«Νομίζω ότι σύντομα –όχι αμέσως, αλλά σύντομα– θα επιτραπεί στη Γαλλία ο γάμος ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους, πράγμα που δικαιούνται εφόσον το ζητούν... Αν κάποιος θέλει να παντρευτεί με ποιο δικαίωμα τον εμποδίζουμε; Το επιχείρημα των πολέμιων του γάμου ανάμεσα σε γκέι άτομα είναι ότι προαναγγέλλεται το τέλος της αναπαραγωγής του είδους, ότι απειλούνται οι αξίες της κοινωνίας... Δυστυχώς δεν απειλείται τίποτα... Οι γκέι που ζητούν ελευθερία του γάμου, έχουν στην πραγματικότητα ανάγκη από στέγη, τροφή και προστασία, από σεβάσμια θέση στην ευρύτερη κοινωνία... Τα ομόφυλα ζευγάρια που θέλουν να παντρευτούν, πρέπει να παντρευτούν. Με την ευχή μας».
Σώτη Τριανταφύλλου, αποσπάσματα από το κείμενο «Gay Pride» που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 87 της Athens Voice (7/7/2005).
«Εδώ στο Παρίσι γίνεται πολύς λόγος για το γάμο των ομοφυλόφιλων, για το “γάμο για όλους” – όπως παρουσιάζει το σχετικό νομοσχέδιο η Αριστερά... Τι συμβαίνει; Επιμένουμε, με σημαίες και ντουντούκες, να εξισώσουμε όλες τις μορφές σεξουαλικότητας, να ακυρώσουμε τους φυλετικούς (sic) ρόλους και τις φυλετικές ιδιαιτερότητες... Βρίσκω το όλο θέμα παιδαριώδες, επειδή το να επιθυμούμε τα πάντα είναι ένδειξη ανωριμότητας – αυτό μπορεί να το πιστοποιήσει οποιοσδήποτε ψυχίατρος.
Οι ομοφυλόφιλοι άντρες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά – η ομοφυλοφιλία έχει αυτό το χαρακτηριστικό... Ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αλλά μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα. Διότι στις χώρες όπου υφίσταται καθεστώς συμβολαίου ελεύθερης ένωσης, το οποίο ρυθμίζει οικονομικά και συναισθηματικά ζητήματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μόνο μια μειονότητα των ομοφυλόφιλων θα προχωρήσει σε “γάμο”. Με άλλα λόγια, ενώ το συμβόλαιο ελεύθερης ένωσης είναι απαραίτητο (ως δυνατότητα), ο γάμος είναι περιττός».
Σώτη Τριανταφύλλου, αποσπάσματα από το κείμενο «Αναχρονισμοί» που δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Γυναίκα» της «Καθημερινής», τεύχος Απριλίου 2013
Ο λόγος που παραθέτω δύο κείμενα που έγραψε η Σώτη Τριανταφύλλου με οκτώ χρόνια διαφορά μεταξύ τους, δεν είναι η προφανής αντίθεση ανάμεσα σε αυτά που έγραφε τότε κι αυτά που λέει τώρα, αλλά οι υπόγειες ομοιότητες. Το 2005 η συγγραφέας υπερασπίζεται τον γάμο εκ του ασφαλούς –αφού τότε της φαινόταν μακρινή υπόθεση– στο ίδιο κείμενο όπου κατακεραυνώνει τον θεσμό του Pride (που διεξαγόταν τότε για πρώτη χρονιά στην Αθήνα) ως «γελοιότητα» και «τρανσέξουαλ και τραβεστί τσίρκο».
Λίγα χρόνια αργότερα σε μια συνέντευξη που πήρε για την A.V. από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, αφού πρώτα αφορίζει σύμπασα την γκέι κουλτούρα ως «κακόγουστη, κραυγαλέα και κιτς» (αυτό στη χώρα του Καβάφη, του Χατζιδάκι και του Τσαρούχη), αναρωτιέται για μια στάση των γκέι που –όπως υποστηρίζει– «επιζητεί το κράξιμο». Χωρίς να διευκρινίζει αν, εκτός από το χλευασμό, οι γκέι «επιζητούν» και άλλα πράγματα στη ζωή τους, όπως τη βία και την τρομοκρατία του bullying, την απόρριψη από την ίδια τους την οικογένεια κι ένα σωρό άλλες όμορφες και εξαιρετικά συνηθισμένες εμπειρίες που η συγγραφέας επιλέγει να αγνοεί.
Ως εδώ τίποτα το ασυνήθιστο βέβαια, αφού θα ήταν μάλλον άδικο να ξεχωρίσουμε τη στάση της κ. Τριανταφύλλου από τη στάση που επιδεικνύει συστηματικά για το ίδιο θέμα και η υπόλοιπη ελληνική διανόηση, όλοι εκείνοι για τους οποίους έγραφα πριν από ένα χρόνο: «Οι ίδιοι άνθρωποι που με την πρώτη ευκαιρία γίνονται φερέφωνα της κοινωνικής λοιδορίας απέναντι σε όποιον είναι διαφορετικός, ποτέ δεν βρίσκουν μια αφορμή να γράψουν για τις αδικίες και τις διακρίσεις που υφίστανται οι συμπατριώτες τους που παραμένουν πολίτες Β' κατηγορίας».
