Η υπόθεση Παυλίδη απλά επισφράγισε την κατηφορική πορεία μιας κυβέρνησης που βοηθά αποκλειστικά τους τραπεζίτες και τους εμπόρους αυτοκινήτων.
Ο πρώτος που άρχισε να σέρνει το χορό των πρωταγωνιστών της πολιτικής αυτοκτονίας ήταν ο Τσιτουρίδης. Κράτησε ψηλά το ρυθμό του «Τσάμικου της διαφθοράς», κλείνοντας την υπουργική καριέρα του με τα τοξικά ομόλογα. Στην κεφαλή του χορού τον ακολούθησε ο Βουλγαράκης, με τις υπεράκτιες εταιρείες του και τη θλιβερή άποψή του περί ηθικής. Στη συνέχεια, πρωτοχορευτής έσυρε τον κυκλικό σχηματισμό ο Ρουσόπουλος, για να τον ακολουθήσει στον Καιάδα ο Πέτρος Δούκας και ο Ευάγγελος Μπασιάκος. Τώρα, χρέη πρωτοχορευτή ασκεί ο Αριστοτέλης Παυλίδης και ενδεχομένως αμέσως μετά ο Αναστάσης Παπαληγούρας. Ο Κώστας Καραμανλής διαθέτει μια πλούσια συλλογή, αλλά και εφεδρεία, στελεχών που αναπνέουν τον αέρα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Μέσα στο σκληρό Απρίλη του 2009, ρόλο καταλύτη διαδραματίζει το όνειδος και πρωθιέρεια της κατάρρευσης η απαξίωση. Το Μαξίμου είναι υποχρεωμένο να πετάξει λευκή πετσέτα στο καναβάτσο, αποδεχόμενο την οικτρή πολιτική του κατάντια. Στο παρελθόν παρακολουθήσαμε την ηθική κατάπτωση του εκσυγχρονιστικού μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, μην πιστεύοντας τη διάσταση που είχε λάβει η διαπλοκή. Η σοσιαλδημοκρατία πλήρωσε στο ακέραιο το αμάρτημα, ηττήθηκε δύο φορές στις εκλογές, προχώρησε όσο προχώρησε στην αυτοκριτική της και έστειλε στο σπίτι τους ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις ή ανέστειλε την ενεργή πολιτική παρουσία ορισμένων άλλων. Ποτέ ωστόσο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης το πολιτικό σκηνικό δεν φορτίστηκε και δεν απαξιώθηκε τόσο έντονα και καταλυτικά όσο την τελευταία πενταετία. Η προσπάθεια του Μαξίμου να αντλήσει πολιτικό οξυγόνο από μια χειραψία του Ομπάμα με τον Καραμανλή είναι θλιβερά γραφική, όσο γραφικός ήταν ο πρωθυπουργός στο Στρασβούργο κατά τη «μη συνέντευξη» που παραχώρησε στους δημοσιογράφους. Οι παρατηρητές μίλησαν για «αμηχανία» λόγω ευγένειας. Η καταγραφή της κάμερας έδειξε ανημποριά, ανεπάρκεια και αδιέξοδο. Η χώρα εισήλθε στην τελευταία φάση της προεκλογικής περιόδου που εξελίσσεται από τον Οκτώβριο του 2008. Λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για το Στρασβούργο, ο Κώστας Καραμανλής συναντήθηκε στο Μαξίμου με το επιτελείο του παρόντος του συμβούλου, του Γιάννη Λούλη, σύμφωνα με τους άσπονδους φίλους και συνεργάτες του. Επί τάπητος οι πιθανές ημερομηνίες εκλογών. Τα μαντάτα από την Πράγα την Παρασκευή που μας πέρασε ήταν ακόμη πιο θλιβερά. Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει περισσότερο σκληρά μέτρα τον Ιούνιο και όχι τον Οκτώβριο. Η υπόθεση Παυλίδη απλά επισφράγισε την κατηφορική πορεία μιας κυβέρνησης που βοηθά αποκλειστικά τους τραπεζίτες και τους εμπόρους αυτοκινήτων, σέρνοντας στην οικονομική ασφυξία τους υπόλοιπους.
