, της Βαρβακείου και της Ευριπίδου. Η επιβλητική, δυτικότροπη εκκλησία του Αγίου Διονυσίου επί της Σκουφά είναι και το αποδεκτό όριο μεταξύ της Αθήνας των καλοβαλμένων και εκείνης των «υπολοίπων», εκείνων που ο Νικολά Σαρκοζί αποκαλεί «απόβλητα» και για τους οποίους οι τηλεσχολιαστές δεν τολμούν, ακόμη, να χρησιμοποιήσουν την ίδια ορολογία. Ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, καταδικασμένοι να ολοκληρώσουν με συνέπεια το ρόλο του «μπουφόνου» –κατά τη μεσαιωνική παράδοση– στον οποίο τους ενέταξε ο «ραφηνάτος» πρωθυπουργός, αποφάσισαν για να διασωθούν και –για να είναι συνεπείς με τις αρχές και τα αισθητικά μοντέλα των ψηφοφόρων τους– να εφορμήσουν κατά των «κουκουλοφόρων», εκείνων δηλαδή που ενσαρκώνουν το απόλυτο κακό που μαστίζει την (κατά τα άλλα άξια, ηθική, νομοταγή, πολιτισμικά αναπτυγμένη, οικονομικά παραγωγική) τάξη των μεσαίων αυτής της χώρας. Είναι προφανές πως οι «κουκουλοφόροι» είναι εκείνοι που εμβάπτισαν τα ασφαλιστικά ταμεία στον κόσμο των «τοξικών ομολόγων», είναι αυτοί που εφήρμοσαν αρχές όπως η φοροδιαφυγή, η άναρχη οικοδόμηση, η επιμόλυνση του περιβάλλοντος από τα βιομηχανικά απόβλητα, η διαπλοκή των ΜΜΕ με την εξουσία, η διαφθορά του Δημοσίου. Είναι προφανώς οι «κουκουλοφόροι» που ενέπλεξαν τον Θόδωρο Ρουσόπουλο, τον Πέτρο Δούκα, τον Ευάγγελο Μπασιάκο και τον Κώστα Καραμανλή στην υπόθεση Βατοπεδίου. Είναι προφανέστατα δικοί τους «κουμπάροι» οι απατεώνες και εκβιαστές. Η «κουκούλα» είναι που διαχειρίστηκε την ελληνική οικονομία κατά την πρόσφατη πενταετία και την έθεσε δύο φορές σε επιτήρηση με το σκεπτικό του «δυστυχώς θα πτωχεύσομεν». Φταίει η άτιμη «κουκούλα» για την ανεπάρκεια του Μαξίμου να διαχειριστεί με αξιοπιστία και αξιοπρέπεια τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης. Σίγουρα είναι η «κουκούλα» στον πυρήνα της σκέψης για το πάγωμα των μισθών, την επιβολή κεφαλικού φόρου και την εφαρμογή νέων σχέσεων εργασίας, όπου ο «καλός αστός» του Κολωνακίου ή του Ψυχικού και της Φιλοθέης θα μπορεί να μεταχειρίζεται τους ημεδαπούς προλετάριους και τους οικονομικούς μετανάστες κατά το δοκούν: τουτέστιν, υπό καθεστώς νομιμοποιημένου εργασιακού φασισμού. Μόνο που θα ονομάζεται «ευέλικτες και ελαστικές εργασιακές σχέσεις», κάτι σαν τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Μπέρμιγχαμ στα μέσα του 19ου αιώνα.
Επειδή η «κουκούλα» ή το «κράνος» δεν είναι απολύτως πειστικά ως επιχειρήματα, επιστρατεύτηκε και το ζήτημα του «ασύλου», αφού ενισχύει την επιχειρηματολογία περί «συγκοινωνούντων δοχείων». Είναι ηλίου φαεινότερο πως ενοχοποιείται το πανεπιστημιακό άσυλο για την αναβίωση του φαινομένου της ένοπλης βίας εντός της ελληνικής κοινωνίας και για το λόγο αυτό η ηγεσία της Δικαιοσύνης παρενέβη προς όσους πρυτάνεις δεν εκδιώκουν τους καταληψίες από τα ιδιόκτητα ακίνητα των ΑΕΙ. Προφανώς και θ’ αναληφθεί πρωτοβουλία από κάποιον ανώτερο δικαστικό για τη σύλληψη των Γκράμσι, Μαρκούζε, Ντουρούτι, Άρη Βελουχιώτη, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Ναζίμ Χικμέτ, του Καστοριάδη, του Φουκό, του Απολινέρ, πιθανότατατα και του Άρη Αλεξάνδρου, διότι παρασύρουν τους νέους στη βία και την παραβίαση των κανόνων σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς.
