Από τον επόμενο αρχηγό της Κεντροαριστεράς περιμένω ένα πράγμα. Μια στέρεη και πειστική θέση για την επόμενη μέρα.
Δεν εννοώ συγκεκριμένες θέσεις για επιμέρους ζητήματα όπως αυτά που αρέσουν σε μας τους δημοσιογράφους. Το αν είναι υπέρ ή κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, υπέρ της μιας ή της άλλης μεταρρύθμισης είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι αυτή τη στιγμή το μείζον. Άλλωστε ξέρουμε ότι αυτές οι θέσεις διαμορφώνονται ad hoc και ανατρέπονται με μεγάλη ευκολία.
Εννοώ να έχει μια σαφή άποψη για το πώς θα προχωρήσει η χώρα, πώς θα μπορέσει να αφήσει πίσω την κρίση, να πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης διατηρώντας την κοινωνική συνοχή. Όλοι στην Κεντροαριστερά μοιάζει να συμφωνούν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι καταστροφική για την χώρα. Και όλοι επίσης συμφωνούν ότι με τη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές διάφορες. Αυτές οι διαπιστώσεις ωστόσο από μόνες τους δεν λένε κάτι. Η Κεντροαριστερά δεν διεκδικεί την αυτοδυναμία, δεν διεκδικεί, ρεαλιστικά, ούτε την πρώτη θέση. Μπορεί όμως να κληθεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε μια Βουλή όπου κανένα κόμμα δεν έχει την αυτοδυναμία.
Προφανώς κανείς υποψήφιος δεν είναι διατεθειμένος να μιλήσει αυτή τη στιγμή για συγκεκριμένες συμμαχίες. Κατανοητό. Οφείλουν όμως να αναπτύξουν με συγκεκριμένο τρόπο το σχέδιό τους για την επόμενη μέρα. Όχι της Κεντροαριστεράς αλλά της χώρας. Αυτό σημαίνει να απαντήσουν ορισμένα προφανή ερωτήματα. Αν, για παράδειγμα, θεωρούν απαραίτητο να υπάρξει ισχυρή κυβερνηση την επόμενη των εκλογών για να αναλάβει την ανασυγκρότηση ή αν πιστεύουν οτι η λύση θα προέλθει με νέες εκλογές αυτή την φορά με απλή αναλογική. Φυσικά να δώσουν, έστω σε γενικές γραμμές, τις προτεραιότητες μιας τέτοιας κυβέρνησης.Όσο και αν δεν μας αρέσει, η ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή, βραχυπρόθεσμα, αποτελούν αλληλοσυγκρουόμενους στόχους. Η Ελλάδα έχει αναλάβει σκληρές δεσμεύσεις για τα επόμενα χρόνια που δεν αφήνουν περιθώρια παροχών. Τι προτείνουν; Και βέβαια να τοποθετηθούν στο ζήτημα αλλαγής του εκλογικού νόμου.
Τα θέματα αυτά θα είναι κεντρικά στις προσεχείς εκλογές. Και η πλειονότητα των δυνητικών ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς θα ψηφίσει κατά βάση με αυτά ως κριτήριο. Οι εποχές του κομματικού πατριωτισμού έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι πολίτες θα δώσουν την ψήφο τους στην Κεντροαριστερά, αν πειστούν ότι μπορεί να συμβάλει θετικά στην επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα.
Παραδόξως, μέχρι σήμερα οι υποψήφιοι αρχηγοί τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Το πρώτο τους μέλημα μοιάζει να είναι να μη θίξουν την τάδε ή την δείνα κατηγορία ψηφοφόρων, να κλείσουν το μάτι στους εκσυγχρονιστές ή στους παπανδρεϊκούς, στους οπαδούς του Βενιζέλου ή στους αντιμητσοτακικούς. Μια κουρελού ασύνδετων θέσεων που θέλουν να υποδηλώσουν ιδεολογική ταυτότητα, όχι να υποβάλουν πολιτική πρόταση. Και φυσικά προτάσσουν συνεχώς διαδικαστικές ενστάσεις για να μας δείξουν με τον πιο καθαρό τρόπο αυτό που, ως σήμερα τουλάχιστον, είναι η εκλογική διαδικασία: μια εσωτερική υπόθεση μηχανισμών. Κι αυτό δεν θα αλλάξει ριζικά, ακόμα και αν τελικά επιτευχθεί μια σχετικά μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές. Γιατί ούτε κόμματα αλλά πολύ περισσότερο ούτε αρχηγοί αναδεικνύονται αποφεύγοντας τα δύσκολα.
20°
