Αν ο Έλληνας ήθελε μεγάλες κερδοφόρες επενδύσεις θα τις είχε βρει και θα τις είχε στήσει. Σε άλλες εποχές, όταν η Κίνα και η Ανατολική Ευρώπη ήταν ακόμα κομμουνιστικές και η Ινδία πεινούσε. Τότε που τα ευρωπαϊκά πακέτα έρχονταν με παλέτες. Αλλά δεν το ήθελαν ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε οι οικονομικοί παράγοντες, ούτε ο «λαός». Τα κόμματα γιατί θα έχαναν μεγάλο μέρος της ισχύος που εξασφάλιζαν μέσω της διαπλοκής με την εγχώρια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Οι εγχώριες οικονομικές «ελίτ» γιατί δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη και την τσέπη τους. Ο «λαός» γιατί είχε καταπιεί αμάσητη την αριστερή προπαγάνδα περί καπιταλιστών - ληστών και της ΕΟΚ που ήταν ο λάκκος των λεόντων.
Βλέπεις, από τότε που ανακαλύψαμε το «σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων» κλείναμε τη μια βιομηχανία πίσω από την άλλη, γιατί μας θύμιζαν τη μεταπολεμική φτώχεια. Αν ήθελαν οι Έλληνες να υπερασπιστούν το ψωμί τους θα έβαζαν ακόμα και τα στήθη τους μπροστά από τις φάμπρικες για να τις κρατήσουν ανοικτές. Απεναντίας, αυτοί οι αφελείς, ύψωναν τις γροθιές τους και πανηγύριζαν μπροστά από κάθε λουκέτο. Μετά έψαχναν τον κατάλληλο πολιτευτή για να εξασφαλίσουν μέσω αυτού μια θέση εργασίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Σήμερα πίσω από τις αγωνιώδεις πλην όμως κωμικοτραγικές προσπάθειες των ιδεοληπτικών αριστερών (TaxiΒeat, Σκουριές, Ελληνικό, Ρόδος κ.λπ.) στέκει ένα πανίσχυρο νομικό αντιεπενδυτικό οπλοστάσιο που έχτισαν με επιμονή τα προηγούμενα χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Από κοντά και η απαραίτητη «επιστημονική αρωγή» αρχαιολόγων και περιβαλλοντολόγων. Και όλα αυτά μέσα σε μια κοινωνία εξόχως αντικαπιταλιστική πλην όμως ιδιαίτερα παραδόπιστη. Το πολιτικό σύστημα πιάνοντας το σφυγμό των πολιτών διεκδίκησε την πολιτική ισχύ του εις βάρος της ελεύθερης και έντιμης επιχειρηματικότητας και την κέρδισε. Άφησε διαδρόμους μόνο για τους διαπλεκόμενους μαζί της.
Αυτή είναι η διαχρονική αλήθεια για ένα μεγάλο και πλειοψηφικό κλάσμα αυτής της κοινωνίας. Αυτό ακριβώς που αποτυπώθηκε ως αντίδραση στην πρόσφατη κρίση. Στην πολιτική συμπεριφορά των κομμάτων, στις νέες δυνάμεις και στα νέα πρόσωπα που αναδύθηκαν, στις μετρήσεις των ποιοτικών χαρακτηριστικών, στην κεντρική ιδέα κάθε διεκδίκησης, στο κλίμα που καλλιεργούν τα ΜΜΕ, στις συζητήσεις κάθε καφενείου. Αυτή η αλήθεια γράφτηκε με τον πιο καθαρό και συμβολικό τρόπο στo τελευταίο δημοψήφισμα. 62% ΟΧΙ στο μέλλον και ΝΑΙ στο παρελθόν. 100 χρόνια τώρα γυρίζουμε τις πλάτες μας στο μέλλον και πάντα το βρίσκουμε μπροστά μας. Κάποιος στο σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας.
