Ο «Guardian» έσπασε την αξιοσημείωτη σιωπή που χαρακτηρίζει τα ελληνικά ΜΜΕ σχετικά με τον πραγματικό κίνδυνο που προέρχεται από τη διόγκωση της επιρροής της Χρυσής Αυγής. Τα ελληνικά ΜΜΕ περιορίζονται στην αναπαραγωγή του κουτσομπολιού που αφορά τη συγκεκριμένη πολιτική δομή, εκτιμώντας προφανώς πως η επικοινωνιακή και μόνο αναφορά σε «σκαμπίλια» ή τον Κασιδιάρη αρκεί για να καλύψει την ενημέρωση.
H βρετανική εφημερίδα προχώρησε ένα βήμα μπροστά και έφερε στο προσκήνιο, χωρίς στοιχεία είναι αλήθεια, αυτό που ο κόσμος το ’χει τούμπανο αλλά τα ΜΜΕ κρυφό καμάρι. Ότι δηλαδή η νεοναζιστική οργάνωση χρηματοδοτείται από «ισχυρούς πλοιοκτήτες».
Αν η κακοφορμισμένη πληγή είναι να ανοίξει για να διαχυθεί η σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα (και όχι μόνο κατά τον «Guardian»), τότε ας φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Διότι ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ εξηγεί, ματαίως πιθανώς, πως η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται «τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης» και συμπληρώνει «ας μην υποτιμάται η σπουδαιότητα του φαινομένου». Το τι θέλει ακριβώς να πει ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρο. Το πολιτικό σύστημα «κανακεύει» διακριτικά ένα φαινόμενο, ελπίζοντας ότι η δυναμική του αποδυναμώνει τους αντιπάλους του. Εν προκειμένω, τη Νέα Δημοκρατία. Πιθανώς και τον Πάνο Καμμένο. Εκείνοι που υπολογίζουν με τέτοια δράμια θα δουν πολύ σύντομα τη ζυγαριά τους να λαθεύει. Αυτά διδάσκει η ιστορία, αλλά ποιος άραγε της δίνει σημασία.
Το «φιάσκο» για το λόμπι της δραχμής (που αενάως τρία χρόνια τώρα κυοφορεί το μόρφωμα του εθνικολαϊκισμού) στην υπόθεση της Κύπρου δεν είναι, ως φαίνεται, αρκετό για να καταλαγιάσει την οργή εκείνων που απώλεσαν να αγοράσουν την Ελλάδα (και την Κύπρο) αντί πινακίου φακής.
Το «όχι» της κυπριακής Βουλής πανηγυρίστηκε ως νίκη αλλά, φευ, κατέληξε ως εθνική ήττα, όταν μετά από τον εθνικιστικό ορυμαγδό η πραγματικότητα κατέδειξε τα όρια του συναισθηματικού παραληρήματος. Η Κύπρος πισθάγκωνα δεμένη από τους δανειστές της με ένα τραπεζικό σύστημα ευάλωτο σε ανακατατάξεις και με μία οικονομία που δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος του με εγγυήσεις και χρηματοδότηση, αυτή η Κύπρος του «όχι» πλήρωσε στο εκατονταπλάσιο το τίμημα του μνημονίου της. Η κρίση άνοιξε και την όρεξη της Τουρκίας, η οποία αν μη τι άλλο ξέρει να περιμένει, ως ο γύπας, τα θύματά του. Το περήφανο «όχι» που τόσο γοήτευσε τους ελληναράδες κατέληξε σε μία ταπεινωτική αποδοχή της πραγματικότητας, αλλά και σε μία εκτόξευση απειλής από τη γείτονα με τρεις μόνο παραγράφους. Πολιτική λύση του Κυπριακού εδώ και τώρα, σύσταση ειδικού ταμείου εξ ημισείας για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, διχοτόμηση αν δεν περπατήσουν τα προηγούμενα δύο. Με λίγα λόγια, η Τουρκία έδωσε το στίγμα της αμέσως μετά τη «φιλική συνομιλία» Ερντογάν Νετανιάχου υπό τη σκέπη του Ομπάμα.
Ο «εθνικολαϊκισμός» δεν είναι νεολογισμός, αλλά σύστημα αναφοράς. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νεοναζί για να υπηρετήσει το δόγμα αυτό. Μπορεί να συμμετέχει στις παρυφές του, αρκεί να υιοθετεί μερικές απόψεις που ηχούν... «αυτονόητες» για την υπερδεξιά. Έθνος, θρησκεία, περηφάνια, απόρριψη του ξένου μοντέλου, δήθεν επιστροφή στις ρίζες, αναφορές στους προγόνους, κεκαλυμμένος ρατσισμός, εκδήλωση αγάπης προς την τάξη και τις ένοπλες δυνάμεις. Αρκούν και αυτά τα ολίγα για τη συμμετοχή στο ευρύτερο κλαμπ.
Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ συναντιέται με τον Καμμένο υπό τα φλας των εικονοληπτών, τότε κάτι περίεργο συμβαίνει. Οι παρυφές της υπερδεξιάς φλερτάρουν με την αριστερά στο όνομα της διάσωσης της πατρίδας από τους Γερμανούς, αλλά όλα αυτά είναι πολύ απλοϊκά για να δένουν. Απλά η Κουμουνδούρου, που δεν ασχολείται με το φαινόμενο αλλά με τις δημοσκοπήσεις, αναλογίζεται πως στις επόμενες εκλογές πιθανώς κάποιοι ψηφοφόροι των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα επέλεγαν τον ΣΥΡΙΖΑ για πατριωτικούς λόγους.
Μόνο που η πολιτική άλγεβρα σπανίως λειτουργεί γραμμικά. Αυτή η δημοσκοπική λογική κατέληξε στο κανάκεμα της Χρυσής Αυγής ως μέρους του συστήματος αλλά εκτός αυτού, όπως ακριβώς το ΑΚΕΛ πρότεινε λύση στην Κύπρο εκτός Τρόικα. Περίεργοι ακροβατισμοί της λογικής, για να αποφύγει το ΑΚΕΛ το τίμημα της ανεπαρκούς διαχείρισης της οικονομικής κρίσης στο νησί. Όταν, μάλιστα, στελέχη του, υπουργοί, αλλά και πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας που στηρίχτηκε από την αριστερά φιγουράρουν στη λίστα των επωνύμων που «διέγραψαν δάνεια» από την τράπεζα του Βγενόπουλου και όχι μόνο.
Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς πού οδηγούν οι κινήσεις αυτοάμυνας μιας αριστεράς που έχασε ή χάνει το παιχνίδι της διαχείρισης της κρίσης, διότι απλά ο καπιταλισμός είναι ικανότερος στο να εφευρίσκει λύσεις μέσα στην απόγνωση που δημιουργεί η κυριαρχία του;
Γιατί, ας πούμε, η αριστερά και η κεντροαριστερά στην Ελλάδα δεν έθεσαν ούτε θέτουν ζήτημα έρευνας για τις πηγές χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής; Μήπως γιατί φοβούνται το πόρισμα; Ή μήπως γιατί φοβούνται ότι οι ψηφοφόροι της νεοναζιστικής οργάνωσης θα επανέλθουν, όπως το θέλει η μεταπολιτευτική παράδοση, στις αγκαλιές της Νέας Δημοκρατίας, και γιατί όχι και στο ΠΑΣΟΚ, στο οποίο επί δεκαετίες συγκατοικούσαν με κεντροαριστερά, πλην όμως πατριωτικά συνθήματα, που χάιδευαν τα αυτιά των ακροατών του Ανδρέα;
Αν η δεξαμενή υπερδεξιάς ψήφου είναι το λόμπι της δραχμής, όπως όλα δείχνουν, τότε μήπως από αυτή τη δεξαμενή επιχειρεί να αλιεύσει όση μαρίδα μπορεί και η εξοργισμένη με το ευρώ αριστερά;
Τρία χρόνια μετά την παράδοση της Αθήνας στο μνημόνιό της, ούτε οι εγκαταλελειμμένοι αγροί καλλιεργήθηκαν, ούτε η καινοτομία διέπρεψε, ούτε το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας άλλαξε προσανατολισμό. Αντιθέτως, ο κάθε οργισμένος έκανε ό,τι μπορούσε για να επιδεινώσει το κλίμα. Στην Κύπρο πληρώνουν και θα πληρώσουν πολύ περισσότερα από όσα όφειλαν. Στην Ελλάδα πληρώνουμε ακόμη περισσότερα. Στο τέλος αυτής της παρτίδας, όμως, μπορεί να καραδοκούν οι «χρηματοδότες» οι οποίοι θα ήθελαν πολύ να αγοράσουν το οικόπεδο αυτό «μπιρ παρά» στο όνομα της διάσωσής του. Είναι οι ίδιοι που έσπευσαν παραμονές Eurogroup να αποσύρουν τα λεφτά τους από τις κυπριακές τράπεζες, όπως έκαναν και εδώ, για να τα γυρίσουν όταν χρειαστεί να εξαγοράσουν αυτή τη γη για μία δεκάρα, αλλά υπό μουσική υπόκρουση εμβατηρίων.
17°
