Κεντροαριστερά του διαδικτύου ή του καναπέ;

Πολλές ονοματολογικές προσεγγίσεις έχουν δοθεί για να χαρακτηρίσουν την νέα προσπάθεια. «Κεντροαριστερά», «Προοδευτικό Κέντρο», «Σοσιαλδημοκρατία» και ακόμα περισσότερα. Προφανώς κάθε μία πολιτική ορολογία δίνει ένα σαφές θεωρητικό στίγμα. Στίγμα όμως που επί της ουσίας δεν λέει τίποτα στον αγωνιζόμενο με την καθημερινότητα πολίτη. Η βάση της πολιτικής του νέου φορέα θα αποτελέσει σίγουρα πεδίο ζυμώσεων όταν φθάσει ο καιρός. Η ουσιαστική ζύμωση όμως πρέπει να γίνει –έπρεπε να έχει γίνει από καιρό- με την καθημερινότητα του πολίτη και την αδυναμία του να αντιληφθεί «γιατί φθάσαμε ως εδώ». Ο τρόπος με τον οποίο θα απαντηθεί με ειλικρίνεια αυτό το καθοριστικό ερώτημα και η στόχευση των λύσεων αποτελούν την ουσία της επιτυχίας του νέου εγχειρήματος. Άλλωστε, το πρώτο με το οποίο θα πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε είναι το γεγονός πως την περίοδο του μνημονίου ουσία δεν έχουν οι θεωρητικές προεκτάσεις, αλλά η πρακτικότητα και αμεσότητα των μέτρων εξόδου από την κρίση. Όχι μέτρων μνημονίων. Μέτρων πρακτικότητας και ενεργοποίησης όλων των δομών της κοινωνίας.

Το κεντρικό αφήγημα του νέου φορέα πρέπει να είναι απαλλαγμένο από «τσιτάτα» και πολιτικές φιοριτούρες του παρελθόντος. Πρέπει να είναι ένα νέο αφήγημα απλό και κατανοητό για να αγγίξει την βάση. Απλό και ειλικρινές για να δώσει το νέο στίγμα. Με ουσιαστικό πέρασμα στον «απογοητευμένο». Να αγγίξει την καθημερινότητα πολιτών, η εμπιστοσύνη των οποίων δικαιολογημένα χάθηκε στην… πορεία των εξελίξεων. Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε μπροστά μας ως Έλληνες μετά την κρίση είναι να ξαναχτίσουμε τις δομές μας. Όχι μόνον οικονομικές και παραγωγικές. Κυρίως κοινωνικές. Οικογενειακές. Άλλωστε, η ανασυγκρότηση ξεκινάει από την βάση. Την οικογένεια, το χωριό, την πόλη, την καθημερινότητα. Την ψυχολογία. Τα υπόλοιπα ακολουθούν.

Η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία θα σταθούν στα πόδια τους και θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για μια ισχυρή παραγωγική βάση όταν απελευθερώσουμε τις δικές μας δημιουργικές δυνάμεις από όσα τις εγκλωβίζουν σήμερα. Και τίποτα δεν κρατάει τις δυνάμεις μας περισσότερο εγκλωβισμένες από το ίδιο το κράτος και τις διαχρονικές στρεβλότητες του πολιτικού συστήματος. Ο μύθος των ξένων επενδύσεων που θα έρθουν όταν απαξιώσουμε την αξία των δυνατοτήτων των Ελλήνων είναι αποπροσανατολιστικός αφού κανένας δεν πρόκειται να εμπιστευτεί την ελληνική οικονομία αν δεν την εμπιστευτούμε πρώτα εμείς. Η πραγματικότητα είναι ότι θα σταθούμε στα πόδια μας, όχι όταν απαξιώσουμε την αξία μας ως Έλληνες, αλλά όταν πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και τις απελευθερώσουμε από τον βραχνά μιας κακοσχεδιασμένης γραφειοκρατίας και εξαρτήσεων που υπηρετούν την εξουσία της πολιτικής ηγεσίας κάθε επιπέδου και τα συμφέροντα των λίγων φίλων τις εκάστοτε…στιγμής.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί πολιτικοί φορείς που μπορούν να το κάνουν αυτό διότι δεν σκέφτονται με όρους που αφορούν την κοινωνία. Αν υπήρχαν, η αποχή δεν θα ήταν τόσο δελεαστική. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι κανένας πολιτικός χώρος ιστορικά δεν εξέφρασε πιο συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο για μια κοινωνία που στέκεται περήφανα στα πόδια της, συμμετέχει ενεργά στην οικοδόμηση και πρόοδο μιας δίκαιης πολιτείας μέσα στην οποία ο καθένας μας εκφράζεται και δημιουργεί ελεύθερα, από την Κεντροαριστερά. Αυτή την ιστορική πραγματικότητα, την δικαιωματική αυτή διεκδίκηση πρέπει να την επαναφέρει εκ νέου στο προσκήνιο ως δικό της αφήγημα. Αφού πείσει όμως πρώτα ότι απόκτησε εκ νέου αυτό το δικαίωμα.