«Η εξόντωση της μεσαίας τάξης συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης»

Ο τίτλος αποτελεί μια μικρή παράφραση. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για κυνική ομολογία, ειλικρινή παραδοχή ή προσπάθεια εξαπάτησης, ή για όλα αυτά μαζί. Ας μείνουμε όμως λίγο στα λόγια του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Χουλιαράκη στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή την Πέμπτη για τον προϋπολογισμό, ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης είναι συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης. Τι ακριβώς μας λέει ο υπουργός;

Στην πραγματικότητα τίποτα που να μην το γνωρίζουμε. Συνειδητή επιλογή, λοιπόν:

• Οι αυξημένοι έμμεσοι φόροι

• Η εξοντωτική φορολογία για τα φυσικά πρόσωπα

• Η υπερφορολόγηση στις επιχειρήσεις

• Οι εξοντωτικές ασφαλιστικές εισφορές

• Ο ΕΝΦΙΑ σε πλαστές αντικειμενικές αξίες

• Η υπερφορολόγηση στα καύσιμα, στα τσιγάρα, στις τηλεπικοινωνίες

Συνειδητή επιλογή το ότι πάνω από το 50% των πολιτών χρωστάνε στις τράπεζες, στην εφορία, στη ΔΕΗ, στα ασφαλιστικά ταμεία. Οι κατασχέσεις ακινήτων και τραπεζικών λογαριασμών. Το ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλείνουν τα μπλοκάκια τους. Η πτώχευση των επιχειρήσεων και η εκτόξευση της ανεργίας. Οι αποποιήσεις κληρονομιών. Οι δυσκολίες και η απελπισία πολλών ανθρώπων που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Συνειδητή επιλογή, σύμφωνα με τη διατύπωση του υπουργού, ότι αυτοί που σηκώνουν το βάρος είναι οι έντιμοι και συνεπείς φορολογούμενοι. 

Συνειδητή επιλογή η φτωχοποίηση.

Εκεί οδηγεί η επιλογή της κυβέρνησης να κυβερνήσει με ταξικά κριτήρια, θεωρώντας τον παραδοσιακά κεντρικό πυλώνα της κοινωνίας και της οικονομίας που ήταν η μεσαία τάξη, ως τους πλούσιους εκείνους από τους οποίους θα τα πάρει για να τα δώσει στους φτωχούς. Στην πραγματικότητα, στους δικούς της πελάτες.

Δεν διαφέρουν πολύ από τους προηγούμενους, αλλά το κάνουν καλύτερα. Πειστικότερα για το ακροατήριό τους. Επιχειρούν να «αθωώσουν» τις επιλογές τους εμφανίζοντάς τις ως μια πολιτική Ρομπέν των δασών, με ένα καμουφλάρισμα αριστεροσύνης και ηθικής υπεροχής. Τα κίνητρα και οι προθέσεις αφορούν στην ενίσχυση των ασθενέστερων στρωμάτων επειδή αυτό προτάσσει ο ιδεολογικός μανδύας, όχι σαν τους άλλους, τους νεοφιλελεύθερους. Αυτά στη θεωρία, γιατί τα επίσημα στοιχεία καταγράφουν δραματική μείωση των κοινωνικών δαπανών (ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια, απασχόληση) κατά 5,7 δισ. ευρώ την τριετία διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ (2015-2017), σε σχέση με την προηγούμενη τετραετία!

Το σενάριο για το 2017, όπως ανακοινώθηκε από τον υπουργό την Πέμπτη, λέει ότι από το πλεόνασμα της τάξης του 2,8% για το 2017, το 0,6 - 0,7% περίπου θα χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση των εισοδημάτων των οικονομικά ασθενέστερων. Δηλαδή ένα μέρος της «συνειδητής υπερφορολόγησης» εξασφαλίζει Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης ύψους 700 εκατ. ευρώ. Αυτό το ονομάζουν αναδιανομή πλούτου. Να θυμίσουμε ότι το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης» είναι μνημομιακή υποχρέωση από το πρώτο ήδη μνημόνιο και προορίζεται για τη στήριξη ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού που διαβιούν υπό συνθήκες όπως η ανεργία, το γήρας, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η απουσία εισοδήματος, και συνήθως δίνεται με τη μορφή επιδομάτων σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Πέρσι, εφάπαξ οικονομική ενίσχυση δόθηκε στο τέλος του έτους στους συνταξιούχους. Είναι οι συνταξιούχοι τα ασθενέστερα στρώματα; Ήταν οι ένστολοι επί Σαμαρά; Το επίδομα αλληλεγγύης δεν πάει σε αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη αλλά σε δυνάμει δεξαμενές ψηφοφόρων. Και εδώ έρχεται η εξαπάτηση της εξαπάτησης. Γιατί ακόμα και σε αυτούς που η κυβέρνηση υποτίθεται πως κάτι δίνει, έχοντάς το πάρει προηγουμένως από τους άλλους, το έχει πάρει και από τους ίδιους υπερπολλαπλάσιο με την υπεροφορολόγηση, κόβοντας επιδόματα, με τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Όμως οι εντυπώσεις μένουν και οι διατυπώσεις των υπουργών περνάνε στα ψιλά.

Πάντως, ο υπουργός των Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, μιλώντας στην ίδια επιτροπή, διέψευσε τον αναπληρωτή υπουργό, ισχυριζόμενος ότι η υπεραπόδοση στα έσοδα που οδήγησε σε υπερπλεόνασμα δεν οφείλεται στην υπεροφορολόγηση αλλά στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης και στην αύξηση των εργαζομένων κατά 250.000. Είπε και το άλλο ανέκδοτο ο υπουργός στην ίδια ομιλία, αυτό με τη σαρανταποδαρούσα.