Εκεί που διαφέρει το πρόσφατο κείμενό της είναι ότι η συγγραφέας ισχυρίζεται πως μιλάει για λογαριασμό των άμεσα ενδιαφερόμενων, αποφαινόμενη από καθέδρας σχετικά με το τι «θα πρέπει» να θέλουν. Αφού πρώτα υποστηρίζει –χωρίς στοιχεία, αλλά με βάση τις εντυπώσεις της– ότι όλοι όσοι διαδηλώνουν υπέρ του γάμου είναι... ετεροφυλόφιλοι, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει μια φράση («ο γάμος αφορά μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα») που ακούστηκε για πρώτη φορά από τα χείλη της Μαρίν Λεπέν (δείτε εδώ). Κάπου αλλού γράφει για «εργοστάσια μωρών», αγαπημένη έκφραση των οπαδών της Φριζίντ Μπαρζό, ηγερίας του κινήματος ενάντια στον γάμο που έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό της «εκπρόσωπο τύπου του Ιησού».
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μια κοσμοπολίτισσα και γαλλοτραφής συγγραφέας δικαιούται να δηλώνει άγνοια σχετικά με την πατρότητα των επιχειρημάτων της. Και αφού δηλώνει πως γνωρίζει ποιοι διαδηλώνουν υπέρ του γάμου στη Γαλλία, δεν δικαιούται να αγνοεί ποιοι ακριβώς συναπαρτίζουν το κίνημα κατά του γάμου: Οργανώσεις φανατικών καθολικών, φιλομοναρχικών και ακροδεξιών, που παραδέχονται ότι χρησιμοποιούν το θέμα σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν τον πρόεδρο της Γαλλίας στα πρότυπα της... Αραβικής Άνοιξης (το σχετικό ρεπορτάζ της Le Monde εδώ).
Άνθρωποι που υποτίθεται ότι διαδηλώνουν για τα «δικαιώματα των παιδιών», αλλά προκάλεσαν τη γενική κατακραυγή το περασμένο Σάββατο όταν ανέβηκε στο Youtube βίντεο που τους δείχνει να φωνάζουν «φέρτε μπροστά τα παιδιά» στην προσπάθειά τους να σπάσουν τον κλοιό των ΜΑΤ γύρω από τα Ηλύσια Πεδία. Το άλλο αγαπημένο τους σύνθημα; «Ολάντ, πάρ’ το πίσω για να μη στον βάλουμε από πίσω»...
Και πάλι, όμως, θεωρώ άδικο να ξεχωρίσουμε τη στάση της κ. Τριανταφύλλου στο συγκεκριμένο θέμα: Μόλις πριν από 15 μέρες ένας άλλος γαλλοτραφής συγγραφέας μας, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, σε ένα κείμενό του στην «Καθημερινή», όχι μόνο μιλάει εξ ονόματος των γκέι, αλλά δεν διστάζει να... αναστήσει για αυτόν το σκοπό και έναν ομοφυλόφιλο μακαρίτη!
Αφού αποφαίνεται ότι ο Παζολίνι μάλλον δεν θα θεωρούσε το γάμο και την υιοθεσία τόσο σημαντικά για τους γκέι (άραγε έχει επικοινωνήσει μαζί του από το υπερπέραν;) και αυτο-οικτίρεται γιατί οι κακοπροαίρετοι μπορεί να τον κατηγορήσουν για ομοφοβία, μπαίνει στο προκείμενο που είναι η άποψη που έχει ο ίδιος (και όχι βέβαια ο Παζολίνι ή κάποιος άλλος ομοφυλόφιλος) για το θέμα: «Προσωπικά, διατηρώ το δικαίωμα της αμφιβολίας. Ενώ θεωρώ ότι δύο άνθρωποι του ιδίου φύλου που αποφάσισαν να περάσουν τη ζωή τους μαζί μπορούν να έχουν ίσα δικαιώματα και με τα ετερόφυλα ζευγάρια, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι και το παιδί δικαιούται να μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου υπάρχει και το αρσενικό και το θηλυκό. Ακόμη και στις μονογονεϊκές οικογένειες το άλλο φύλο προϋποτίθεται, έστω ως απουσία, δεν καλύπτεται από κάποιο υποκατάστατο». Αφήνω στην άκρη τη σοφιστεία της τελευταίας πρότασης σύμφωνα με την οποία η απουσία είναι προτιμότερη από το «υποκατάστατο» και συστήνω στο συγγραφέα μας να αναζητήσει την άποψη σύγχρονων σκηνοθετών για το θέμα, π.χ. του Αλμοδοβάρ.
Αυτό που κρατάμε και στις δύο περιπτώσεις από τις παρεμβάσεις των πνευματικών μας ανθρώπων είναι ακόμα μία προσπάθεια να «πειστούν» οι ομοφυλόφιλοι ότι η λύση στο «πρόβλημά τους» θα είναι κάποιο χαλαρό σύμφωνο συμβίωσης χωρίς υιοθεσία και ανατροφή παιδιών, αφού εκείνοι που μιλούν εξ ονόματός μας βρίσκουν μια τέτοια επιδίωξη αφόρητα «μικροαστική». Και το κυριότερο, να ανασχεθεί οποιαδήποτε άλλη συζήτηση στην Ελλάδα μετά και τις πρόσφατες ραγδαίες εξελίξεις σχετικά με την αναγνώριση του γάμου ομοφύλων στη Γαλλία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ.
Δεν ξέρω πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ότι πολύ πρόσφατα δύο βουλευτίνες της Δημ.Αρ. (κόμμα με το οποίο υπήρχαν φήμες ότι θα κατέβαινε ως υποψήφια η κ. Τριανταφύλλου) έκαναν μια ερώτηση στη Βουλή όπου προβάλλεται αποκλειστικά ως λύση το σύμφωνο συμβίωσης και δεν γίνεται η παραμικρή νύξη για το ζήτημα του γάμου...
18°
