Πριν λίγες μόλις ημέρες αναρωτιόμουν αν «μπορεί η νεκρά φύση της ελληνικής πολιτικής να γεννήσει έναν μονόκερο», δηλαδή κάτι πραγματικά νέο, ανατρεπτικό, που να μπορεί να δικαιολογήσει μια κάποια ελπίδα για ανάταξη της εκφυλιστικής στασιμότητας από την οποία υποφέρει η πατρίδας μας.
Η δήλωση υποψηφιότητας του Κωνσταντίνου Γάτσιου απάντησε καταρχήν καταφατικά στα ερωτήματα που διατύπωνα. Έχοντας με τις δημόσιες τοποθετήσεις του καλύψει τις προϋποθέσεις που έθετα στο παραπάνω άρθρο, δεν μπορώ παρά να στηρίξω δημόσια την υποψηφιότητά του, και να την προσυπογράψω, ελπίζοντας επιτέλους για κάτι διαφορετικό.
Πέραν όμως αυτού, η υποψηφιότητά του μας έθεσε προ των ευθυνών μας ως πολίτες. Κι εξηγούμαι:
Ο Κωνσταντίνος ο Γάτσιος, δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Έχοντας καταθέσει διαπιστευτήρια με σειρά από επιτεύγματά του στον επαγγελματικό τομέα, με παράλληλη συνεπή και υπεύθυνη δημόσια παρουσία για τα κορυφαία ζητήματα της χώρας μας, είναι αυτό που λέμε αυτός που έχει πολύ περισσότερα να χάσει παρά να κερδίσει από μια υποψηφιότητα στις αρχαιρεσίες του νέου φορέα του κέντρου. Όταν επί χρόνια δεν αποσιώπησε τα πραγματικά αίτια της ελληνικής κρίσης, όταν θα τον συνέφερε να κάνει δημόσιες σχέσεις και δεν σταμάτησε να εκφράζει δημόσια την πεποίθησή του ότι συνεχίζαμε (και συνεχίζουμε) να βαδίζουμε σε κατεύθυνση που δεν αναιρεί τα αίτια της κρίσης, όταν αδιάκοπα κατέθετε δημόσια προτάσεις για την εθνική ανασυγκρότηση, μια εκλογική μάχη τώρα απέναντι στους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και των παραφυάδων του είναι ένα τόλμημα που ξεπερνάει την ανάληψη εύλογου ρίσκου. Μας προκαλεί να το στηρίξουμε για να δούμε πόσο μακριά μπορεί να φθάσει.
Και φυσικά γεννάται το εύλογο ερώτημα: μήπως ο πολλά υποσχόμενος τ. πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Γάτσιος «καεί» από αυτή τη διαδικασία; Μήπως η αντιπαράθεσή του με πρόσωπα απεχθή, στα οποία συμπυκνώνονται πολλές από τις παθογένειες που γέννησαν την κρίση τον υποβιβάσει στα μάτια μας;
Ο κίνδυνος να καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά είναι υπαρκτός. Είναι ιδιαίτερα πιθανός, αν δεν στηρίξουμε τον κο Γάτσιο επειδή απεχθανόμαστε τις Φώφες ή φοβόμαστε ότι απέναντί τους ο κος Γάτσιος θα καεί. Όμως, όσο τον ενισχύσουμε για να έχει ισχυρή φωνή σε αυτή την αντιπαράθεση, τόσο πιο ξεκάθαρα θα φανούν οι δικές του θέσεις και προτάσεις και οι διαφορές του από τους κομματοκράτες.
Και θεωρώ ότι αξίζει τη στήριξή μας γιατί με κάνει να ελπίζω. Και να πω ακριβώς σε τι ελπίζω. Εξηγούμαι:
1. Ελπίζω ότι η υποψηφιότητά του θα δράσει καταλυτικά ώστε μέσα από συγκρούσεις και μετασχηματισμούς τελικά επιτέλους η χώρα μας να αποκτήσει ένα σοβαρό, ανοιχτόμυαλο, ορθολογικό κέντρο. Έναν πολιτικό χώρο στον οποίο θα συναντιούνται άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, ενώνοντας τα μυαλά τους για την ώσμωση των ιδεών που θα οδηγήσουν στην αναδημιουργία της χώρας από τις στάχτες της, αυτές που μας άφησαν οι άγονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις των περασμένων ετών, που μόνο στόχο είχαν την ευκαιριακή περιχαράκωση πολιτικών «κοπαδιών».
Θεωρώ πως δικαιούμαστε ένα κέντρο που δεν θα έχει την ανάγκη προσδιορισμών όπως «δημοκρατικό», «προοδευτικό», «σοσιαλιστικό», «αριστερό» ή ό,τι άλλο κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να προσδώσει ένα έστω θολό περιεχόμενο σε μηχανισμούς που τελικά αποδεικνυόταν ότι μόνο ουσιαστικό σκοπό είχαν την κτήση, διατήρηση και νομή της εξουσίας για ίδιο όφελος της φατρίας τους και όχι της χώρας. Ελπίζω λοιπόν ότι αυτή η υποψηφιότητα θα πυροδοτήσει την αλυσιδωτή αντίδραση που θα γεννήσει το κέντρο του αύριο, αυτό που δεν θα θυμίζει σε τίποτε τα μπλε, πράσινα και ροζ ΠΑΣΟΚ του χθες και του σήμερα. Αυτό που θα υποχρεώσει όλο το πολιτικό σύστημα σε ανανέωση και θα ρυθμίσει της εξελίξεις στη συνέχεια.