Ανήκεστος η βλάβη
Το γελοίο, δυστυχώς, αυτό κι αν είναι ανίκητο. Ακόμη και ο Νικολά Σαρκοζί το έχει κατανοήσει, όπως και ο Μπερλουσκόνι, και σοβαρεύτηκαν λίγο. Ασχολούνται τώρα περισσότερο με τη Ρενό και την Πεζό και το ΝΑΤΟ παρά με τους «κουκουλοφόρους», που πάλι τα έσπασαν τις μέρες που μας πέρασαν στο Παρίσι. Ενδεχομένως διότι ο Σαρκοζί έχει και κάποια Ρενό ή Πεζό για να ασχοληθεί. Ο Καραμανλής απλά συνδιαλέγεται με ορισμένους εκπροσώπους της τοπικών αλυσίδων τροφίμων, του Συλλόγου εστιατορίων Ελλάδας και της Συνομοσπονδίας σερβιτόρων Κυκλάδων και Κρήτης, αφού αυτά είναι τα ζωντανά οικονομικά κύτταρα της ντόπιας «βαριάς βιομηχανίας». Συνδιαλέγεται επίσης με τους εκδότες και τηλεκαταστηματάρχες, αφού αυτοί διοικούν, μέσω της υπαλληλικής σχέσης που διατηρούν με υπουργούς. Να ποια είναι η διαφορά, και για το λόγο αυτό ο Ομπάμα προτιμά την Τουρκία και δεν παραχώρησε ραντεβού στον Κώστα μας κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην Αμερική. «Οι Τούρκοι ασκούν Πολιτική» (με πι κεφαλαίο) λένε στην Ουάσινγκτον. Ο Καραμανλής ασκείται ακόμη στην πολιτική (με πι μικρό), συμπληρώνουν με νόημα και ο νοών νοείτω.
Οι λίγες δεκάδες νεαροί που «σπάνε για να σπάσουν» στη Σκουφά και την Πινδάρου είναι απλώς κακομαθημένα παλιόπαιδα, ή ακόμη (ορισμένα εξ αυτών) και εκκολαπτόμενα κολεόπτερα των οικείων αστυνομικών τμημάτων. Οι λίγες δεκάδες νεαροί, ενίοτε και κομματικά εντεταγμένων που «στήνουν» καταλήψεις, εκδιώκονται από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα αμέσως αν οι κομματικές ηγεσίες που τους ελέγχουν αποφασίσουν πως αυτό το παιχνιδάκι της αλίευσης ψήφων στις ηλικίες 18-25 είναι απολύτως ανόητο και ούτε καν επικερδές. Η ποιότητα της πανεπιστημιακής μόρφωσης θα αναβαθμιστεί αμέσως αν το επάγγελμα «πανεπιστημιακός» πάψει να «προστατεύεται» από κατ’ ευφημισμόν «αριστερούς», που διασώζουν έτσι την επιστημονική ανεπάρκειά τους θωπεύοντας τους ανόητους και ασπαζόμενοι τους ηλίθιους.
Το παρακράτος ζει και καθοδηγεί
Στην Ελλάδα της απόλυτης έκπτωσης, η «κουκούλα» και το «άσυλο» λειτουργούν μόνο ως άλλοθι των ανεκδιήγητων υπουργών και του ακόμη πιο ανεκδιήγητου Μαξίμου, που επιχειρούν να διασώσουν μια κατεστραμμένη εικόνα, ενισχύοντας τα πλέον παρακμιακά ανακλαστικά των μικροαστών που εκφράζουν και εκπροσωπούν. Το περίεργο είναι πως αυτοί οι διάκονοι του διεφθαρμένου καθωσπρεπισμού, οι συμμετέχοντες στο φαγοπότι της διαπλοκής, οι στυλοβάτες του υποκριτικού συντηρητισμού, έχουν ακόμη πέραση και πουλάνε. Εκτός εάν τα «παπαγαλάκια» της ενημέρωσης, που νιώθουν το έδαφος να σείεται και τις «δουλειές» να μειώνονται, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για τη συστηματική νεκρανάσταση των ειδώλων και εργοδοτών τους.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
14°
