Αν παρακολουθήσει κανείς το debate ή ακόμη και τη διαμάχη μεταξύ των πρωταγωνιστών του εγχειρήματος ανασύστασης της Κεντροαριστεράς σχετικά με την ηλεκτρονική - εξ αποστάσεως ψηφοφορία για την ανάδειξη της ηγεσίας, μπορεί και να χαμογελάσει δεικτικά. Θυμίζει τόσο πολύ το πρόσφατο φιάσκο που υπέστη η Νέα Δημοκρατία με την υπόθεση των FAX, αν και οι απαιτήσεις σε αυτή την περίπτωση είναι τεχνικά ενδεχομένως πολυπλοκότερες. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι προγραμματιστής κβαντικών υπολογιστών για να αντιληφθεί πώς αντιμετωπίζονται ταυτόχρονα δύο προβλήματα. Το ένα αφορά την φιλοσοφική - πολιτική διάσταση του ζητήματος. Είναι προφανές πως η παραδοσιακή πλευρά του νυν ΠΑΣΟΚ και των μηχανισμών του που έχουν επιβιώσει στο χρόνο ανταποκρίνονται στην πρόκληση με ανακλαστικά «δεινοσαύρου» επικαλούμενοι το ενδεχόμενο «νοθείας» του αποτελέσματος από κάποιο «hacking» ή απλούστερα από διπλοψηφοφορίες κ.λπ. Ο λόγος βέβαια δεν είναι αυτός. Η παραδοσιακή Χαριλάου Τρικούπη επιθυμεί διακαώς να διατηρήσει την προσέλευση ψηφοφόρων σε πολύ χαμηλά επίπεδα της τάξης των 80.000 διότι απλά γνωρίζει εκ των προσθαφαιρέσεων πως αν η προσελευσιμότητα ξεπεράσει αυτά τα επίπεδα κινδυνεύει άμεσα η υποψηφιότητα του/της υποψηφίου αυτής της τάσης.
Ο δεύτερος λόγος που ενεργοποιεί αυτά τα αταβιστικά ανακλαστικά έναντι της ψηφιακής αναβάθμισης της εκλογικής διαδικασίας αφορά τις ίδιες τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και που δεν είναι δυνατόν να διαφέρουν τόσο πολύ από τον μέσο όρο αξιοπιστίας και ποιότητας από την υπόλοιπη κοινωνία, δεν είναι σε θέση να αναλάβουν την απόλυτη ευθύνη εμφάνισης του λάθους. Είναι ζήτημα τεχνικών δυνατοτήτων, ενημέρωσης αλλά και επένδυσης. Είναι αδύνατο στην ψηφιακή κοινωνία του 21ου αιώνα να ακούγονται τέτοια επιχειρήματα, όταν τα συστήματα είναι σε θέση να προσδιορίσουν με απόλυτη ακρίβεια την πιθανότητα σφάλματος οπότε και κρίνεται πολιτικά πια αν αυτή η πιθανότητα είναι ανεκτή ή όχι επί του συνόλου. Απλά πράγματα.
Περιέργως όλα τα παραπάνω από την «ψηφιακή ανεπάρκεια» έως τη «φιλοσοφία των δεινοσαύρων» εξυπηρετούν έναν (μία) υποψήφιο και μόνο και κανένα άλλο. Επίσης περιέργως πώς παρακολουθώντας με πεισματική εμμονή τη συνέντευξη τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας «πριμοδότησε» εμμέσως αυτή την ίδια την τάση εντός του εγχειρήματος της Κεντροαριστεράς. Ο κ. Μητσοτάκης «προσκάλεσε» την Κεντροαριστερά να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία μετεκλογικά. Ενεργοποίησε δηλαδή όλα τα αντιδεξιά ανακλαστικά ψηφοφόρων που θα επέλεγαν μία νέα ηγεσία στη βάση της διακριτής απόστασης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Αυτά τα ανακλαστικά είναι υπαρκτά και μετρήσιμα για όσους γνωρίζουν την εναπομείνασα δεξαμενή ψηφοφόρων που πρόσκειται σε αυτό το νέο κεντροαριστερό σχήμα. Ο κ. Μητσοτάκης έκανε και κάτι άλλο. Απέναντί του τοποθέτησε ως «απόλυτο αντίπαλο» τον Αλέξη Τσίπρα. Κανέναν άλλο. Το πολιτικό τοπίο δηλαδή που επέλεξε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφορά δύο μονομάχους και με ένα πολιτικό κέντρο προς νομή και εκμετάλλευση από τους δύο μονομάχους. Οι κεντρώοι με την Κεντροδεξιά, οι αντιδεξιοί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε συνεννοημένοι (;) να ήταν.
