Είναι απομεσήμερο στη Βοστώνη. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να σωθεί. Το πνευματικό κέντρο της δημοκρατικής Αμερικής έχει πληγεί. Για τον πολύ κόσμο, ο εφιάλτης ξαναγύρισε. Για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, το FBI και το σύστημα των αναρίθμητων μυστικών υπηρεσιών πρόκειται για τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Το μυαλό των κοινών ανθρώπων παραπέμπει στο Ισλάμ και την Αλ Κάιντα. Οι υπηρεσίες ασφαλείας στρέφουν το βλέμμα τους και στους ακτιβιστές της αμερικανικής Άκρας Δεξιάς. Οι δύο εκρήξεις συντάραξαν την ηρεμία της Μασαχουσέτης και των πανεπιστημιουπόλεων του συμβόλου της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ. Ο Μαραθώνιος έληξε μέσα σε μία λίμνη αίματος σε μία από τις πιο ήσυχες πόλεις της Αμερικής.
Tο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα βρίσκεται από το 2008 σε κατάσταση ρευστής ανισορροπίας. Ο Ζακ Αταλί, ο βετεράνος μυστικοσύμβουλος του Μιτεράν, και ο Ματιέ Πιγκάς, ο «κόκκινος τραπεζίτης» και συνιδιοκτήτης της «Le Monde», δεν κρύβουν τα λόγια τους. Ο πρώτος στο βιβλίο του με τον προφητικό τίτλο «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια». Ο δεύτερος στο βιβλίο του με τον αινιγματικό τίτλο «Επαναστάσεις». Και οι δύο καταλήγουν σε ομόκεντρα συμπεράσματα. Αν το δημόσιο χρέος των χωρών της Δύσης δεν τιθασευτεί τώρα και εάν η Ευρώπη δεν αναλάβει άμεσα την οργάνωση της αυτοδιάσωσής της, τότε περί τα τέλη της δεκαετίας του 2020 η κατάσταση θα είναι εφιαλτική. Το παραγωγικό δυναμικό της Γηραιάς Ηπείρου έχει μεταφερθεί στις αναδυόμενες οικονομίες. Η Ευρωζώνη και η ΕΕ δεν είναι σε θέση να παράξουν πλούτο. Η καινοτομία της τεχνολογίας έχει περάσει σε άλλα χέρια. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν τα χρέη τους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν μπορεί να ισορροπήσει. Το ισχυρό κοινό νόμισμα, που ήταν η ευλογία, απεδείχθη και η αιτία της οικονομικής κατάρρευσης. Η νομισματική υγεία του ευρώ έφερε εύκολο και χαμηλότοκο χρήμα στα κράτη και τα νοικοκυριά. Ο υπερδανεισμός έφερε την αστάθεια. Η έλλειψη εθνικών νομισμάτων στην Ευρώπη και η αταλάντευτη συντηρητική στάση του Βερολίνου απέκλεισαν το ενδεχόμενο αντίδρασης στην κρίση με κλασικές μεθόδους, όπως η υποτίμηση και η εκτύπωση χρήματος. Η Ευρώπη στραγγαλίστηκε από την ίδια της την επιτυχία.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε, η Κίνα ανακοίνωσε τα μαύρα μαντάτα. Ο ρυθμός ανάπτυξής της έπεσε σε ιστορικά χαμηλά της τελευταίας δεκαετίας. Οι διεθνείς χρηματαγορές αλαφιάστηκαν. Το 2013 δεν θα είναι ευχάριστο ούτε για αναδυόμενες οικονομίες, όπως της Βραζιλίας και του Μεξικού. Οι στατιστικές είναι, δυστυχώς, ακριβείς. Στις αγορές χρυσού προκλήθηκε πανικός. Οι ανακοινώσεις του Πεκίνου αλλά και της Ινδίας, βασικών αγοραστών του πολύτιμου μετάλλου, συνέβαλαν στην κατάρρευση της τιμής του. Τη Δευτέρα η κατρακύλα ήταν ιστορική. Ο χρυσός δεν είναι πια το ασφαλές καταφύγιο των επενδυτών.
Στο Δουβλίνο την Πέμπτη και την Παρασκευή της περασμένης εβδομάδας τα πρόσωπα ήταν γκρίζα και σκυθρωπά. Τα πειράματα στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία έφθαναν σε αδιέξοδο. Προσφέρθηκε επειγόντως μία παράταση αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους από τα Μνημόνια διάρκειας επτά ολόκληρων ετών. Οι αλαζόνες συνήθως υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης κατέληγαν στο συμπέρασμα, χωρίς να το ομολογούν, πως η διαχείριση του κυπριακού προβλήματος ήταν άθλια. Τόσο άθλια που δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου. Την Παρασκευή το βράδυ στο Δουβλίνο, πριν οι υπουργοί αποχωρήσουν για τα φημισμένα παμπ της πόλης, κατέληγαν στο συμπέρασμα πως από τούδε και εις το εξής οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ θα συμμετέχουν στη διάσωση των τραπεζών. Για πρώτη φορά σε επίσημο επίπεδο το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα καταδικαζόταν να πληρώσει στο ακέραιο το τίμημα της ίδιας του της φούσκας. Η Πολιτική άρχισε να παίρνει τα επάνω της έναντι των Τραπεζιτών. Μόνο που τα κράτη είναι πλέον υπερχρεωμένα και στεγνά και οι τραπεζίτες είναι άφαντοι. Σε λίγο, κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως να περάσουν και τα κατώφλια των φυλακών.
