Το παραμύθι, η τηλεόραση και ο φόβος

Θα μπορούσα να είχα κλείσει το βράδυ της Κυριακής με ένα παραμύθι του Τριβιζά που διάβαζα στον τρίχρονο γιο μου, όπου ένα κοριτσάκι αναπτύσσει μια ιδιότυπη σχέση με ένα κουνούπι. Ή με μια συζήτηση με τη σύντροφό μου περί αξιοπιστίας των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.

Δυστυχώς από επαγγελματική διαστροφή μετά από το παραμύθι και τη συζήτηση, αποφάσισα να ανοίξω την τηλεόραση. Για κακή μου τύχη –που δεν είναι και τόσο τύχη, μιας και όταν επιλέγεις να ανοίξεις την τηλεόραση είναι σα να βγαίνεις βόλτα σε ναρκοπέδιο– η πρώτη νάρκη που πάτησα ήταν ο Τράγκας.

Η αντοχή μου απέναντι στην εκπομπή του διαρκεί 3 με 4 λεπτά. Μέσα σε αυτό το χρόνο πρόλαβα να καταλάβω ότι έχει αρχίσει να επιτίθεται στον Τσίπρα, πιθανόν διότι δεν τρομάζει τους Έλληνες όσο κρίνει ο κατοχομάνης «δημοσιογράφος» ότι θα έπρεπε. Τα γνωστά ψηφιακά σκηνικά με τα χρώματα της γερμανικής σημαίας και τα συρματοπλέγματα εναλλάσσονται με τα δραματικά γκρο πλαν στο πρόσωπο του ανθρώπου που προφανώς δεν θαυμάζει κάποιο συνάδελφό του, αλλά τον Αλέξη Μινωτή και τον Λόρενς Ολίβιε. Σταδιακά η επίδραση από το υπέροχο παραμύθι του Τριβιζά άρχισε να περνά.

Μετά αρχίζω το ζάπινγκ και σταματώ όταν πέφτω πάνω στις αθλητικές ειδήσεις. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ήρθαν ισόπαλοι, αλλά οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ήταν ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Προφανώς περίμεναν μια επικράτηση με 3-4 γκολ διαφορά και αφού αυτό δεν συνέβη άρχισαν να την «πέφτουν» στον πρόεδρο της ομάδας. Ο Μαρινάκης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι όσο και να ανοίγει το παχύ του πορτοφόλι, με το παραμικρό στραβοπάτημα οι οπαδοί θα τα ξεχάσουν όλα. Η αντίδρασή του δεν απέχει από αυτή των οπαδών της ομάδας του. Έμμεσος εκβιασμός σε όσους δεν αρέσει η ομάδα και λόγια περί «Ολυμπιακής συμμαχίας» στα πρότυπα της αποτυχημένης «Παναθηναϊκής συμμαχίας». Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Ο Αλαφούζος, από την άλλη, όσο και να διαμαρτύρεται, επί της ουσίας φροντίζει να αυξάνονται ανάλογες συμπεριφορές και το αίσθημα πνιγμού της κοινωνίας. Πώς ακριβώς θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό και τον αθλητισμό, όταν επιλέγει στον τηλεοπτικό του σταθμό να βάζει τον Τράγκα;

Ακόμα πιο δυσάρεστα ήταν τα νέα από τον αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό. Η ΑΕΚ έχανε λίγα λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, με αποτέλεσμα οι οπαδοί της να μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο, ο αγώνας να διακοπεί και τουλάχιστον τρεις παίκτες να τραυματιστούν. Σήμερα πιθανόν να διαβάσουμε ότι φταίει η πολιτεία/αστυνομία, που δεν έχουν την πρέπουσα οργάνωση. Δηλαδή, να βρίσκει τους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να βάλουν τη ζωή τους σε κίνδυνο επειδή κάποιος αμυντικός έβαλε αυτογκόλ.

Αναρωτιέμαι: Για τις ανακοινώσεις του Μαρινάκη φταίει ο Ντάισελμπλουμ; Για τις επιλογές του Αλαφούζου, η Μέρκελ; Για την ανεξήγητη «επίθεση» των οπαδών του Ολυμπιακού, η διάσωση της Μπερ Στερνς; Για το ξύλο των Αεκτζήδων σε παίκτες, η κακή οργάνωση της αστυνομίας; Για τη νεοκατοχική κατάσταση στο μυαλό του Τράγκα, το αναπηρικό καρότσι του Σόιμπλε;

Το παραμύθι του Τριβιζά και το τρυφερό βλέμμα του γιου μου έχουν σχεδόν σβηστεί από το μυαλό μου, όπως και τα όποια συμπεράσματα μετά τη συζήτηση για την αξιοπιστία των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Αύριο θα διαβάσω ένα νέο παραμύθι, ίσως ακόμα καλύτερο, και πιθανόν με τη συμβία μου να κάνουμε μία πιο ενδιαφέρουσα κουβέντα. Όμως όσο η διαστροφή μου να ανοίγω την τηλεόραση συνεχίζεται, τα ψυχοπνευματικά οφέλη του παραμυθιού και της συζήτησης θα εξαφανίζονται και το επόμενο πρωί ο φόβος θα ριζώνει ακόμα πιο βαθιά.