Η Ελλάδα με τις γνωστές καθυστερήσεις της εισήλθε και αυτή στον κύκλο των χαμένων ψευδαισθήσεων, περί «φυσιολογικής σεξουαλικότητας», περί «straight» συμπεριφοράς και άλλων τέτοιων ευφυολογημάτων που βολεύουν την αρχαϊκή κοινωνία της Κάτω Αχαγιάς και των βορειοδυτικών Γκραβάρων. Πάνω απ’ όλα βολεύουν την υποκρισία των θρησκευτικών ταγών και των πολιτικών που ζορίζονται πάντα με τη διαχείριση της πραγματικότητας. Για άλλη μία φορά η κοινωνία των ανδροπρεπών σκιάχτρων ξιφούλκησαν σε απόλυτη σύμπνοια με την εκκλησιαστική ιεραρχία, τη μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους, τον Τσιάρτα και τους παγίως «αρρενωπούς», τω λόγω, πολιτικούς. Η περδικούλα ορισμένων μόνον το ξέρει.
Όσο για τον Τσιάρτα, ήταν κάποτε ένας καλός ποδοσφαιριστής και άριστος στις «στημένες» φάσεις, ιδιαίτερα εκείνες υπό γωνία όπως τα κόρνερ. Πέραν τούτου ουδέν. Παρόλα αυτά ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ελλείψει προφανώς άλλου ινδάλματος, τον ανέδειξε σε κατεξοχήν εκφραστή της ανδροπρεπούς (μέχρι εκεί) εθνικής συμπεριφοράς. Ο λόγος βέβαια για το νομοσχέδιο περί του δικαιώματος αλλαγής φύλου, συμπεριλαμβανομένης της διάταξης περί του ορίου ηλικίας στα 15 έτη.
Βεβαίως η επιστήμη σήκωσε για μία φορά ακόμη τα χέρια ψηλά την ώρα που «παιδοψυχίατροι», ο θεός να τους κάνει, αλλά και άλλοι «ειδικοί» αψήφησαν αναφορές στη διεθνή εμπειρία, στα υφιστάμενα πρωτόκολλα στις 19 χώρες μέλη της ΕΕ, στα ισχύοντα στην Αμερική ή τον Καναδά. Η εμμονή στην παθολογική κουταμάρα ξεπερνά τα όρια της ευφυούς ανθρώπινης αντοχής. Πρόκειται για αυταπόδεικτη άσκηση διαχρονικής ανοησίας και εθελοτυφλίας. Είναι σαν εκείνη την αντιπρόεδρο των γερμανών ακροδεξιών η οποία συζεί με τη σύντροφό της εδώ και καιρό αλλά που καταδικάζει τη συμβίωση ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία από αυτούς παιδιών. Δεν πρόκειται μόνο για υποκρισία. Πρόκειται για συνειδητή διαχείριση της σχιζοειδούς πραγματικότητας. Είναι η επιτομή της ψευδούς συνείδησης.
Πολλοί είναι αυτοί που ασχολήθηκαν με το εάν οι δεκαπεντάχρονοι έφηβοι και έφηβες είναι σε θέση να αποφασίσουν για την αλλαγή του φύλου τους. Το ερώτημα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Θα έπρεπε να αντιστραφεί η ερώτηση. Γιατί οι έφηβοι και έφηβες γνωρίζουν άριστα να βιώνουν ή όχι την αρμονία με το κορμί που τους κληροδότησε η γέννησή τους. Γιατί αυτοί οι έφηβοι το γνωρίζουν εδώ και καιρό. Βαθιά μέσα τους. Τις νύχτες κάτω από τα στρωσίδια τους από τη στιγμή που ανακάλυψαν, πολύ νωρίτερα, τη σεξουαλικότητά τους. Το γνωρίζουν στα όνειρα και τους εφιάλτες τους. Το αναγνωρίζουν στα πρώτα πεταχτά βλέμματα στα λουτρά των σχολείων τους. Από τις κλεφτές ματιές στα αποδυτήρια, τις κοφτές ανάσες στα βραδινά σινεμά, τα πρώτα αγγίγματα που φέρνουν αναστεναγμούς. Τα ξέρουν όλα αυτά τα παιδιά και δεν χρειάζεται να έχουν διαβάσει Ζορζ Μπατάιγ ή Απολινέρ για να το διαπιστώσουν.
Οι έφηβοι και οι έφηβες βιώνουν την πραγματικότητά τους μέσα από το φόβο μήπως και αποκαλυφθούν, θωρακίζονται, ψεύδονται, κρύβονται, λένε αναλήθειες στον εαυτό τους και τους άλλους, τρέμουν τους γονείς τους αλλά κυρίως τρέμουν τη σχολική αίθουσα. Ζουν με τον τρόμο και κλαίνε, κλαίνε πολύ κάτω από τις κουβέρτες, σερφάρουν ατελείωτα στο Διαδίκτυο για να ανακαλύψουν και άλλους σαν αυτούς. Μετά έρχονται τα κρυφά ραντεβού, η βίωση των διλημμάτων, η υπέρβαση για τους τυχερούς και η αυτοτιμωρία για τους περισσότερους, ιδιαίτερα αν ζουν σε κοινωνίες κοτζαμπάσηδων σαν τη δική μας.
