Έτσι θα δολοφονούσαν τον Καραμανλή

Με ανασηκωμένες τις τρίχες της κεφαλής μου (τις πλαϊνές, καθώς οι από πάνω είναι λίγες και φοβούνται να σηκωθούν όρθιες μην κρυώσουν) διάβασα και άκουσα τα σενάρια για τη σχεδιαζόμενη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πιο επιτυχημένου Έλληνα πρωθυπουργού όλων των εποχών, του Κώστα του Καραμανλή, ο οποίος δεν αποκλείεται να μείνει γνωστός ως Κωνσταντίνος ο Εργατικός. Αμέσως μετά σκέφτηκα πως ένας τόσο δραστήριος πρωθυπουργός δεν μπορεί παρά να είχε κάνει πολλούς εχθρούς, οι οποίοι θα ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση γιατί τους φράζει το δρόμο και τους καθυστερεί από τα ραντεβού τους.

Όπως θα γνωρίζετε, η απόπειρα δολοφονίας απέτυχε επειδή ο Κώστας ο Καραμανλής, ο οποίος στα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας είναι πιθανό να αναφέρεται ως Κωνσταντίνος ο Αεικίνητος, δεν μπορούσε να σταθεί δευτερόλεπτο σε ένα μέρος, με αποτέλεσμα οι ελεύθεροι σκοπευτές να μην μπορούν να τον σημαδέψουν. Αυτή η δυσκολία σταθεροποίησης είναι που έκανε τους εχθρούς του ανθρώπου που κάποτε θα αναφέρεται ως Κωνσαντίνος ο Ακούραστος, να σκεφτούν ένα άλλο καταχθόνιο σχέδιο το οποίο για πρώτη φορά αποκαλύπτω και μπράβο μου: Ενθυμούμενοι ένα ατυχές περιστατικό όπου ο Κωνσταντίνος ο Εργασιομάνης είχε σπάσει το πόδι του στην προσπάθεια να κλοτσήσει μια μπάλα ποδοσφαίρου, σκέφτηκαν να του ρίξουν μια ίδια μπαλιά στην αυλή του εξοχικού της Ραφήνας.

Ήλπιζαν πως, αυτή τη φορά, η ζημιά που θα υποστεί θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από ένα απλό σπάσιμο. Ευτυχώς τα κουρασμένα από τη δουλειά μάτια του Κωνσταντίνου του Δουλευταρά τον ξεγέλεσαν, με αποτέλεσμα να μπερδέψει την μπάλα με τούρτα και να τη φάει. Με αυτό τον τρόπο ο πρωθυπουργός επέζησε και έτσι κατάφερε να ολοκληρώσει το μεγάλο του όραμα: Αυτό της επανίδρυσης του κράτους. Δυστυχώς, από την άλλη, χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένας θρύλος που θα επισκίαζε ακόμα και αυτόν του Τζον του Εφ του Κένεντι, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα σ’ αυτή τη ζωή.

Λέγεται πως ο Κωνσταντίνος ο Ακάματος, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, πήγε μόνο μία φορά διακοπές κι αυτό για μόλις 6 έτη.

Εκμεταλευόμενος τη δυνατότητητα που μου παρέχει αυτή η στήλη –και με την άδειά σας– θέλω να κάνω τη φωνή μου κομμάτι παζλ και να την ενώσω με αυτές των δεκάδων συναδέλφων οι οποίοι (ξανα)έπεσαν από τα σύννεφα, οργίστηκαν και δεν έφαγαν όλο το φαγητό τους, όταν ενημερώθηκαν για τα όσα έγιναν στην προανακριτική επιτροπή για τη Λίστα τη Λανγκάρντ κατά τη διάρκεια της κατάθεσης του Ευάγγελου του Βενιζέλου. Όπως πολύ σωστά ειπώθηκε, επρόκειτο για έναν ευτελισμό του κοινοβουλευτικού βίου της χώρας, τον οποίον μάλιστα δεν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε σε βίντεο, γεγονός που αποτελεί ευτελισμό και για το βίο τον πολιτιστικό.