Κρατισμός κι απάνω τούρλα. Τι θέλει το 60-70% της κοινωνίας; Θέσεις εργασίας στο δημόσιο, λιγότερους φόρους και υποχρεώσεις, καλύτερες και γρηγορότερες συντάξεις, πτυχία άνευ κόπου, περισσότερες, καλύτερες και κυρίως δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες, σφουγγάρι στα χρέη του. Αυτό έμαθε, αυτό εμπιστεύεται. Τι κι αν του εξηγείς ότι αυτό πια τέλειωσε. Ότι απλά δεν υπάρχει. Ακόμα και όταν το καταλαβαίνει, δεν το παραδέχεται. Νομίζει ακόμα ότι κάποια πατέντα θα υπάρχει για να ανατρέψει την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Στην τελική, δεν θέλει να το ακούει και γαντζώνεται από αυτόν που συνεχίζει να του πουλάει παραμύθια. Κι ας ξέρει ότι ψεύδεται. Αλλά εσύ πρέπει να επιμείνεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει ακόμα και θα αντέξει ως το τέλος γιατί συμπυκνώνει εξαιρετικά όλα τα κοινωνικά και ιδεολογικά στερεότυπα που εγκαταστάθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 50 χρόνια από το σύνολο των αντίστοιχων ρευμάτων που τη διαπέρασαν. Ερμηνεύει το πώς ένα έθνος εμπόρων, βιοτεχνών και ναυτικών μετουσιώθηκε σε ένα έθνος που απεχθάνεται την επιχειρηματικότητα και το κέρδος.
Και αν δεν υπήρχαν η ΧΑ και το ΚΚΕ, ο κυβερνητικός συνασπισμός θα είχε χαλαρά ένα 35% και θα κοιτούσε στα μάτια τη ΝΔ. Όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα καλά οργανωμένα ακραία και δογματικά κόμματα απορροφούν πελατεία από τους επικίνδυνους δημαγωγούς και λαϊκιστές. Συνήθως ανευλαβώς. Έτσι επιτρέπουν στα εκλογικά σώματα να διορθώσουν τις επιλογές τους και τα έθνη να τραβήξουν το δρόμο της αρετής. Αν βέβαια αυτά είναι ικανά να καταλάβουν το συμφέρον τους.
Τούτων δοθέντων, το σημερινό κλίμα είναι ανεκτό από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και κυρίως από τα λαϊκά στρώματα. Παρόλη τη φορολογική καταιγίδα, παρόλη την ανεργία, παρόλη τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, παρόλη την αποσάθρωση των δημόσιων υπηρεσιών. Γι’ αυτήν την πλειοψηφία μια σειρά από βραδυφλεγείς βόμβες που απειλούν τη σταθερότητα της χώρας είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι αποκριάτικα βαρελότα. Τα κόκκινα δάνεια και η πιθανή ανακεφαλαίωση των τραπεζών μέσω bail in, η πιθανότατη κατάρρευση της ΔΕΗ, η άνοδος των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων, η πτώση του δείκτη της οικονομικής ελευθερίας κάπου ανάμεσα στη Νιγηρία και το Μπαγκλαντές, το δυσμενές για τη χώρα διεθνές κλίμα μετά τις γερμανικές εκλογές και η φυγή ξένων κεφαλαίων και εγχώριων εγκεφάλων μας απειλούν άμεσα. Αλλά πέρα βρέχει.
Ο Μητσοτάκης έχασε πρόσφατα ένα 2,5% από τις δημοσκοπήσεις επειδή προανήγγειλε αξιολόγηση και κινητικότητα στο δημόσιο. Η Ελλάδα αντιστέκεται στις μεταρρυθμίσεις αλλά και στις επενδύσεις που απαιτούν εργασία σε ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αυτές που απαιτούν αξιόπιστα πτυχία, πραγματικές γνώσεις, ικανότητες, αξιολόγηση και καινοτομία. Η Ελλάδα αντιστέκεται στην έξοδο από την κρίση, γιατί απεχθάνεται το μέλλον.