O Αντώνης Σαμαράς βιάστηκε να χαμογελάσει τη Δευτέρα που μας πέρασε. Ούτε η ανάκαμψη θα έρθει στην ώρα της ούτε και η ανάπτυξη θα είναι Εγγλέζα στο ραντεβού της, τουλάχιστον όπως θα το περίμεναν στην κυβέρνηση. Το «μαγαζί» του Στουρνάρα, το ΙΟΒΕ, έβγαλε χρησμό. Ύφεση για το 2013 της τάξης του 4,7%. Μηδενική ανάπτυξη τους πρώτους μήνες του 2014. Ενδεχομένως ύφεση και το 2014, αλλά με χαμηλότερο ρυθμό. Οι οικονομολόγοι είναι σαφείς. Η πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας θα πιάσει την τροχιά της απογείωσης το 2018. Μέχρι τότε, υπομονή.
Στο «Τρίγωνο του Διαβόλου» του αθηναϊκού κέντρου οι «παράγοντες» είναι κατηφείς. Κάποιοι βαρυσήμαντοι πήγαν να ανακοινώσουν στην Τρόικα τις αποφάσεις τους για τον τραπεζικό γάμο. Ο Τόμσεν τους κοίταξε με πραγματική θλίψη και τους έγνεψε αρνητικά. Έτσι τελείωσε ο γάμος... Ο Δανός του ΔΝΤ είχε καταλάβει το κόλπο. Πώς είναι δυνατόν η Εθνική να αποτιμάται όσο περίπου δύο Eurobank. Δεν γίνεται ούτε με σφαίρες. Πώς είναι δυνατόν το πρώην αφεντικό της μίας τράπεζας να μετακομίζει ως αφεντικό στην άλλη τράπεζα και αμέσως μετά να οργανώνει το γάμο των δύο τραπεζών με τον εαυτό του ως κουμπάρο. Πώς είναι δυνατόν ο βασικός μέτοχος της μιας τράπεζας να ρευστοποιεί με υψηλή απόδοση τις μετοχές του και να αγοράζει παράλληλα μετοχές της άλλης τράπεζας που είναι και εγγυήτρια του... γάμου.
Αν τα παραπάνω ηχούν παράξενα, τότε κανείς θα πρέπει να παρακολουθήσει με προσοχή τις διακυμάνσεις των τιμών των μετοχών των δύο παρ’ ολίγον νεόνυμφων από το 2008 και μετά. Θα καταλάβει πολλά και θα αντιληφθεί ακόμη περισσότερα. Αρκεί να γνωρίζει ποιος ή ποιοι κρύβονται πίσω από τα θαλασσοδάνεια ύψους 3 δις ευρώ που βρέθηκαν κάτω από το χαλί, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή. Όταν ανακαλύφθηκαν τα δάνεια αυτά και υπολογίστηκαν οι επισφάλειες του ενός εκ των δύο νεόνυμφων, τότε ψηφίστηκε εσπευσμένως στη Βουλή η περίφημη τροπολογία. Αυτή ντε που απαλλάσσει τις διοικήσεις των τραπεζών από χορήγηση δανείων. Όχι δεν ήταν μόνο τα δύο κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, που πήραν τα δάνεια. Ήταν και επιχειρηματίες και εκδότες.
Αν ψάξει κανείς με κάποια προσοχή τα κιτάπια, θα ανακαλύψει πως οι φανατικοί οπαδοί του τραπεζικού γάμου είναι εκείνοι που επιθυμούσαν διακαώς να καλυφθεί η προηγούμενη δανειοληπτική δραστηριότητά τους. Τα δάνεια να μη γίνουν ούτε γνωστά ούτε και απαιτητά. Είναι, βλέπετε, και αυτοί οι επίτροποι που ανέλαβαν να ελέγχουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που κανείς δεν τους ξεγελά εύκολα. Τελευταίο καταφύγιο κάθε λαμόγιου είναι ο πατριωτισμός, ως γνωστόν. Για το λόγο αυτό και οι «δανειολήπτες» και κουμπάροι στον τραπεζικό γάμο κάνουν λόγο για αφελληνισμό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
17°