Καμιά φορά η μάνα καταλαβαίνει από νωρίς αλλά δεν αρκεί. Και αυτή το αρνείται, το αποδιώχνει αλλά μέσα της το ξέρει. Τελικά αυτοί οι έφηβοι και οι έφηβες μεγαλώνουν, άλλοι κατρακυλάνε, άλλοι στέκονται, άλλοι θα χρησιμοποιήσουν τη «βιτρίνα», άλλοι θα συμμαχήσουν και με το διάβολο για να ζήσουν καλύτερα μέσα στο κορμί τους. Οι πλούσιοι θα βρουν ευκολότερα την άκρη, θα ταξιδέψουν, θα απομακρυνθούν. Οι φτωχότεροι θα υπομένουν, θα κρύβονται μια ζωή, θα φοβούνται και τη σκιά τους. Πάντα όμως έρχεται η στιγμή της λύτρωσης. Τότε γίνεται η έκρηξη. Το μαθαίνουμε αργά, το παρατηρούμε σε κάτι άθλια καταγώγια, το διαβάζουμε στις εφημερίδες, στα ψιλά, δολοφονήθηκε ο τάδε, βρέθηκε μαχαιρωμένος ο δείνα, σκοτώσανε το γνωστό συγγραφέα, τον ποιητή, το διανοούμενο. Ζούσε στο δικό του σκοτάδι ελισσόμενος τα βράδια στα στενά σοκάκια της μικρής μας πόλης, βλέπετε, σαν σκιά, για να βιώσει τη δική του φύση.
Δεν μπορεί να λέγεσαι προοδευτικός άνθρωπος, σύγχρονος πολίτης, και να διερωτάσαι αν ένας έφηβος 15 ετών ξέρει ή δεν ξέρει ποιος είναι και πού πάει. Ιδιαίτερα σήμερα που η ψηφιακή επικοινωνία ξεπερνά από μόνη της τα ταμπού και τα τοτέμ της ύπαρξής μας. Το ερώτημα είναι ψευδές. Στρεβλό. Τελικά είναι απάνθρωπο. Το πραγματικό ερώτημα συνίσταται στο εάν εσύ, ο πατέρας, η μάνα, ο δάσκαλος, ο αδερφός, ο φίλος, ο συγχωριανός μπορείς να αντέξεις και να συμβιώσεις με τη διαφορετικότητα. Πρέπει να απαντήσεις εάν εσύ είσαι ο «φυσιολογικός», όχι ο έφηβος που θέλει να αλλάξει την ταυτότητά του. Δύσκολα πράγματα σίγουρα.
Το ΚΚΕ, η Νέα Δημοκρατία, αυτοί οι ανεκδιήγητοι ΑΝΕΛ, το Βαθύ ΠΑΣΟΚ και το αβαθές ντεμέκ κεντροαριστερό συνοθυλευματάκι του, λάκισαν μπροστά στον καθρέφτη. Έπιασαν στασίδι σιμά του Ιερώνυμου και των ηγουμένων της Εσφιγμένου, Κουτλουμουσίου, Γρηγορίου και άλλων φαιδρών του αμόλυντου βρε «Περιβολιού της Παναγιάς», λίκνου της αρρενωπότητας και του ανδροπρεπισμού. Άθλιοι υποκριτές που προέταξαν το νομοσχέδιο αυτό για να κερδίσουν την απαλλαγή των Μονών τους από τον ΕΝΦΙΑ, ναι τον ΕΝΦΙΑ, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η ψυχή των εφήβων. Και ήρθαν τάχα μου σε σύγκρουση με την κυβέρνηση για την αλλαγή φύλου, λες και αυτό τους μάρανε.
Το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο ως προς το δικαίωμα αλλαγής φύλου είναι σαφές, ξεκάθαρο και ευανάγνωστο. Ας το μελετήσουν εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις. Θα λυθούν όλες οι απορίες τους. Μία εξ αυτών δεν θα λυθεί ποτέ. Αυτή που εκφράζεται από το ερώτημα «Και εσύ τι ζόρι τραβάς με την απόφαση του (της) τάδε να είναι αυτός που πραγματικά αισθάνεται;» Διότι αν απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα τότε πιθανόν να ανακαλύψεις πως είσαι εσύ που αισθάνεται από τα δεκαπέντε σου πολύ άσχημα, φιλαράκι. Και είναι πια πολύ αργά.
12°
