Ακόμη και στην πιο επιτυχημένη χώρα της ΕΕ, ο δικομματισμός, δηλαδή το σύστημα, υποχώρησε, η ακροδεξιά ανέβηκε στην τρίτη θέση, η τάση κατακερματισμού του πολιτικού σκηνικού ενισχύθηκε. Οι Χριστιανοδημοκράτες της Α. Μέρκελ κέρδισαν με το χαμηλότερο ποσοστό σε βάθος 70 ετών, οι Σοσιαλδημοκράτες καταποντίστηκαν, η αντιευρωπαϊκή "Εναλλακτική για τη Γερμανία" σαρώνει και μπαίνει στη Βουλή για πρώτη φορά μετά από πενήντα χρόνια, οι Φιλελεύθεροι του Grexit επιστρέφουν, ενδεχομένως και στην κυβέρνηση, όπου μπορεί να μετάσχουν και οι Πράσινοι.
Η καγκελάριος Μέρκελ πλήρωσε την ανεκτικότητά της στο προσφυγικό και τώρα θα πιεστεί από τους σκληρούς του κόμματός της να υιοθετήσει δεξιότερη ρητορεία και πρακτική απέναντι στις μεταναστευτικές ροές, κάτι δυσάρεστο για την ευρωπαϊκή δημοκρατία και πρώτα για την πιο ευάλωτη χώρα που είναι η δική μας. Στα οικονομικά θα πιεστεί από τους Φιλελεύθερους για περισσότερη αυστηρότητα απέναντι στη δημοσιονομική απειθαρχία των αδύναμων της ευρωζώνης, και οι πιο αδύναμοι είμαστε εμείς, ενώ η σοσιαλδημοκρατία θα μπει σε κύκλο εσωστρέφειας και περιδίνησης. Το νέο γερμανικό κοινοβούλιο θα είναι πολύ πιο απρόβλεπτο όταν πρόκειται να εγκρίνει βοήθεια σε άλλες χώρες και οπωσδήποτε θα είναι πιο εθνικιστικό και συντηρητικό. Γιατί ένα θέμα είναι η παρουσία της ακροδεξιάς, άλλο θέμα, σημαντικότερο, η ριζοσπαστικοποίηση της δεξιάς που πιθανώς θα προσπαθήσει να ανακόψει τις διαρροές προς το σκοτάδι υιοθετώντας ξενοφοβικά συνθήματα και υπεπατριωτικές κορώνες.
Με άλλα λόγια, χάσαμε. Τα σχέδια Μακρόν για περισσότερη ενοποίηση δυσχεραίνονται, οι ελληνικές προσδοκίες για κατανόηση από την επόμενη γερμανική κυβέρνηση καταρρέουν και ο Σόιμπλε μπορεί να μας φανεί ευχάριστος τύπος αν τον διαδεχθεί ο Λίτνερ των Φιλελεύθερων.
Το ακροδεξιό κόμμα εκτινάχθηκε και αναδείχθηκε πρώτη δύναμη σε υποβαθμισμένες περιοχές της ανατολικής Γερμανίας για να επιβεβαιωθεί ακόμη μια φορά ότι το φίδι θρέφεται με τις ανισότητες και την κοινωνική αδικία. Ο λαϊκισμός αποδίδει ακόμη και σε μια χώρα σαν τη Γερμανία που άντεξε καλύτερα απ όλες την κρίση, έχει ισχυρό κοινωνικό κράτος, εντυπωσιακή παραγωγή και χαμηλή ανεργία.
Για όλους αυτούς τους λόγους, για την ασφάλειά τους, οι Γερμανοί πολίτες ανέδειξαν για τέταρτη φορά καγκελάριο την Αγκελα Μέρκελ, επιλέγοντας σταθερότητα μέσα σε έναν κόσμο όλο και πιο αλλοπρόσαλλο, με ηγέτες τύπου Πούτιν και Τραμπ, με την κλιματική αλλαγή σε εφιαλτική έξαρση και τον τζιχαντισμό ανεξέλεγκτο. Οι Γερμανοί επέλεξαν σιγουριά αλλά ταυτόχρονα έστειλαν και το μήνυμα ότι θέλουν κλειστά σύνορα για να περιχαρακώσουν την ευημερία τους, θέλουν νεοφιλελευθερισμό για να δυναμώσουν οι επιχειρήσεις τους, θέλουν και λίγη οικολογία, αριστερά σε ελεγχόμενες ποσότητες και μια άλλη σοσιαλδημοκρατία που ας ψαχτεί να βρει τον εαυτό της. Ευρώπη θέλουν; Οση τους χρειάζεται και, όπως ξέρουμε, δεν τους χρειάζεται πολλή ούτε ισχυρή. Οτι αυτό δεν βοηθάει στην κοινοτική αλληλεγγύη και στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, τόσο το χειρότερο για εμάς και για όσους χρειάζονται την Γερμανία για να επιβιώσουν.
