Σήμερα οι φασίστες δεν φοράνε πια φαιούς χιτώνες και στρατιωτικές μπότες ― φοράνε T-shirt και Doc Martens. Κι αν ζούσαμε σε κράτος δικαίου, το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως πολίτες θα ήταν μήνυση κατά των υπευθύνων ― υπουργείου Δημόσιας Τάξης («προστασίας του πολίτη»: ας γελάσω!), αστυνομίας, αριστερών κομμάτων ― προκειμένου να εφαρμοστούν οι νόμοι, να συλληφθούν οι φασίστες των δρόμων και να σαπίσουν στη φυλακή. Φοβάμαι πως το μοναδικό θετικό σημείο της κυβέρνησής μας είναι ότι έδειξε στο ευρύ κοινό τι σημαίνει αριστερά, τι σημαίνει αριστερός φασισμός: μεταξύ άλλων, περιφρόνηση για την ασφάλεια του πολίτη, για τη δημόσια περιουσία και για την ευταξία. Κοντολογίς, εκλέξαμε τους μπαμπαδομαμάδες των αναρχικών, ένα συρφετό από μέλη του υποκόσμου, ανόητους εφήβους με ορμονικές διαταραχές, μεγαλομανείς αναρχοπατέρες με την αυλή τους, γκουρού των καφενέδων και της καταστροφής. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι («συλλογικότητες», καταληψίες κτλ) είναι αμόρφωτοι και ψυχοπαθείς: ανασύρουν κάπου κάπου ένα τσιτάτο και θαμπώνουν τους νεότερους· προσφέρουν πάρτι και ευκαιρίες για σεξ ― η high life των Ελλήνων τσογλανιών. Συν, φυσικά, μια αύρα ανώδυνης και ακίνδυνης παρανομίας (σύμβολο της οποίας είναι η κουκούλα) εφόσον ζούμε στο Φαρ Γουέστ.
Το πρόβλημα έχει προχωρήσει επειδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα: όχι μόνο από τεμπελιά και ανικανότητα· αλλά από φόβο έναντι της τυραννίας της αριστεράς. Όλες μας οι κυβερνήσεις μετά το 1974 ήταν μαριονέτες: εφάρμοζαν αριστερή πολιτική για να παραμείνουν στην εξουσία. Η διαπίστωση «πρώτη φορά αριστερά» ισχύει εδώ και σαράντα τρία χρόνια ― όσοι από μας είμαστε αρκετά μεγάλοι, θυμόμαστε ότι η ελληνική κοινωνία άρχισε να περπατάει με τα χέρια από τότε που κυριάρχησε ο αριστερός λόγος, ο συνδυασμός θυματολογίας, ψευδολογίας και εκβιασμών. Τα συνδικάτα κατέστρεψαν τις επιχειρήσεις, η γραφειοκρατία εμπόδισε την ανάπτυξη και η πολιτική του δρόμου δημιούργησε αναισθησία μπροστά στην ανομία. Η μαρξιστική «ανάλυση» εκφόβισε όλες τις κυβερνήσεις: ο Τζορτζ Όργουελ, που προέβλεψε ότι θα οδεύαμε προς έναν «πεφωτισμένο (δήθεν) ναζισμό» επιβεβαιώθηκε παντού. Η διαφορά μας από τις άλλες χώρες είναι ότι δεν τον τσακίσαμε· αντιθέτως, φαίνεται να μας αρέσει: βία στους δρόμους, Κάτω το Κράτος, θάνατος σε όποιον διαφωνεί. Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι. Κι αντί οι υπάρχοντες νόμοι να ενεργοποιούνται για όλες τις πράξεις μίσους, ενεργοποιούνται μόνο για όσες πράξεις θεωρούνται εναντίον της αριστεράς, της ισλαμοαριστεράς, της κομμουνιστικής και αναρχοφασιστικής ιδεολογίας. Η αναρχοαριστερά έχει δολοφονήσει πλήθος ανθρώπων· αλλά, ακόμα και οι φονικές ομάδες ανταρτών πόλεων (κατ' εξοχήν φασιστικές στη δομή και στον τρόπο του σκέπτεσθαι και του πράττειν) είχαν και έχουν πολλούς θαυμαστές στην Ελλάδα (και στη Γαλλία, όπου ο απαράδεκτος Σαρτρ συναντιόταν με τον Μπάαντερ...) Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι γερμανικές συμμορίες δεν ήταν «καλύτερες» από τους αναρχοφασίστες παγκοσμίως· απλώς, είχαν περισσότερες διεθνείς σχέσεις (π.χ. με τους Παλαιστινίους) και ποικίλες πηγές χρηματοδότησης. Κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και δολοφονούσαν αδιακρίτως: καλά να πάθουν οι δολοφονημένοι αφού δεν ήταν αριστεροί. Κι εμείς θρηνούμε μόνο τα θύματα της «κρατικής» βίας και της Χρυσής Αυγής ― για τους υπολοίπους σκατά στον τάφο τους!
Στην Ελλάδα η δημοκρατία δεν ευδοκιμεί· το έχουμε πάρει απόφαση. Δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει ― ούτε φαίνεται πως μαθαίνουμε σιγά-σιγά, αν και πράγματι τον τελευταίο καιρό, παρά το περιβάλλον του εκφοβισμού, μιλούν ανοιχτά περισσότεροι άνθρωποι. Η αριστερά μπορεί να βλάψει, εκτός από όλους μας μαζί ― με την ιδεολογία της, τη μιζέρια της, τη μελαγχολία της, την αμηχανία και την ανικανότητα, την απουσία αξιών ― τον καθένα χωριστά: με συκοφάντηση, με ηθικές ποινές· η ΟΠΛΑ βρίσκεται στο κύτταρό της. Αντιθέτως, τα παιδιά της τα κολακεύει ενθαρρύνοντας την πολιτική συμπεριφορά που εξέθρεψε και ανέδειξε. Καμιά φορά, οι αρχές (αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν «αρχές») προχωρεί σε «προσαγωγές», ποτέ σε συλλήψεις. Κι όταν σε μια δυο περιστάσεις κάποιος δικαστής προσπαθεί να κάνει εντίμως τη δουλειά του, χρειάζεται προστασία· φοβάται μήπως του κάψουν το σπίτι ή και τον ίδιον.
Τον αριστερό φασισμό, όπως γράφει εμπνευσμένα ο Τζόνα Γκόλντμπεργκ, συμβολίζει ένα Smiley με το χαρακτηριστικό μουστάκι του Αδόλφου. Πλήθος πανεπιστημιακών δασκάλων, δικηγόρων «του χώρου», δημοσιογράφων σε όλες τις εφημερίδες (επειδή τάχα έχουμε πολυφωνία) στήριξαν τα βίαια κινήματα των νεαρών ατόμων χωρίς κουκούτσι μυαλό και χωρίς καμιά μόρφωση ή αγωγή. Οι συμμορίες των δρόμων ήταν και παραμένουν γνώρισμα φασιστικών μεταβάσεων: μας υπενθυμίζουν τις ερεβώδεις ρίζες της αριστεράς και το πώς ο επιλεγόμενος μικρός άνθρωπος έγινε φασίστας.
4°
