Οι φωνασκίες –αριστερές και δεξιές– στην επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ δείχνουν μικροψυχία και μου φαίνονται άδικες. Ένας πρωθυπουργός από τη βαθιά αριστερά, από εκείνη που μεγάλωσε μέσα στο ΚΚΕ, με λατρεία και δέος για το σοβιετικό σύστημα, υπερβαίνει τις προκαταλήψεις του και μεταβαίνει στην αυτοκρατορία του Κακού. Κάνει ό,τι μπορεί κι ακόμα περισσότερο: η επίσκεψή του θα έπρεπε να θεωρηθεί μια μικρή επιτυχία της ελληνικής διπλωματίας και μια μεγάλη επιτυχία για τον ίδιον. You ’ve come a long way baby: από τις σχολικές καταλήψεις, ο κ. Τσίπρας έφτασε στην Ουάσινγκτον και στο Σικάγο – με την ευκαιρία ίσως πήρε μια ιδέα τι σημαίνει μεγαλειώδης, ιστορική, αμερικανική πόλη ― και τα έβγαλε πέρα: δεν ήταν εύκολο, τόσο εξαιτίας του δικού του υποβάθρου όσο και της νοσηρής προσωπικότητας του Αμερικανού προέδρου.
Ας μην κάνουμε τον έξυπνο όπως τον κάνουμε σχολιάζοντας την εμφάνιση, το επίπεδο στα αγγλικά, το αδέξιο χιούμορ, κι ας επικεντρωθούμε σε όσα κερδίσαμε: μια ευχάριστη σχέση σε επίπεδο κορυφής, κάποιες δεσμεύσεις για το χρέος από την αμερικανική πλευρά, καθώς και την ίδια τη δική μας δέσμευση για φιλοεπενδυτικό περιβάλλον (το οποίο ίσως επιτύχουμε αν απομακρυνθούν από θέσεις-κλειδιά τα τερατώδη πρόσωπα που περιβάλλουν τον Αλέξη Τσίπρα και παίρνουν αυτοκτονικές αποφάσεις.) Οι διπλωματικές κινήσεις δεν έχουν στόχο μόνο την απόσπαση κερδών από τους συνομιλητές· δρουν καταλυτικά σε αλλαγές βλέμματος και πολιτικής όλων των εμπλεκόμενων πλευρών. Υπό αυτή την έννοια, η επίσκεψη στις ΗΠΑ ήταν, νομίζω, θετική και ο Ντόναλντ Τραμπ, παρότι δεν δίνει δεκάρα για μας, είπε περίπου ό,τι είπε για τον Εμμανουέλ Μακρόν: The kid is alright.
Ο πρωθυπουργός χρειάζεται στήριξη στις καλοήθεις κινήσεις, ιδιαίτερα όταν πιέζεται από τους δικούς του που αντιδρούν σαν μαφιόζικη φαμίλια, σαν κοινότητα τιμής και ντροπής. Μερικοί «ντρέπονται» γιατί ο Αλέξης Τσίπρας πασχίζει να κάνει πολιτική, πράγμα που φυσικά σημαίνει εθνική άμυνα, ξένες επενδύσεις, συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, αξιοποίηση πηγών ενέργειας, ενίσχυση του ρόλου της χώρας στην περιοχή (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή) και φιλικές σχέσεις με τους παραδοσιακούς εταίρους και με όποιον άλλον επιδεικνύει ειρηνικές προθέσεις. Η διπλωματία δεν συνεπάγεται απαραιτήτως ταπείνωση και οσφυοκαμψία – αν και πράγματι συνεπάγεται κάποια κολακεία, κάτι που επίσης νομίζω ότι πέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας. (Εξάλλου, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι επιρρεπής στην κολακεία). Αν είχαμε όλοι μας περισσότερη διεθνή εμπειρία, κοσμοπολιτισμό και μετριοπάθεια θα είχαμε εκλέξει πρωθυπουργό με εντονότερα αυτά τα χαρακτηριστικά. Αλλά δεν έχουμε ― έτσι, επικρατεί ο μικροκομματισμός και ο λαϊκισμός που τροφοδοτούν, στην περίπτωση αυτή, είτε τα αντιαμερικανικά αισθήματα, είτε εκείνο το είδος της απορριπτικής κριτικής στον πρωθυπουργό που μας διχάζει και μας οδηγεί σε τυφλό τοίχο.
6°
