Αλήθειες και ψέματα για την Κεντροαριστερά

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει κάτι παράδοξο στην εκλογή ηγεσίας ενός φορέα που ακόμη δεν υπάρχει και με τόσες εκκρεμότητες σχετικά με τη συγκρότησή του (πολυκομματικός ή πολυτασικός, με μία ή δύο κοινοβουλευτικές ομάδες). Είναι, όμως, επίσης αλήθεια ότι πέρασαν πολλά άγονα χρόνια στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς μέσα από την αντίστροφη διαδικασία, της δημιουργίας ενός νέου κόμματος που θα κατέληγε στην ανάδειξη ηγεσίας. 

Δεν είναι ψέμα ότι στην πορεία προς την ψηφοφορία της 12ης Νοεμβρίου εκδηλώθηκαν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των υποψήφιων (ειδικά για την ηλεκτρονική ψηφοφορία και την ημερομηνία της εκλογής) και άλλες λιγότερο σημαντικές (για το μητρώο των ψηφοφόρων και τα ντιμπέιτ). Είναι, όμως, ψέμα ότι “σφάζονται στην Κεντροαριστερά” αφού σε καμία περίπτωση η ένταση δεν υπερέβη το μέτρο και δεν δημιουργήθηκε η εικόνα κακόπιστων τσακωμών μεταξύ προσώπων που αποκλείεται να μπορέσουν να συνεννοηθούν την επόμενη μέρα. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό διακύβευμα είναι κάπως θολό: Οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν όχι για πρωθυπουργό αλλά για πολιτικό αρχηγό που θα πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό σκηνικό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή μέσα ή έξω από την κυβέρνηση. Μάλλον θα ψηφίσουν για να έχουν κάτι να ψηφίσουν στις επόμενες εθνικές εκλογές και για να μην βουλιάξει η χώρα στο πηγάδι της σύγκρουσης ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ που φτιάχνεται με τα υλικά της χρεοκοπίας (πόλωση για την πόλωση, σκανδαλολογία και λασπομαχία, παρελθοντολογία και συνθηματολογία αντί πολιτικής πρότασης για το μέλλον). 

Κανείς δεν μπορεί να πει με ασφάλεια ότι αυτό που συμβαίνει στην Κεντροαριστερά σίγουρα θα αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Αν η συμμετοχή είναι μικρή, αυτό που θα προκύψει θα είναι μια άτολμη μετεξέλιξη της σημερινής κατάστασης και επομένως θα αναπτυχθούν -συντομότερα ή αργότερα- φυγόκεντρες τάσεις προς όφελος των “μεγάλων” του πολιτικού συστήματος.

Αλήθεια λένε όσοι θεωρούν πολλούς τους 9 υποψήφιους σε σχέση με το μέγεθος του συγκεκριμένου χώρου και όσοι ανησυχούν ότι η συζήτηση δεν πολιτικοποιήθηκε αρκετά και εγκλωβίστηκε στα διαδικαστικά με τους περισσότερους να μην μπορούν να διακρίνουν εύκολα τις διαφορές προσέγγισης μεταξύ των υποψήφιων στα βασικά. Δεν λένε όμως αλήθεια όσοι επιμένουν ότι η κοινωνία αδιαφορεί - μπορεί να μην συνεπαίρνεται αλλά υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αναζητούν με αγωνία πολιτική έκφραση με όρους μετριοπάθειας, σοβαρότητας και υπευθυνότητας. 

Eίναι ψέμα ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ απλώς χλευάζουν την προσπάθεια με τη βεβαιότητα ότι δεν θα έχει καμία τύχη και πάντως δεν θα επηρεαστούν από το αποτέλεσμα. Αντίθετα, γίνονται εντατικές συζητήσειςκαι επεξεργασία σεναρίων στα ηγετικά κλιμάκια για το ενδεχόμενο συγκρότησης ενός ισχυρού νέου φορέα και ανάλογα με την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης. 

Δεν αποκλείονται πολύ μεγάλες δυσκολίες στην πορεία προς το ιδρυτικό συνέδριο, ακόμη και ανταρσίες ή εκδηλώσεις ασυνεννοησίας. Ομως δεν θα είναι καθόλου εύκολη η επιστροφή στο status quo ante, χωριστοί δρόμοι για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, με τον Γ. Καμίνη στο δημαρχείο Αθηναίων και τον Ν. Ανδρουλάκη στο ευρωκοινοβούλιο,  περισσότερος κατακερματισμός και διάσπαση δυνάμεων. 

Αλλωστε μετά την ανάδειξη ηγεσίας θα υποχρεωθούν σε επαναχάραξη της στρατηγικής τους όσοι έχουν μείνει εκτός και εφόσον όλα πάνε καλά θα δυσκολευτούν να γυρίσουν, οριστικά, την πλάτη, ενώ μπορεί να γοητευθούν πρόσωπα και ομάδες που τώρα απλώς παρακολουθούν. 

Εχει βάση η κριτική ότι το έργο είναι βαρετό και δεν γίνεται η έκπληξη που θα κινητοποιούσε το μεγάλο πλήθος, επίσης ότι λείπει η χαρισματική εκείνη προσωπικότητα που θα έκανε τη διαφορά και θα προκαλούσε συλλογικό ενθουσιασμό. Ομως, όλα είναι σχετικά (και) στην πολιτική, με την έννοια ότι το συμπέρασμα προκύπτει από τη σύγκριση, ποιοι είναι οι άλλοι και τι λένε, πού βρίσκεται το καλύτερο, το μεγαλύτερο και το περισσότερο. 

Είναι αλήθεια ότι η λειτουργία της επιτροπής Αλιβιζάτου είναι ισχυρή ασφαλιστική δικλείδα για τη διαφάνεια και την αξιοπιστία της διαδικασίας. Οπωσδήπότε θα συνεχίσουν και μετά γιατί δεν γίνεται αλλιώς, ενώ με την παρουσία τους θυμίζουν το πλεονέκτημα ποιότητας και αισθητικής του χώρου, αν αναλογιστεί κανείς ποιοι είναι οι “σοφοί” των άλλων κομμάτων. 

Είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι ζούμε ιστορικές στιγμές που θα φέρουν τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας, αλλά θα είναι ψέμα ότι γίνεται πολύ βαβούρα για το τίποτα εφόσον την Κυριακή 12 Νοεμβρίου προσέλθουν στις κάλπες τόσοι πολίτες που δεν θα μπορούν να τους αγνοήσουν νικητές και ηττημένοι.

Επομένως, υπάρχει κάτι καλύτερο από την γκρίνια για όσα λείπουν και είναι η συμμετοχή για όσα μπορεί να κερδηθούν.