Κύπρος: διαπιστώσεις και απορίες

Μπορεί, άραγε, μια χώρα να είναι μέλος της ευρωζώνης και συγχρόνως να έχει οικονομικές δομές και λειτουργίες που θυμίζουν Νήσους Καϊμάν; Μπορεί γενικότερα μια χώρα να είναι μέλος μιας ευρύτερης οικονομικής οντότητας και συγχρόνως οι τράπεζές της να δίνουν επιτόκια ακόμη και δεκαπλάσια από εκείνα που δίνουν οι τράπεζες άλλων μελών της ίδιας ένωσης;

Μα και το Λουξεμβούργο είναι, λέει, «φορολογικός παράδεισος» και κανείς δεν το πειράζει. Πρώτον, όποιος τα λέει αυτά καλό θα είναι να ρίξει μια ματιά στο ύψος των επιτοκίων στο Λουξεμβούργο (0,75%, αν δεν κάνω λάθος). Και δεύτερον, όπως είπε και ο «τρισκατάρατος» Σόιμπλε σε μια συνέντευξή του: «Το Λουξεμβούργο δεν είναι ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία, ούτε ζητάει να το σώσουμε». Αυτά λένε τα γεγονότα και η λογική. Όμως, εμείς «δεν μασάμε». Αυτή είναι απλώς η πεζή πραγματικότητα. Και, ως γνωστόν, όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις επιθυμίες μας και με τις «αναλύσεις» του Καμμένου και του Λαφαζάνη, τόσο το χειρότερο... για την πραγματικότητα.

Εμάς δεν μας ξεγελάνε. Εμείς ξέρουμε πως όλα αυτά γίνονται επειδή οι Γερμανοί ετοιμάζουν το Τέταρτο Ράιχ, επειδή είναι ξενέρωτοι προτεστάντες που δεν ξέρουν να γλεντάνε όπως εμείς και οι Κύπριοι, επειδή η πολιτική τους είναι «εκδικητική» και «τιμωρητική». Γιατί; Μα, επειδή λιμπίζονται το φυσικό αέριο της Κύπρου, επειδή δεν ξεχνάνε πως ο Γλέζος κατέβασε τη σημαία απ’ την Ακρόπολη, επειδή είναι απόγονοι των Ούνων και των Γότθων, επειδή, επειδή...

Παρεμπιπτόντως, αυτοί που στη Γερμανία κατ’ εξοχήν επέμεναν να ληφθούν μέτρα για την Κύπρο ήταν οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι. Αλλά και ο Μοσκοβισί, ο πάντα φιλελληνικός στις δηλώσεις του σοσιαλιστής Γάλλος υπουργός Οικονομικών, γιατί άραγε μίλησε για «οικονομία-καζίνο και μάλιστα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας»; Προφανώς θα είναι κι αυτός «εκδικητικός», «τιμωρητικός» ή ίσως και (επίδοξο) στέλεχος του υπό διαμόρφωση Τέταρτου Ράιχ. Αν η Κύπρος δεν είχε φτάσει ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία και δεν αναγκαζόταν να βγει στη γύρα για δανεικά, ποιος από τους «ανάλγητους» και «τοκογλύφους» Ευρωπαίους θα είχε, άραγε, σκεφτεί ή τολμήσει να ανακατευτεί στα εσωτερικά της;

Γιατί, αλήθεια, θα πρέπει να με πιάσει ο πόνος για τους μεγαλοκαταθέτες από τη Ρωσία που είχαν τα ωραία τα λεφτάκια τους στην Κύπρο και καρπώνονταν επί χρόνια χρυσοφόρα επιτόκια; Και μια και ο λόγος για τη Ρωσία, διερωτώμαι αν, μετά το φιάσκο, όλοι αυτοί που πουλάνε στον κοσμάκη παραμύθια για την «ανάγκη επαναπροσδιορισμού της εξωτερικής μας πολιτικής και προσέγγισης με τη Ρωσία» θα εξακολουθήσουν, άραγε, με το ίδιο αυτάρεσκο θράσος να διακινούν την πραμάτεια τους;

Ασφαλώς τα προβλήματα της κυπριακής οικονομίας έρχονται από αρκετά μακριά, έχουν τις ρίζες τους στην εποχή που στήθηκε αυτό το πάρτι (κυρίως μετά το 1990). Όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτός που έκανε το μαγαζί σχεδόν «καλοκαιρινό» ήταν ο Χριστόφιας και το κόμμα του, το ΑΚΕΛ. Και όχι μόνο αυτό. Οι του ΑΚΕΛ, αυτοί που τόσα χρόνια ήξεραν και δεν έκαναν τίποτα, αυτοί που επιβεβαίωσαν (αν υποθέσουμε ότι χρειαζόταν επιβεβαίωση γι’ αυτό...) πως οι πιο κατάλληλοι για να ξεχαρβαλώσουν μια χώρα είναι σχεδόν πάντα οι κομμουνιστές, αυτοί οι ίδιοι λοιπόν πρωταγωνιστούσαν, απ’ ό,τι είδα, και στις διαμαρτυρίες έξω από την κυπριακή Βουλή, κραδαίνοντας μάλιστα ακόμα και σημαίες με σφυροδρέπανα και κραυγάζοντας τα γνωστά ηρωικά «Εμπρός, λαέ…» κ.λπ.

Και κάτι τελευταίο. Αυτοί που το 2010-11 έβγαλαν τα λεφτά τους από την Ελλάδα και τα πήγαν αλλού (φυσικά και στην Κύπρο) δεν λέγαμε ότι είναι κατάπτυστοι και ότι, αν έχουν φιλότιμο και πατριωτική τσίπα, οφείλουν να τα ξαναφέρουν πίσω; Πώς οι ίδιοι ακριβώς, εν μία νυκτί, έγιναν «άμοιροι και ανυποψίαστοι καταθέτες που βλέπουν να κάνουν φτερά οι οικονομίες μιας ζωής»; Μήπως, τελικά, αυτό που ενδιαφέρει κάποιους δεν είναι η ουσία των πραγμάτων και η μοίρα των ανθρώπων, αλλά απλώς το να μαζεύουν ψηφαλάκια πουλώντας αριστεροφανή αντιευρωπαϊσμό με αντιμνημονιακό μανδύα;