Η δίκαια οργή και αγανάκτηση όλων ημών οφείλεται στο ότι ποτέ δεν περιμέναμε από ανθρώπους του υψηλού επιπέδου της Ζωής της Κωνσταντοπούλου, του Χρήστου του Μαρκογιαννάκη, του Ηλία του Κασσιδιάρη, του Άδωνι του Γεωργιάδη και του Ευάγγελου του Βενιζέλου να παραφερθούν κατά τη διάρκεια μιας τόσο σοβαρής διαδικασίας. Από την άλλη, βέβαια, προκειμένου να είμαι δίκαιος, θα πρέπει να πω πως ακόμα και οι πιο υγιείς –ψυχικά και πνευματικά– άνθρωποι δικαιούνται να έχουν μια κακή μέρα και μπράβο τους.

Η Ζωή η Κωνσταντοπούλου,ο Χρήστος ο Μαρκογιαννάκης, ο Ηλίας ο Κασσιδιάρης και ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος σε ένα διάλειμμα από την επίπονη διαδικασία.

Με έντονο προβληματισμό άκουσα –κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης του τύπου– το πνευματικό παιδί του Ανδρέα του Παπανδρέου, τον Αλέξη τον Τσίπρα, να εκδηλώνει την πρόθεσή του να καταφύγει σε δημοφήφισμα προκειμένου να αποφασισθεί κάτι το οποίο δεν θυμάμαι, αλλά δεν έχει και σημασία. Ο προβληματισμός μου οφείλεται στο γεγονός πως στην πραγματικότητα τα δημοψηφίσματα δεν είναι τίποτα λιγότερο από το φόρτωμα της δουλειάς μιας κυβέρνησης στις πλάτες των ψηφοφόρων.

Αν καθιερωθεί αυτή η άθλια συνήθεια των δημοψηφισμάτων θα είναι σαν οι κυβερνήσεις να βάζουν εμάς να κάνουμε τη δουλειά που τους βάλαμε εμείς να κάνουν, δηλαδή να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον μας χωρίς να μας πολυσκοτίζουν. Επιπροσθέτως, νομίζω πως κάθε τέτοια απόπειρα διαδραστικής διακυβέρνησης στερεί από το σοφό λαό το υπέρτατο δημοκρατικό του δικαίωμα: το δικαίωμα –που είναι και υποχρέωση– να βρίζει την κυβέρνηση που εξέλεξε για τις αποφάσεις της.

Στην αντίθετη περίπτωση θα αναγκαστούμε να βρίζουμε τους εαυτούς μας, με τον κίνδυνο για την ψυχική μας ισορροπία να είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Όπως καταλαβαίνετε, το δημοψήφισμα είναι μια πάρα πολύ κακή και καθόλου συμφέρουσα ιδέα και καλά θα κάνουν οι πολιτικοί να κάνουν τη δουλειά τους, για να μπορούμε απερίσπαστοι να συνεχίσουμε εμείς τη δικιά μας.

Ό,τι αποφασίσετε εσείς!... Εγώ μόνο να κυβερνάω θέλω...

Πολλά μπράβο θέλω να δώσω στην τελευταία από τις μεγάλες καλλιτεχνικές οικογένειες της χώρας: την οικογένεια Γεωργιάδη, της οποίας τα μέλη δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα και να αποδεικνύουν πως η Ελλάδα και ο πολιτισμός είναι δυο λέξεις τόσο συνδεδεμένες όσο το ζαμπόν με το καλντερίμι.

Μετά λοιπόν τον Άδωνι και τον Λεωνίδα, ο τρίτος αδερφός Γεωργιάδη, ο Αλέξανδρος, αποφάσισε να βάλει το δικό του λιθαράκι στον αγώνα για μια Ελλάδα πολιτιστικά αυτάρκη, φτιάχνοντας ένα βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος και η σύζυγός του η Πέπη η Τσεσμελή.

Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό δοκίμιο το οποίο, με αφορμή το μύθο του Αδάμ και της Εύας, αγγίζει πανανθρώπινες υπαρξιακές ανησυχίες και νομίζω πως ό,τι λόγια και να ψάξω να βρω προκειμένου να το περιγράψω θα είναι τόσο φτωχά όσο το λεξιλόγιο ψηφοφόρου της Χρυσής της Αυγής.