Η δημοτικότητα του Εμμανουέλ Μακρόν μειώνεται και ο ενθουσιασμός σβήνει: στη Γαλλία δεν είναι trendy να στηρίζουμε τον πρόεδρο και την εξουσία. Αμέσως μετά τις εκλογές, περνάμε στην αντιπολίτευση: ο πρόεδρος μας απογοήτευσε!
Γάλλοι: ο πιο μουρμούρης λαός της Ευρώπης. Που περιμένει από τον εκάστοτε πρόεδρο να του χαρίσει την ευτυχία· όπως περίπου ένα παιδί που περιμένει τα πάντα από τους γονείς του ή ένας ερωτευμένος που επενδύει τα πάντα στο αντικείμενο του έρωτά του. Όμως, ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είναι πατέρας και εραστής κανενός από μας, κι αυτό προσθέτει στην αξία του. Δεν είναι πατέρας όχι μόνο λόγω ηλικίας (όπως λέει ο κωμικός Τζαμέλ, το 39-40 είναι νούμερο παπουτσιού, όχι ηλικία προέδρου), αλλά διότι θέλει, αν του το επιτρέψουν, να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Κι όσο για εραστής, έχουν γραφτεί αρκετές ψυχαναλυτικές ανοησίες και κουτσομπολιά – ας μην προσθέσουμε κι άλλες.
Προς το παρόν, δεν του επιτρέπουν να αλλάξει τους κανόνες. Προσπαθεί να επιβάλει ορισμένες απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αλλά οι Γάλλοι δεν αντιλαμβάνονται τους μεταρρυθμιστικούς μετασχηματισμούς: κάνουν επαναστάσεις· μέσα στην επαναστατική τύρβη τίποτα δεν αλλάζει· εκτός φυσικά από το ότι στήνονται γκιλοτίνες κυριολεκτικές και μεταφορικές. Με το να μην κολακεύει αυτά τα πολιτικά ήθη, ο Μακρόν επιβαρύνει τη θέση του.
Προ ημερών είπε κάτι αυτονόητο: ότι η γαλλική δημοκρατία θα πάψει να ανέχεται τους τεμπέληδες, τους κυνικούς και τους εξτρεμιστές. «Μας είπε τεμπέληδες!» βάλθηκαν να φωνάζουν οι περισσότεροι Γάλλοι, που προφανώς αναγνώρισαν τον εαυτό τους. («Μαμά, στο σχολείο με λένε πλατυκέφαλο», «Πώς έτσι παιδί μου;» απαντά η μαμά χαϊδεύοντας το πλατύ κεφάλι κτλ.) Ωστόσο, ο Μακρόν είναι συνεπής στο πρόγραμμά του: μεταρρύθμιση του εργασιακού κώδικα (που είχε επιχειρήσει ο αναξιοπαθών Ολλάντ), μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 20 δις, επανεκκίνηση της δημόσιας παιδείας (που έχει πάρει τον κακό δρόμο) με ενίσχυση του προϋπολογισμού της. Στο υπουργείο Παιδείας διόρισε τον Ζαν-Μισέλ Μπλανκέ ο οποίος φαίνεται αποφασισμένος και δεν σηκώνει αστεία· άριστη επιλογή κι ας αφήσουμε τον άνθρωπο να κάνει τη δουλειά του.
Οι νομοθετικές πράξεις δεν λείπουν στη Γαλλία. Επί Σαρκοζύ ψηφίστηκαν 404 νέοι νόμοι· επί Ολλάντ –που θεωρείτο μάλιστα κάπως νωχελικός– ακόμα περισσότεροι. Από νόμους πάμε καλά, από μυαλά όχι και τόσο. Ψηφίζονται νόμοι ηθικού τύπου: λόγου χάρη, η δουλεία αναγνωρίστηκε ως «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας» – όμως σε τι αλλάζει μια τέτοια απόφαση την καθημερινή ζωή των Γάλλων; Οι περισσότεροι έχουν μια σκασίλα για τη δουλεία του 19ου αιώνα… Καθώς για μια σειρά άλλα δήθεν επίκαιρα ζητήματα, όπως το αν θα δημιουργηθούν δημόσιες τουαλέτες για τους τρανσέξουαλ. Ακόμα και οι τρανσέξουαλ αδιαφορούν: «Να κάνω πιπί μου θέλω, όχι να μείνω εκεί μέσα!»
Έχω καταλήξει ότι για να πραγματοποιήσει ο Μακρόν όσα απαιτούνται προκειμένου να μειώσει την ανεργία, να τονώσει τη βιομηχανία (η οποία ήδη ευημερεί από την τελευταία χρονιά της προεδρίας Ολλάντ), να διευκολύνει την ένταξη των μουσουλμάνων, να ανανεώσει και να επανορθώσει την παιδεία, να αποτρέψει τους πολλαπλούς διχασμούς, πρέπει να είναι λιγότερο παρών. Το κράτος βαραίνει πάνω στους Γάλλους: ακούγεται παράδοξο αλλά στις περιπτώσεις όπου υπήρξε ένα είδος κυβερνητικής έκλειψης –στην Ολλανδία, στην Ισπανία, στο Βέλγιο (που έμεινε χωρίς κανονική κυβέρνηση για 541 ημέρες)– η οικονομία ανέπνευσε και τα ελλείμματα μειώθηκαν. Οι Γάλλοι επιζητούν το κράτος και την ισχυρή προεδρία όπου τους συμφέρει προσωπικά· όπου δεν τους συμφέρει, γίνονται αντιεξουσιαστές, θυμούνται τον Προυντόν διαστρεβλώνοντάς τον. Αυτή η σύγχυση βρίσκεται στη βάση της αντιπάθειας που αναπτύσσουν εναντίον του Μακρόν: λες και αθέτησε την υπόσχεσή του να μας κάνει όλους νέους, ωραίους και πλούσιους. Λες και τον είχαμε ερωτευτεί αλλά τώρα διαπιστώνουμε, παρατηρώντας τον καλά-καλά στο προφίλ, ότι έχει γαμψή μύτη.
