Ζούμε σε διαλυμένη χώρα...Τι δεν καταλαβαίνεις;

Μία εθνική επέτειος ήταν αρκετή για να αποκαλύψει όλες τις παθογένειες της χώρας. Την ανυπαρξία του κράτους, τα ρατσιστικά αντανακλαστικά, την διάλυση του δημόσιου τομέα, τον ανορθολογικό παροξυσμό, τις ιδεοληπτικές εμμονές, τα ψεκασμένα μυαλά που συχνά βρίσκονται στις πιο επικίνδυνες θέσεις. Τη στιγμή που στα media σχολιάζαμε τις φωτογραφίες εκπαιδευτικών που εμφανίστηκαν με αμφίεση τραγουδιστριών επαρχιακών νυχτερινών κέντρων στις παρελάσεις δημοτικών σχολείων, στο κέντρο της πρωτεύουσας εκτυλίσσονταν ακόμα πιο τρομακτικά σκηνικά, δυστυχώς χωρίς κωμική εσάνς αυτή τη φορά.

Δάσκαλος εμφανίστηκε με ξεβαμμένο τζιν, αθλητικά παπούτσια  και μαύρη κοντομάνικη μπλούζα που έγραφε «ξαναείπαμε το ΟΧΙ, τι δεν καταλαβαίνεις;» παρελαύνοντας περήφανα πλάι σε παιδιά δημοτικού σχολείου, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως ντεκόρ στο αντιμνημονιακό σόου του δασκάλου τους. Σε μία κανονική χώρα ο εκπαιδευτικός θα είχε κληθεί σε απολογία και πιθανότατα θα αντιμετώπιζε σοβαρές πειθαρχικές κυρώσεις. Στην χώρα της κυριαρχίας της «σηκωμένης γροθιάς» και του ωχαδερφισμού, ο καθένας μπορεί να κάνει ανενόχλητος ό,τι γουστάρει γνωρίζοντας εξαρχής ότι δεν πρόκειται να υποστεί οποιαδήποτε κύρωση για οποιοδήποτε παράπτωμα. Άλλωστε, ακόμα και αν υποτεθεί ότι το θέμα έφτανε στο πειθαρχικό, ο νέος τρόπος λειτουργίας των πειθαρχικών -με τις ευλογίες της κυβέρνησης και των συνδικαλιστών- αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Προσωπικά είμαι εναντίον των μαθητικών παρελάσεων και θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούμε παιδάκια να περπατούν σαν φαντάροι υπακούοντας σε στρατιωτικά παραγγέλματα. Είχε δίκιο σε αυτό που δήλωνε στο Βήμα το 2013 ο Ν. Βούτσης πως «πουθενά στην Ευρώπη δεν γίνονται μαθητικές παρελάσεις» ή ο Α. Τσίπρας όταν τουίταρε ότι «οι δρόμοι είναι για να περπατάμε, όχι για να παρελαύνουμε» και ήλπιζα να υλοποιηθεί η υπόσχεση του κ. Κουράκη τον Οκτώβριο του 2013 ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τις παρελάσεις». Βέβαια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα σε όλα -ανεξαιρέτως- όσα υποσχόταν προεκλογικά και το θέμα έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες.

Εν προκειμένω όμως το θέμα δεν είναι η παρέλαση. Το θέμα είναι η αδυναμία αντίληψης ενός εκπαιδευτικού του χώρου που βρίσκεται, της περίστασης, της θέσης του, της στιγμής, του ρόλου του. Ένας εκπαιδευτικός μπορεί στην προσωπική του ζωή να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά πρέπει να έχει πλήρη επίγνωση του λειτουργήματος που ασκεί, του θεσμικού του ρόλου, της επιρροής που ασκεί στα παιδιά, αλλά και του ότι αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς για τους αυριανούς ενήλικους. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να διαχωρίζουν το ιδιωτικό από το δημόσιο. Την θεσμική συμπεριφορά από τις προσωπικές προτιμήσεις. Να σέβονται μία διαδικασία με την οποία ενδεχομένως μπορεί να διαφωνούν, αλλά οφείλουν να την τιμήσουν με την προσήκουσα συμπεριφορά και όχι να την μετατρέπουν σε τσίρκο.

Καθόλου περίεργη δεν φαντάζει μετά από το θλιβερό σόου, η ανάμνηση του μαθητή που με απίστευτη αγένεια και προκλητικό θράσος φασκέλωνε τους επίσημους σε παρέλαση το 2011. Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Και να θυμίσω, βέβαια, ότι το θράσος και η έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς του μαθητή είχε τότε επικροτηθεί, αφού βρισκόμασταν στην περίοδο της επαναστατικής γυμναστικής. Τρομάζω όταν σκέφτομαι ποια πρότυπα παίρνουν τα παιδιά σήμερα στο σχολείο, ποιες συζητήσεις εκτυλίσσονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σχολικών αιθουσών, τι προπαγάνδα γίνεται για τους «κακούς ξένους που επιβουλεύονται την ευτυχία μας», πώς η οργή των δασκάλων για τις περικοπές στους μισθούς τους μεταδίδεται και ενσταλάζεται στις ψυχές ανήλικων παιδιών. Και βέβαια με ακόμα μεγαλύτερο φόβο σκέφτομαι το αδιέξοδο στο οποίο θα έχει περιέλθει πλήθος οικογενειών, που θα παρακολουθούν αμήχανα δασκάλους να προπαγανδίζουν ψεκασμένες απόψεις σε μικρά παιδιά, φοβούμενοι να αντιδράσουν, μήπως αυτή η αντίδραση γυρίσει εκδικητικά εναντίον του παιδιού τους. Αφού είναι απολύτως σαφές πλέον ότι το κράτος είναι ανύπαρκτο και η παρουσία του Υπουργείου Παιδείας απλά διακοσμητική.