Η αλσατική κωμωδία
Το στήσιμο του σκηνικού στο Στρασβούργο, με έναν πρωθυπουργό που προσπαθεί να αποφύγει τον πολιτικό διασυρμό με μία αξιοπρεπή ήττα και έναν Αμερικανό πρόεδρο πλήρως αδιάφορο για το πολιτικό μέλλον του συνομιλητή του, ήταν αποτέλεσμα της κοπιώδους προσπάθειας του Μαξίμου να διασφαλίσει μια ένεση αναπτέρωσης του πρωθυπουργικού προφίλ. Η κωμωδία αποτελεί εντευκτήριο του συνειδητού αυτοσαρκασμού. Την ώρα που η Άγκυρα παζάρευε στα ίσια με την Ουάσινγκτον την αποδοχή του Ρασμούνσεν ως Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, αναμένοντας τον Αμερικανό πρόεδρο στην Τουρκία για σημαντικές συζητήσεις, ο Κώστας Καραμανλής «συζήτησε» με τον Μπαράκ Ομπάμα το Σκοπιανό, ολίγον Κυπριακό και μια πρέζα Οικουμενικό Πατριαρχείο. Οι επαγγελματίες «διαρροείς» μίλησαν και για συζήτηση επί των σχέσεων της Αθήνας με τη Ρωσία - ποιων, αλήθεια; Εκτός αν εννοούν τις πληθωρικές υποσχέσεις περί αγωγών κι άλλων συναφών θεμάτων. Το Μαξίμου ήθελε να δείξει πως η «συζήτηση» περιστράφηκε γύρω από θέματα στρατηγικού ενδιαφέροντος, αλλά ως γνωστόν «τα μεταξωτά εσώρουχα χρειάζονται και εύπηγους χρήστες». Η συνειδητή αφυδάτωση της εξωτερικής πολιτικής και η ακόμη συνειδητότερη απαξίωσή της στα διεθνή forum διαμόρφωσε το πλαίσιο ανυποληψίας στο οποίο κινείται η ελληνική διπλωματία από το 2004 και μετά.
Το ρήγμα της Δωδεκανήσου
Ένας ισχυρός σεισμός είχε κάποτε ταρακουνήσει τα Ιεροσόλυμα και την Αλεξάνδρεια, προκαλώντας απίστευτο παλιρροϊκό κύμα. Οι συνεργάτες του Ερατοσθένη στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είχαν συγκεντρώσει όλα τα διαθέσιμα στοιχεία με μαρτυρίες ναυτικών. Τότε κατέρρευσε και ο Κολοσσός της Ρόδου, λέει η παράδοση. Το σωτήριο έτος του 2009 η μικρή για την Ιστορία, αλλά ικανής ισχύος για τη Νέα Δημοκρατία, σεισμική δόνηση Παυλίδη έρχεται να καταδείξει το ποιόν των ανθρώπων που ανέλαβαν με το σύνθημα κατά της διαφθοράς να διοικήσουν αυτή τη χώρα. Μια μίζα, ένα διαμέρισμα, ένα δάνειο, ψιλοπράγματα δηλαδή, στέλνουν στην Προανακριτική και στη συνέχεια ενδεχομένως και στο Ειδικό Δικαστήριο έναν πρώην υπουργό, που είναι ωστόσο σε θέση να εκβιάζει το Μαξίμου. Ο κ. Παυλίδης προσπαθεί απλά να διασώσει τη θυγατέρα του, η οποία από το εισαγγελικό πόρισμα φέρεται να αποδέχεται προϊόν εγκλήματος, αφού με τα λεφτά της μίζας του εφοπλιστή Μανούση φαίνεται να έχει εξοφληθεί το δάνειο για το διαμέρισμα. Ο κ. Παυλίδης αντιστάθηκε στην έκκληση του Μαξίμου να παραιτηθεί. Ο Ρόδιος γνώριζε πως ο μαγικός αριθμός των 151 βουλευτών λειτουργεί και ως «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ», άγιες ημέρες που έρχονται. Η Νέα Δημοκρατία σύρθηκε στην αποδοχή της σύστασης προανακριτικής επιτροπής. Το σχέδιο είναι απλοϊκά σύνθετο. Αν ο Παυλίδης οδηγηθεί σε Ειδικό Δικαστήριο, τότε το Μαξίμου πάει για εκλογές, αναθέτοντας στο λαό να διαδραματίσει ρόλο από μηχανής «εκκαθαριστή». Αν τα πράγματα εξελιχτούν δραματικά και ο συνεργάτης του πρωθυπουργού κ. Αγγέλου ανακριθεί εντός Βουλής (με αποτέλεσμα το δημόσιο διασυρμό του Μαξίμου, διότι, κατά τον εισαγγελέα, ο Αγγέλου ήξερε…), τότε ο Κώστας Καραμανλής προκηρύσσει εκλογές και το αμάρτημα Παυλίδη παραγράφεται. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το όνειρο του Καραμανλή ήταν να προσφύγει στις κάλπες περί τα τέλη Σεπτεμβρίου. Ο εφιάλτης του τώρα είναι πως αναγκάζεται να προσφύγει σε εκλογές άμεσα.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στο μέγεθος της διαφαινόμενης ήττας της κυβερνώσας παράταξης. Η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Γιώργος Σουφλιάς και οι έτεροι επιλαχόντες για τον κομματικό θώκο αγωνιούν για το μέγεθος της ήττας παρά για την ίδια την ήττα. Εκεί αναλαμβάνουν δράση ο Γιάννης Λούλης και ο κ. Φλέσσας. Οι αναφορές από τα μέτωπα είναι τουλάχιστον ανησυχητικές. Τα συνθήματα έχουν ξεφτίσει. Το προφίλ επίσης. Ο εφιάλτης της «πολιτικής απόσυρσης» δηλητηριάζει τα όνειρα των επιγόνων. Ο χορός του Ζαλόγγου συνεχίζεται με πολλούς υποψηφίους χορευτές-αυτόχειρες.
10°
