Η Ελλάδα... που αντιστέκεται από τα σχολεία μέχρι τα ταξί

Διαβάζω σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης την ανάρτηση ενός εκπαιδευτικού από μεγάλη πόλη της επαρχίας: «Συνάδελφος(;;) μαθηματικός σε Λύκειο της πόλης μας, έκανε πέρυσι (κάθε χρονιά το κάνει) στην Άλγεβρα Β' Λυκείου, όλη την χρονιά, 3 (τρεις!!) ασκήσεις. Ναι, 3 ασκήσεις και επιπλέον έβαλε σε όλους τους μαθητές 20! Όλη την χρονιά μέσα στις τάξεις μίλαγε για τον…Σώρρα και την... προδοσία των πολιτικών. Μάθημα μηδέν. Φυσικά, ο μισθός κανονικά!»

Η ανάρτηση μου φάνηκε απίστευτη, αλλά αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου ιστορίες, που μου έχουν διηγηθεί φίλοι, οι οποίοι είναι γονείς με παιδιά στο σχολείο. Σχεδόν όλοι τους είχαν να αναφέρουν κάποιο παράδειγμα εκπαιδευτικού, είτε στο σχολείο των παιδιών τους είτε σε κοντινό σχολείο, που η διδασκαλία του ήταν από προβληματική έως ανύπαρκτη. Υπάρχουν περιπτώσεις γονιών, που αναγκάστηκαν να αλλάξουν το σχολείο των παιδιών τους για να αποφύγουν πολύ κακούς δασκάλους ή καθηγητές.

Θα μπορούσε η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών να απαλλάξει τα σχολεία από το πρόβλημα των αδιάφορων ή ανεπαρκών εκπαιδευτικών; Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι μια αποτελεσματική αξιολόγηση θα δρούσε προληπτικά. Οι περισσότεροι από τους ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς, με την προοπτική της αξιολόγησης, θα επεδίωκαν να βελτιωθούν και θα προσπαθούσαν περισσότερο. Σήμερα η απουσία οποιασδήποτε μορφής αξιολόγησης επιβραβεύει τους κακούς και κάνει τους καλούς δάσκαλους και καθηγητές να αισθάνονται αδικημένοι.

Από την άλλη μεριά, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, είναι απόλυτα δικαιολογημένες οι ενστάσεις που διατυπώνονται σχετικά με το πώς, από ποιόν και με ποια κριτήρια θα γίνεται η αξιολόγηση. Δεν είναι μόνο οι κομματικές διασυνδέσεις που μπορούν να διαστρεβλώσουν την διαδικασία, είναι και η παρουσία σε διευθυντικές θέσεις προσώπων με χαμηλά προσόντα, οι οποίοι θα έρθουν να αξιολογήσουν  πολύ καλύτερούς τους εκπαιδευτικούς.

Θυμάμαι, από τα χρόνια που ήμουν μαθητής, τους καθηγητές σε κάθε απεργία να ισχυρίζονται ότι παλεύουν πρώτα για την παιδεία και μετά για τους μισθούς τους. Βεβαίως, μόλις κέρδιζαν καλύτερους μισθούς, ξέχναγαν αμέσως τα περί παιδείας, για να τα θυμηθούν ξανά στην επόμενη απεργία.

Έτσι, μέχρι να ξεσπάσει η οικονομική κρίση, οι μισθοί αυξήθηκαν πολύ πάνω από τον πληθωρισμό, αλλά η ποιότητα της εκπαίδευσης ακολούθησε καθοδική πορεία, όπως αποδεικνύουν οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών σε διεθνείς διαγωνισμούς με κύρος, όπως αυτός του προγράμματος PISA.

Οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών, αρνούνται να αναγνωρίσουν το πρόβλημα και είναι σταθερά αντίθετοι σε κάθε μορφή αξιολόγησης. Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για την ποιότητα της εκπαίδευσης, θα αναζητούσαν ανάμεσα στα συστήματα αξιολόγησης άλλων ανεπτυγμένων χωρών, τη μέθοδο εκείνη που θα ήταν κατάλληλη για τη χώρα μας και θα προστάτευε τη διαδικασία από στρεβλώσεις και αδικίες.

Όμως οι φορείς των εκπαιδευτικών παραμένουν αντίθετοι σε κάθε μορφή ουσιαστικής αξιολόγησης. Με αυτό τον τρόπο δείχνουν ότι αδιαφορούν για τους μαθητές, αλλά και τους συναδέλφους τους που μοχθούν για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Τους ενδιαφέρει να καλύψουν τους λουφαδόρους και τους αδιάφορους εκπαιδευτικούς.

Η αντίδραση των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών απέναντι στην αξιολόγηση έχει καταπληκτική ομοιότητα με την αντίδραση των συνδικαλιστών ιδιοκτητών ταξί στην αξιολόγηση που έφερε στο επάγγελμά τους η διαδικτυακή εφαρμογή Taxibeat. Όλοι τους είναι βολεμένοι με τη χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχουν και κινητοποιούνται για να μην αλλάξει τίποτε.

Όλοι τους χρησιμοποιούν τη συντεχνιακή τους δύναμη και τις διασυνδέσεις τους με την κυβέρνηση για να πετύχουν τη διαιώνιση της μιζέριας και την κατοχύρωση του προνομίου να επιβιώνουν σε βάρος του δημοσίου οφέλους.

Αυτές οι ομάδες συμφερόντων, που αποτελούν συλλογικούς πελάτες του πολιτικού συστήματος, σήμερα δεν  μπορούν να διεκδικήσουν αυξήσεις. Το ρουσφέτι που θέλουν είναι να παραμείνουν ανεξέλεγκτοι.

Παζαρεύουν με την κυβέρνηση την εξαίρεσή τους από τις προκλήσεις και τις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου. Θέλουν να εξακολουθήσουν να κερδίζουν σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών. Είναι  μέρος της Ελλάδας των συμφερόντων, η οποία αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή που μπορεί να αφήσει πίσω την νοοτροπία της χρεοκοπίας. Μιας χρεοκοπίας με χίλιες όψεις.