Ο δρόμος για την έξοδο από το αδιέξοδο είναι οι ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές

Θα αρχίσω κάπως ανορθόδοξα. Για να σταματήσει το σημερινό αδιέξοδο στη χώρα μας χρειάζεται μια ριζική ανατροπή της δημοσιονομικής πολιτικής. Δηλαδή να μειωθούν δραστικά οι φόροι και οι επιπλέον εισφορές και να δοθεί έμφαση σε ριζικές διαθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τόσο σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα. Έτσι θα μπορέσει η κρατική μηχανή να ξαναπάρει μπρος χτυπώντας ριζικά τη γραφειοκρατία. Διαφορετικά θα εξακολουθούμε να «βράζουμε στο ζουμί μας» ως χώρα και ως κοινωνία, υποθηκεύοντας το μέλλον παιδιών και χώρας.

Όταν πριν από περίπου οκτώ χρόνια ζητήσαμε δάνειο από την ΕΕ και το ΔΝΤ στη σύμβαση της αποπληρωμής (μνημόνιο) υπήρξαν, όπως είναι γνωστό, διάφοροι όροι οι οποίοι αφορούσαν τόσο τα δημοσιοοικονομικά όσο και τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, που θα έπρεπε να εφαρμοστούν έτσι ώστε να μην ξαναδημιουργηθεί νέο δημόσιο χρέος. Έπρεπε δηλαδή να γίνουν ριζικές ανατροπές σε όλο το φάσμα της οικονομίας, αλλά και της διοίκησης, της εκπαίδευσης του ασφαλιστικού κ.λπ., κ.λπ. Η σημερινή κυβέρνηση, αφού πρωτοστάτησε στην ανάδειξη της αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο, στην πορεία −και αφού υπέγραψε κι άλλη δανειακή σύμβαση− δεν έκανε σχεδόν τίποτα σε ό,τι αφορούσε τα παραπάνω ζητήματα. Μάλιστα ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψη του γάλλου προέδρου και στη συνάντηση με τους επιχειρηματίες ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι η κρίση προκλήθηκε εξαιτίας των τραπεζών. Ζήτημα, μάλιστα, που δεν επισημάνθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ. Ότι δηλαδή δεν χρεοκόπησε το δημόσιο, δηλαδή το κράτος, αλλά οι τράπεζες ήταν εκείνες που οδήγησαν την οικονομία μας σε χρεοκοπία. Αυτό δηλαδή που έγινε στην Ισπανία και Πορτογαλία, όχι όμως στην Ελλάδα. Άγνοια ή παραπλανητικός λόγος;

Ή μήπως, πάλι, απόπειρα αλλαγής των δεδομένων για να περάσουμε τις δικές μας πολιτικές, ενισχύοντας το δικό μας ιδεολογικό κατασκεύασμα;

Το τελευταίο διάστημα, πάλι, όπου και εξελίσσονται οι διαδικασίες για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου, από καμία συνιστώσα δεν έχει τεθεί ξεκάθαρα, συγκεκριμένα και με ολοκληρωμένο τρόπο το θέμα της ανατροπής της συγκεκριμένης δημοσιονομικής πολιτικής και της έμφασης στις διαθρωτικές αλλαγές. Όλες οι κουβέντες «συνωστίζονται» στο διαδικαστικό και ιδεολογικό επίπεδο και ουσία περίπου μηδέν.

Και, φυσικά, θα εκλεγεί η αποκαλούμενη «Φώφη», δεν υπάρχει περίπτωση, αφού το όλο σκηνικό έχει στηθεί αριστοτεχνικά από τους ειδήμονες ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Μήπως, λοιπόν, κι από εκεί απουσιάζει η κατανόηση της πραγματικότητας ή μήπως, ακόμα χειρότερα, και εκεί επιχειρείται μια άλλου τύπου παραπλάνηση ώστε να ωφεληθούν ξανά συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας, συγκεκριμένα συντεχνιακά συμφέροντα και συγκεκριμένοι κομματικοί μηχανισμοί; Θα φανεί σύντομα.

Το ζήτημα είναι ότι τελικά τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα και ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας που τα στηρίζει, βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σε μια ιδεολογικοπολιτική ασάφεια που έχει μετατραπεί σε πολιτική αδράνεια, αγνοώντας πεισματικά την πραγματικότητα. Κι αυτό είναι μέρος της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας της οποίας είμαστε όλοι υποκείμενα, ακριβώς γιατί δεν τολμάμε να εγκαταλείψουμε χρόνιες επαναλήψεις, καθαρά ναρκισσιστικές και συμφεροντολογικές.