Πριν από μερικές μέρες η παραίτηση Τσακνή από την ΕΡΤ ήρθε να υπενθυμίσει πως οι κυβερνήσεις πέφτουν αλλά ο Καλφαγιάννης μένει. Μάλιστα, όχι μόνο ανεβοκατεβάζει διοικήσεις στον οργανισμό-τσιφλίκι του, όπως τον κατηγορεί ο απερχόμενος πρόεδρος, αλλά, απ’ ό,τι διαβάζω, ελέγχει και παραμάγαζο ονόματι ΕRΤ Open, καβάντζα για ό,τι ήθελε προκύψει, για το οποίο υπάρχουν κατηγορίες πως λειτουργεί με εξοπλισμό και τεχνική υποστήριξη της ΕΡΤ. Επίσης, κάπου πήρε το μάτι μου ότι οι περίπου 3.000 εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζητάνε να γίνουν και νέες προσλήψεις γιατί, λέει, δεν επαρκούν! Άσε που γίνεται και συζήτηση για ένα ακόμα, τέταρτο(!) κρατικό κανάλι.
Λίγο-πολύ γνωστά όλα αυτά, και επομένως προς τι η δυσφορία; Έλα, όμως που δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Πώς να μη σιχτιρίζεις όταν έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ και διαπιστώνεις κάθε φορά ότι εσύ τα πληρώνεις, χωρίς βέβαια να έχεις ερωτηθεί ποτέ αν το επιθυμείς και χωρίς να έχεις δυνατότητα να αντιδράσεις (η απειλή να μείνεις χωρίς ρεύμα επικρέμαται πάντα).
Μιας και πιάσαμε, όμως, τους δημόσιους οργανισμούς, πάμε και σε έναν ακόμα, την Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ), για την οποία πρόσφατα ξεκίνησε όχι μόνο μια νέα περίοδος, αλλά και μια νέα εποχή, στο καινούργιο της σπίτι, πραγματικό παλάτι σε σύγκριση με τα «Ολύμπια» της οδού Ακαδημίας. Όχι, βέβαια, με πρωτοβουλία του κράτους και των μουχλιασμένων γραφειοκρατικών υπηρεσιών του, αλλά χάρη στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο δώρισε ουσιαστικά στο κράτος τόσο το νέο κτίριο της ΕΛΣ όσο και το αντίστοιχο, επίσης εντυπωσιακό, της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ξεκίνησε, λοιπόν, για την ΕΛΣ η νέα της εποχή και δεν μπορεί κανείς παρά να της ευχηθεί τα καλύτερα. Από εδώ και πέρα πάντως, ιδιοκτήτης και διαχειριστής θα είναι το κράτος, δηλαδή χρηματοδότης της θα είναι ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή εμείς οι (τα τελευταία ιδίως χρόνια, αγρίως) φορολογούμενοι.
Μια από τις δραστηριότητες της ΕΛΣ είναι και η λεγόμενη Εναλλακτική Σκηνή, επικεφαλής της οποίας έχει τεθεί εδώ και καιρό κάποιος Αλέξανδρος Ευκλείδης. Σε αυτόν, λοιπόν, τον κύριο δόθηκε και δίνεται όλη η άνεση να ξεδιπλώσει το ταλέντο του (λέμε, τώρα...) με δικά μας χρήματα, των πολιτών. Αν δεν μου διαφεύγει κάτι, ο κύριος Ευκλείδης ήταν έως τώρα γνωστός κυρίως από μια παράσταση της «Νυχτερίδας» του Γιόχαν Στράους, η οποία εκτυλισσόταν στην Ελλάδα, και μάλιστα την παραμονή της 21ης Απριλίου 1967. Εκεί ξεσκεπαζόταν, λέει, ο ρόλος της «μπουρζουαζίας» (έτσι διατυπωμένο, ώστε να γεμίζει το στόμα κάθε πούρου και ντούρου «αριστερού»). Ε λοιπόν, ο «αντισυστημικός» κ. Ευκλείδης άπλωσε ακόμα περισσότερο το πάπλωμά του αυτή τη φορά, και μάλιστα με ισχυρή διαφημιστική υποστήριξη από τα κρατικά/κυβερνητικά ΜΜΕ: διασκεύασε το «Λυκόφως των θεών» του Βάγκνερ υπό τον τίτλο «Το λυκόφως των χρεών».
Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει; Όλα είναι μια απέραντη καρικατούρα: καρικατούρα κακών οι Γερμανοί αφού στην ευκλείδεια παράσταση ο Χάγκεν έχει μετατραπεί στον διαβόητο Μέρτεν, καρικατούρα ενός διχασμένου εκπρόσωπου του πάντα απατημένου και προδομένου λαού ο Ζήγκφριντ/Σωτήρης(!), καρικατούρα ο Άλμπεριχ/εκσυγχρονισμός, με εμφάνιση λιμοκοντόρου ή νταβατζή, καρικατούρες συμβολισμών η Βρουγχίλδη/Ελλάδα και η Βαλχάλα/Ακρόπολη. Μιλάμε για τόσο λεπτές αποχρώσεις και λεπτοφυείς συνδηλώσεις! Ακόμα και εκείνους τους παλιούς καραγκιοζοπαίχτες, που έβαζαν τον Καραγκιόζη να μπλέκεται με τον Μεγαλέξαντρο και το καταραμένο φίδι, νομίζω ότι τους διέκρινε περισσότερη έμπνευση και επινοητικότητα απ’ ό,τι τον κ. Ευκλείδη και την παρέα του.
Καρικατούρες, λοιπόν, όλοι και όλα, απεικάσματα των στερεότυπων και των κλισέ του πιο αγοραίου εθνικολαϊκισμού: οι κακοί ξένοι, ο αγνός λαός-θύμα, ο επάρατος και δόλιος εκσυγχρονισμός (έτσι, γενικώς). Ακόμα και το χρέος της χώρας δεν είναι πραγματικό, αλλά δήθεν χρέος, «υποτιθέμενο χρέος»! Είμαι βέβαιος ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα ενθουσιαστεί αν δει την παράσταση. Και όλα αυτά, επιμένω, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων ενός δημόσιου οργανισμού όπως η ΕΛΣ, για τη λειτουργία της οποίας πληρώνετε εσείς κι εγώ. Αν ο κ. Ευκλείδης και η παρέα του ανέβαζαν την «εναλλακτική» τους (που λέει ο λόγος...) παράσταση (ξανά που λέει ο λόγος...) σε κάποιο ιδιωτικό θέατρο και ιδίοις αναλώμασι, ουδέν πρόβλημα. Με γεια τους, με χαρά τους, και όλη η μαγκιά δικιά τους. Αλλά με τα χρήματα μας, ρε γαμώτο;
11°