2. Ελπίζω ότι επιτέλους θα συντριβούν οι κομματοκράτες. Ελπίζω κι εύχομαι ότι επιτέλους όλοι αυτοί που το βιογραφικό τους αρχίζει και τελειώνει μεταξύ κομμάτων, συνδικαλιστικών οργάνων και δημόσιων αξιωμάτων θα οδηγηθούν – τουλάχιστον – στα σπίτια τους. Ελπίζω ότι η «ιδεολογία» του «δικός μας να είναι κι ό,τι να είναι», θα περάσει στην ιστορία και θα αντικατασταθεί με την αξιοκρατία. Ελπίζω πως η λογική του να μην αποκαλύπτουμε τη «λαμογιά» του δικού μας γιατί θα έχουμε πολιτικό κόστος θα σβήσει. Ελπίζω ότι τα πολιτικά γραφεία θα πάψουν να είναι γραφεία διαμεσολάβησης για τοποθέτηση προσωπικού.
3. Ελπίζω κι εύχομαι ότι επιτέλους θα μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας. Θα σταματήσουμε να αναζητούμε συνομωσίες πίσω από την ελληνική κρίση πλην της συνομωσίας των κομματικών μηχανισμών στη διαρκή υφαρπαγή της ψήφου. Ελπίζω κι εύχομαι ότι θα μιλήσουμε για το πώς η αναξιοκρατία, δηλαδή η ευνοιοκρατία υπέρ «ημετέρων» επιχειρήσεων και υποψηφίων υπαλλήλων κατέστρεψε το κράτος μας, υπονομεύοντας και την παραγωγή. Θα πούμε για το πώς το ασφαλιστικό κατέστη ένα «αεροπλανάκι» εις βάρος των νεότερων γενεών και της παραγωγικής εργασίας, πώς τα ολιγοπώλια της χώρας γιγαντώθηκαν εσωτερικά ελαχιστοποιώντας τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και αφαιρώντας πόρους από όλη την κοινωνία και οικονομία, πώς οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις έγιναν κατανάλωση αντί επενδύσεων, πώς η παραγωγή θυσιάστηκε στο βωμό της αργομισθίας. Ελπίζω κι εύχομαι ότι θα μιλήσουμε υπεύθυνα και με παρρησία για το πώς δεν επετεύχθη διάκριση των εξουσιών, πώς το κράτος δικαίου έδωσε τη θέση του στην αρνησιδικία με δικάσιμους πολλά χρόνια μακριά, πώς ο δίκαιος έγινε ανίσχυρος έναντι του κακόβουλου. Είμαι πεπεισμένος ότι θα μιλήσουμε για το πώς χάθηκαν οι μηχανισμοί εξισορρόπησης των εξουσιών και συγκεντρώθηκαν σχεδόν τα πάντα γύρω από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, πώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έγινε διακοσμητικός, αν όχι Παυλόπουλος, πώς το σύνταγμα έγινε κουρέλι, πώς οι πολίτες έγιναν κομπάρσοι. Ελπίζω κι εύχομαι πως θα μιλήσουμε για όλα αυτά που το πολιτικό μας σύστημα αποφεύγει να συζητήσει, τα οποία όμως είναι εντελώς αναγκαίο να αναλυθούν για να προετοιμάσουμε έναν οδικό χάρτη παραγωγικής και θεσμικής ανασυγκρότησης της χώρας και να πετύχουμε τη στήριξή του από τον μέσο πολίτη, χωρίς την οποία είναι αδύνατη οποιαδήποτε πρόοδος.
4. Ελπίζω κι εύχομαι ότι θα αποκαταστήσουμε την ισορροπία μεταξύ πατριωτισμού και παραγωγικής συμμετοχής της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς. Ελπίζω πως θα περάσουμε από το δίπολο μεταξύ του δόγματος «στροφή προς τα μέσα, εθνικισμός και περιχαράκωση», έναντι του δόγματος του «διεθνιστή φτωχού συγγενή που ζητά ελεημοσύνες», σε μια υπεύθυνη πατριωτική τακτική με ενεργό και παραγωγικό ρόλο στους υπερεθνικούς σχηματισμούς που συμμετέχουμε, διαμόρφωση διεθνών συμμαχιών με σκοπό την επίτευξη εθνικών στρατηγικών στόχων, με ανοιχτά αυτιά, μάτια και προπάντων μυαλά. Ελπίζω κι εύχομαι να επανακτήσουμε τον κοσμοπολιτισμό μας, αυτόν που έδωσε στο έθνος μας τα μεγαλύτερα ιστορικά του επιτεύγματα, καθιστώντας μας στο παρελθόν κοιτίδα πολιτισμού, επιστημών, παραγωγής, εμπορίου, μεταφορών, κλπ.
5. Ελπίζω κι εύχομαι ότι θα το θελήσουμε. Ότι αυτή η υποψηφιότητα δεν θα περάσει ως κάτι πολύ καλό για να έχει πιθανότητες να πετύχει σε μια κατά τα άλλα ανιαρή προσπάθεια διάσωσης θνησιγενών κομματικών μηχανισμών. Δεδομένου ότι οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφίσει, υπάρχει μια χαραμάδα ευκαιρίας.
Πόσο μακριά μπορεί τελικά να φτάσει; Ίσως ακριβώς τόσο μακριά όσες οι υπογραφές στήριξης της υποψηφιότητάς του, καθώς ο Κ. Γάτσιος προσήλθε σε αυτή τη διαδικασία χωρίς «μηχανισμό», χωρίς δηλαδή τις «καβάντζες» των αντιπάλων του.
Ας τον στηρίξουμε λοιπόν προσυπογράφοντας. Εγώ ήδη το έκανα.
Υ.Γ.: Αν αναρωτιέστε πώς θα υπογράψετε κι εσείς ακολουθούν χρήσιμες πληροφορίες:
19°
