Πηγαίνοντας σε περιοδείες ανά την Ελλάδα αλλά και σε συζητήσεις μέσα στις γειτονιές της Αθήνας, η αίσθηση που είχε μέχρι στιγμής ο κόσμος είναι ότι οι διαδικασίες για την εκλογή ηγεσίας του νέου φορέα είναι εκλογές για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή ακόμα περισσότερο εκλογές για τη νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και ο όρος «κεντροαριστερά» που συνήθως χρησιμοποιείται θεωρώ ότι είναι περιοριστικός για το όλο εγχείρημα. Ο κόσμος δεν έχει καταλάβει (και εκεί είναι και η ευθύνη των υποψηφίων) ότι πρόκειται για ένα νέο ενιαίο φορέα που επιδιώκει να ενώσει τον κατακερματισμένο μεσαίο χώρο που εκτείνεται από τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ ως τις παρυφές της ΝΔ. Έναν χώρο στον οποίο δέσποζε τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ όπως και πριν από αυτό η Ένωση Κέντρου και ακόμα πιο πριν οι Φιλελεύθεροι, έναν χώρο που πρέπει τώρα να μετεξελιχθεί.
Η μετεξέλιξη του προοδευτικού μεσαίου χώρου είναι μια υπόθεση που δεν αφορά μόνο τους ψηφοφόρους της ΔΗ.ΣΥ. και του Ποταμιού, τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα που εμπλέκονται στη διαδικασία. Αφορά όλους όσους θεωρούν ότι ανήκουν στον χώρο αυτό και είχαν πιθανώς αποστασιοποιηθεί ή «μετακομίσει» αλλού. Πολίτες που ενδιαφέρονται για την πολιτική σταθερότητα της χώρας, που δεν θέλουν να εγκλωβιστούν στον διπολισμό ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ καθότι η πόλωση μας απομακρύνει από τις απαιτούμενες λύσεις για τα προβλήματα της χώρας. Το ζητούμενο δηλαδή είναι ο νέος χώρος να μην είναι άθροισμα των υπαρχόντων δυνάμεων, αλλά να δημιουργηθούν συνέργειες έτσι ώστε 1 + 1 να κάνει 2.5 ή και 3. Ενωμένος ο νέος χώρος θα μπορεί να παίξει τον ρόλο του πρωταγωνιστή στο πολιτικό σκηνικό και όχι του κομπάρσου όπως είναι τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί αναρωτιούνται, αν όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα στο νέο εγχείρημα. Ναι, μιλάνε την ίδια γλώσσα, αλλά με διαφορετικές διαλέκτους. Άλλος με πιο σοσιαλδημοκρατική προφορά, άλλος με πιο σοσιαλφιλελεύθερη, άλλος με πιο οικολογική, άλλος με πιο μεταρρυθμιστική. Η ανάγκη όμως συνεννόησης στη βάση των προβλημάτων της χώρας, μας κάνει να αναζητούμε βιώσιμες λύσεις και όχι ιδεολογικές αναλύσεις. Και ο όρος «βιώσιμες» έχει τρείς πυλώνες: την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και τον σεβασμό στο περιβάλλον. Αυτά πρέπει να είναι η πυξίδα στις αποφάσεις, στις λύσεις. Άλλωστε οι βαθμοί ελευθερίας που υπάρχουν από τις συνθήκες δεν είναι και πολλοί.
Καλά όλα αυτά, αλλά θα ανταποκριθεί ο κόσμος; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και γι’ αυτό από το Ποτάμι επιμείναμε στη μεγιστοποίηση της συμμετοχής (π.χ. με ηλεκτρονική ψηφοφορία) αλλά συναντήσαμε τοίχο προσχημάτων από τα κατεστημένα του χώρου. Οι πολίτες δεν πρέπει να μείνουν αμέτοχοι αλλά να γίνουν συμμέτοχοι σε αυτήν την προσπάθεια μετεξέλιξης ενός χώρου που θέλει να αποτινάξει τα κακά και να κρατήσει τα καλά. Στη μετεξέλιξη όμως του προοδευτικού μεσαίου χώρου δεν πρέπει να πρωταγωνιστήσουν οι μηχανισμοί αλλά η κοινωνία. Αν ο κόσμος αντιληφθεί την όλη προσπάθεια σαν σερβίρισμα ξαναζεσταμένου φαγητού όπως κάποιοι επιδιώκουν, θα γυρίσει την πλάτη του μια για πάντα. Και τότε όποιος και να κερδίσει, θα έχουμε χάσει όλοι…
12°