Τα κόμματα του «ΝΑΙ», δηλαδή η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά, αδυνατούν σήμερα να εμπνεύσουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα γιατί έχουν παραιτηθεί από την πραγματική λαϊκή πολιτική. Μεγάλο μέρος της εκλογικής τους πελατείας βλέπουν σε αυτά τα παλιά οχήματα για μια νέα άλωση του κράτους. Οι liberal και οι left-liberal απόψεις, ενώ ανθούν στην Ευρώπη, στην Ελλάδα κυκλοφορούν κυρίως στις τάξεις των διανοουμένων μιας κάποιας ηλικίας με μέσο ή υψηλό βιοτικό επίπεδο. Έτσι όμως δεν διαμορφώνονται μαζικές εκσυγχρονιστικές κοινωνικές συμμαχίες με αποτέλεσμα να επιβιώνει η αντιπαραγωγική, κρατικιστική ιδεολογία που ταλαιπωρεί τη χώρα, χρόνια τώρα. Και είναι η μήτρα των δεινών της.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα σαφές μέτωπο ΝΔ και του κυοφορούμενου νέου σχήματος της κεντροαριστεράς. Μια γενναία και ρηξικέλευθη πολιτική συνεννόηση αρχών με συγκεκριμένα σημεία επαφής και καθαρές στοχεύσεις. Κι ας έχουν διαφορές που πρέπει να γίνουν σαφέστατες. Αυτό προϋποθέτει τη διατύπωση και διακίνηση τεκμηριωμένων πολιτικών θέσεων για τα μεγάλα επίδικα και κυρίως για τα δύο πιο σημαντικά. Αυτά της παραγωγής πλούτου και της διαχείρισης του κράτους. Με τρόπο όμως που θα αποδεικνύει και στον πλέον αδαή ότι η ελευθερία στην οικονομία από τη μια και η υποχώρηση του κράτους από την άλλη θα αποδειχθούν ωφέλιμα όχι μόνο για το κεφάλαιο αλλά και για τους πολίτες και δη τους ασθενέστερους. Αυτό σημαίνει υπεύθυνη λαϊκή πολιτική και όχι ελιτίστικη ή λαϊκίστικη.
Αλήθεια, πόσο θα κόστιζε ένα δίκτυο «web radio-TV» όπου καθημερινά ειδικευμένοι επιστήμονες και πολιτικοί θα ανέλυαν κάθε ψήγμα πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος προτείνοντας δράσεις και λύσεις; Πόσο δύσκολη θα ήταν η διοργάνωση μιας σειράς ανάλογων ανοιχτών εκδηλώσεων σε όλη την επικράτεια με πολιτικά στελέχη των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων και παρατάξεων, από κοινού; Πώς φαντάζεται η αντιπολίτευση ότι θα αλλάξει η εικόνα του κόσμου ώστε να τη στηρίξει ως κυβέρνηση την επόμενη μέρα; Τι άποψη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο και τώρα καλούνται να τον σώσουν, για την έννοια «αυτοκριτική»;
Δεν έχει νόημα να κάνεις πολιτική αν δε φωτίζεις την πραγματικότητα, αν δε μάχεσαι για την ευημερία όλων. Οι νέες λύσεις δεν έρχονται με παλιές πολιτικάντικες μανιέρες. Απαιτούν νέες διαιρέσεις και κυρίως πολλαπλασιασμούς. Παλιά συμφέροντα των ολίγων θα θιγούν προς όφελος των πολλών. Οι νέες τεχνολογίες απαιτούν άλλες δεξιότητες. Οι νέες αγορές απαιτούν μεγάλη ανταγωνιστικότητα. Τα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα αλλάζουν ποιότητα και είδος και απαιτούν προσαρμογές. Τα χρέη θέλουν ικανούς διαπραγματευτές αλλά και οικονομίες κλίμακας. Βγείτε και πείτε όλα αυτά απλά για να τα καταλάβουν όλοι. Επιτέλους, βάλτε στην άκρη τον κομματικό σας πατριωτισμό και το προσωπικό συμφέρον και αναδείξτε τις αλήθειες που πρέπει να εμπεδώσει ο πολίτης. Αυτός είναι ο σημερινός πατριωτισμός.
6°
