Ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης, με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της δολοφονίας του πατέρα του Παύλου Μπακογιάννη και του Παύλου Φύσσα, αλλά και τις αντιδράσεις που δέχθηκε η χθεσινή ανάρτησή του στο Facebook όπου έγραφε: «Ξεχάστε τις ιδεολογίες και την πολιτική. Ο Παύλος Φύσσας θα μπορούσε να είναι γιος, αδελφός, σύντροφος, φίλος του καθενός και της καθεμιάς μας. Ο φασισμός δεν πεθαίνει με ευχές, αλλά με δικαιοσύνη και δημοκρατία. Και όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, η δημοκρατία μας αποδυναμώνεται. Όχι μόνο για τη μνήμη του, αλλά για το μέλλον όλων μας», σε σημερινή του ανάρτηση αναφέρει: «η πικρή αλήθεια είναι πως στον έβδομο πλέον χρόνο της κρίσης είμαστε μια κοινωνία βαθιά διχασμένη. Σπασμένη σε πολλά κομμάτια.
»Περισσότερο ίσως από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Έτοιμοι από ουρλιαχτό, παραδινόμαστε αβίαστα στους χειρότερους μας εαυτούς. Το φως συγκρούεται με το σκοτάδι, η μέρα με τη νύχτα. Διαρκώς και αδιάκοπα. Και δεν είναι μόνο η αριστερά με την δεξιά. Αυτά είναι περισσότερο επίπλαστα και λιγότερο αντιπροσωπευτικά. Είναι όλοι με όλους: οι φτωχοί με τους μεσαίους και τους πλούσιους, οι άνεργοι με τους εργαζόμενους, ο δημόσιος με τον ιδιωτικό τομέα, οι νέοι με τους ηλικιωμένους, η Αθήνα με την Περιφέρεια, και ούτω καθεξής». Και προσθέτει: «παγιδευόμαστε στους ετεροπροσδιορισμούς. Φτιάχνουμε αρένες και στήνουμε παλαίστρες. Οι ακραίοι εκατέρωθεν κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο. Με φωνές, με κραυγές, με ύβρεις. Βοηθάνε και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Τα μεγάφωνα των πάντων».
Μιλώντας για το διχασμό, τον οποίο, όπως σημειώνει, αρκετοί «χαρακτηρίζουν κατάρα των Ελλήνων» ο Κώστας Μπακογιάννης τονίζει «είναι το εύκολο άλλοθι μιας πολιτικής τάξης ή και μιας πνευματικής ελίτ ή και μιας επιχειρηματικής ηγεσίας που έχουν αποτύχει, γιατί δεν εννοούν να αντιληφθούν τις ευθύνες τους. "Το ήθος της πολιτικής γίνεται προοπτικά ήθος της κοινωνίας" είχε γράψει ο πατέρας μας πριν από τριάντα χρόνια, σαν να ήξερε πως θα πλήρωνε την πόλωση και την τοξικότητα με το αίμα του. Γιατί κανείς μας δεν γεννιέται όμηρος του φόβου, του κυνισμού ή του μίσους. Και αν παραδοθήκαμε σε αυτά, είναι επειδή, όχι μόνο δεν χτίσαμε ένα κράτος αλληλέγγυο και αποδοτικό, αλλά επειδή γενιές πάσης φύσεως και κάθε κατευθύνσεως δημοσιολόγων εξαγοράσανε την επιρροή, την ισχύ και την εξουσία, σπέρνοντας τη διχόνοια, την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. Το να γκρεμίζεις άλλωστε, είναι πολύ πιο εύκολο από το να χτίζεις όπως και το "όχι" είναι πολύ πιο εύκολο από το "ναι"».
Σε άλλο σημείο της ανάρτησή του ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, υποστηρίζει ότι «πολιτικές καριέρες χτίστηκαν πάνω στα αποκαΐδια της κοινωνίας. Επιβραβεύσαμε τους πυρομανείς. Αρκετοί έγιναν και υπουργοί. Κάποιοι και πρωθυπουργοί. Το πολιτικό σύστημα απεδείχθη ανίκανο να ξεχάσει και αδιάφορο να μάθει υποτιμώντας την κρισιμότητα των στιγμών, το βάρος των προκλήσεων και το μέγεθος των ευθυνών», σημειώνει ότι «ακόμα και όταν κατέρρευσε το τεχνητό δίλημμα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, παρά τον εκκωφαντικό κρότο, το πάθημα δεν έγινε μάθημα» και προσθέτει «αυτή η αντίληψη και πρακτική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην προοπτική στέρηση της ελευθερίας της σκέψης. Το αποτέλεσμα είναι να κλείνουμε τα αυτιά μας σε όλα, να απομακρυνόμαστε από τα κοινά που μας πληγώνουν, αφήνοντας τελικά το χώρο σε αυτούς ακριβώς που μας προδίδουν».
«Με ουρλιαχτά και κορώνες αποχαυνώνεται συνειδητά η κοινωνία προκειμένου να γίνει μια "άνευρη μάζα" που θα μπορεί να ελέγχεται καλύτερα. Τι νόημα έχουν 1.000 ή 5.000 παραπάνω σταυροί για κάποιον υποψήφιο, όταν συνειδητά τους ανταλλάσσει με το δηλητήριο που ποτίζει έναν ολόκληρο κόσμο ο οποίος μετατρέπεται αργά, αλλά σταθερά σε "ταλιμπάν"; Είναι θέμα χρόνου να πιει και εκείνος το ίδιο φαρμάκι. Πόσο μάλλον, όταν τα λόγια έχουν πραγματικές συνέπειες. Από εκείνες που μπορεί κυριολεκτικά να βουτηχτούν στο αίμα», καταλήγει ο Κώστας Μπακογιάννης.
15°