Η επιλογή αυτή του κ. Μητσοτάκη, στρατηγικά ευφυής, καταδικάζει την Κεντροαριστερά να σερφάρει πολιτικά σε παγιδευμένα ύδατα. Οι γνωρίζοντες το χώρο και τις τάσεις του σημειώνουν πως μοναδικός κερδισμένος από αυτή την τοπογραφία είναι πάλι ο ίδιος (ίδια) υποψήφιος που πριμοδοτείται εμμέσως και από το σουρεαλιστικό debate περί ηλεκτρονικής - εξ αποστάσεως ψηφοφορίας στις εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας του χώρου. Συνωμοσία; Καθόλου. Απλά μαθηματικά και πολιτική άλγεβρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανάγκη από ένα ακίνδυνο μαξιλάρι στα αριστερά του για να μπορεί να το χρησιμοποιήσει αν το χρειαστεί, ο Τσίπρας θέλει διακαώς να εγκλωβίσει σε ένα διψήφιο προς το 20% ποσοστό την αντιδεξιά ψήφο και οι δύο δεν επιθυμούν με τίποτε και για κανένα λόγο την ενίσχυση του Κεντροαριστερού πόλου με χαρακτηριστικά δομημένου πολιτικού λόγου και μάλιστα διακριτού.
Η παγίδα έχει στηθεί όχι μόνο για τις επερχόμενες εκλογές αλλά και ως προς το ενδεχόμενο και δεύτερης προσφυγής στις κάλπες με απλή αναλογική αυτή τη φορά εάν και εφόσον θα είναι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης μετά την 1η εκλογική αναμέτρηση με το ισχύον εκλογικό σύστημα. Τότε και οι δύο μονομάχοι θα επιχειρήσουν να εξαϋλώσουν τα μεταξύ τους σχήματα (οι ψηφοφόροι συνήθως ανταποκρίνονται σε έναν τέτοιο άτυπο εκβιασμό) έτσι ώστε να παραμείνουν μόνο αυτοί κυρίαρχοι στο στίβο. Εξαιρετική, κυνική και πολλά υποσχόμενη στρατηγική.
Αν και οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν κάποια μεγέθη, εντούτοις Οι μηχανισμοί έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους. Αν και εφόσον η ψηφοφορία για τη νέα ηγεσία της Κεντροαριστεράς αναδείξει αρχηγό που ανταποκρίνεται στα κριτήριά τους τότε το εκλογικό αποτέλεσμα της παράταξης στις επερχόμενες εκλογές θα είναι της τάξης που θα ικανοποιεί την Κουμουνδούρου και την Πειραιώς. Ένα ποσοστό με ανώτερο πλαφόν το 10% και κατώτερο ένα επταράκι για να κάνουν όρεξη οι μηχανισμοί. Λίγο παραπάνω από τη Χρυσή Αυγή ώστε η νέα Χαριλάου να είναι τρίτο κόμμα. Αυτό δεν είναι θαύμα της στατιστικής. Είναι θαύμα της μοριοβιολογίας των δεινοσαύρων και της παθογένειας του ίδιου του χώρου. Διότι όλα τα παραπάνω είναι αντιστρέψιμα, εδώ και τώρα.
20°