Δεν μπορώ να ξεχάσω, όταν στα ταραγμένα χρόνια του πρώτου μνημονίου, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ μου είχε διηγηθεί περιστατικό από το νηπιαγωγείο της κόρης του, όταν η δασκάλα είχε κολλήσει στο ταμπλό της τάξης φωτογραφία με βουλευτές και υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (και του ίδιου) με λεζάντα «αυτοί κατέστρεψαν την Ελλάδα» με αποτέλεσμα η 6χρονη κόρη του βουλευτή να επιστρέψει σπίτι κλαίγοντας. Φυσικά στην χώρα της ατιμωρησίας, της διάχυσης της ανοησίας και του παραλογισμού η εν λόγω δασκάλα παρέμεινε στη θέση της, χωρίς την παραμικρή επίπτωση, για να συνεχίσει να προπαγανδίζει με αυτοσχέδια κολάζ τις προσωπικές πολιτικές της απόψεις σε 6χρονα παιδιά. Και αναρωτιέμαι, εάν ο βουλευτής είχε φοβηθεί να αντιδράσει, ποιο μέσο αντίδρασης έχουν οι απλοί πολίτες.

Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, στο 6ο δημοτικό σχολείο Δάφνης παιζόταν η άλλη πράξη του «δράματος». Ένα 11χρονο αγόρι από το Αφγανιστάν έχασε την ευκαιρία και «μεγάλη τιμή»- όπως την είχε χαρακτηρίσει- να είναι σημαιοφόρος στο σχολείο του, παρά το ότι είχε κληρωθεί το όνομά του. Σε ένα κρεσέντο ρατσιστικής και αντιπαιδαγωγικής συμπεριφοράς η διεύθυνση του σχολείου επανέλαβε την κλήρωση με το πρόσχημα ότι το παιδί «αρνήθηκε να μπει στην εκκλησία» - κάτι που διέψευσε κατηγορηματικά η οικογένεια του παιδιού. Το τι σχέση έχει βέβαια η παρέλαση με την είσοδο σε εκκλησία είναι ένα άλλο θέμα, που πέρασε στα ψιλά μέσα στο γενικότερο κλίμα φαιδρότητας της διαδικασίας που ακολουθήθηκε. Όλη η αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος κρύφτηκε μέσα στο συνεασταλμένο και θλιμμένο βλέμμα του μικρού αγοριού που παρήλασε πλάι σε άλλον τελικά σημαιοφόρο. 

Ακόμα χειρότερο το σκηνικό που εκτυλίχθηκε στην Σαντορίνη, αφού φανέρωσε παράλληλα την πλήρη ανυπαρξία του κράτους. Χρυσαυγίτες ματαίωσαν την παρέλαση, διότι σημαιοφόρος θα ήταν μία μαθήτρια από την Αλβανία. Στα δελτία ειδήσεων προβλήθηκαν σκηνές από τον εκφοβισμό γονέων και δασκάλων, οι οποίοι προσπαθούσαν μόνοι τους να προστατέψουν τα παιδιά, αφού από το ντροπιαστικό σκηνικό απουσίαζε παντελώς η αστυνομία. Την επόμενη μέρα δε ο σουρεαλισμός κορυφώθηκε, αφού το υπουργείο, που δεν έκανε το παραμικρό μέσω των οργάνων της πολιτείας για να προστατέψει γονείς και μαθητές ζητώντας την επέμβαση της αστυνομίας, έβγαλε και ανακοίνωση σαν εξωτερικός παρατηρητής ή σαν αλληλέγγυος! «Οι σχολικές τους κοινότητες έχουν την πλήρη συμπαράσταση του Υπουργείου Παιδείας, δεν θα διστάσουμε να προχωρήσουμε σε κινήσεις προστασίας» Σαν όλα αυτά να συνέβησαν αλλού, σε μία άλλη χώρα, όπου υπεύθυνοι ήταν κάποιοι άλλοι για να επιβάλουν τη νομιμότητα.

Μετά από όλα αυτά μοιάζει μάλλον αδιάφορο να σχολιάσει κανείς την εξαρχής φαιδρή διαδικασία επιλογής των σημαιοφόρων με κλήρωση, ως συμβολική επιβεβαίωση του κυβερνητικού δόγματος ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά».