Γιατί με τον Σταύρο;

Η εκλογή επικεφαλής στην ενιαία προοδευτική παράταξη είναι ίσως η πιο ελπιδοφόρα διαδικασία της τελευταίας αμήχανης πολιτικής περιόδου της χώρας. Πολλοί βρίσκουν προσκόμματα, αλλά ιδανικές συνθήκες δεν υπάρχουν ποτέ στην πολιτική, όπως ακριβώς και στη ζωή. Πρίν ξεκινήσει ο αγώνας, απομένει να ξεκαθαριστεί τεχνικά και οργανωτικά το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. 

Η ηλεκτρονική ψήφος εδώ και στο εξωτερικό είναι θέμα πολιτικής ουσίας και τεράστιου συμβολισμού, όχι μόνο για τη μαζικοποίηση και την προσπελασιμότητα της συμμετοχής, αλλά και σαν έμπρακτη απόδειξη της πρωτοπόρας αντίληψης, της καινοτομίας, της συναίσθησης της εποχής που ζούμε. Της έμπρακτης επιβεβαίωσης για το πώς εννοείται η σύγχρονη Ελλάδα, σε επίπεδο διακυβέρνησης. Αν για οποιοδήποτε λόγο υπάρχει θέμα χρόνου, θα ήταν προτιμότερο να μετατεθούν για λίγο χρονικά οι διαδικασίες, προκειμένου όμως να υπάρξει η ψήφος από απόσταση. Το όριο των 200.000 ψηφοφόρων οφείλει να είναι μία εγγύηση επιτυχίας και προοπτικής. 

Η εκλογή αρχηγού σε μία μαζική διαδικασία θα γίνει για τον καθένα με τα προσωπικά του κριτήρια και, ειδικότερα, με το πολιτικό του βίωμα, την αντίληψη για την Ελλάδα του μετά, τη φιλοευρωπαϊκή αναγκαιότητα, τη μεταρρυθμιστική υπέρβαση, τον πολιτικό ορθολογισμό και τον ειλικρινή πολιτικό λόγο απέναντι στον κόσμο. Τα κυβερνητικά κινήματα είναι υποχρεωτικά πολυτασικά. Αυτό είναι νομοτελειακό. Άλλες φορές επικρατεί η μία ή η άλλη τάση χωρίς αυτό να κλονίζει τη συνοχή. Το Εργατικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας καθοδηγήθηκε άλλοτε από τον Μπλερ και σήμερα από τον Κόρμπιν, το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε με τον Αντρέα Παπανδρέου και συνεχίστηκε με τον Κώστα Σημίτη. Με προσωπική διαδρομή στην ανανεωτική αριστερά, τον ενιαίο Συνασπισμό μέχρι το 1998, και στο ΠΑΣΟΚ της εκσυγχρονιστικής περιόδου μετά, αλλά και με γερή δόση μίας 25 χρονης εμπειρίας στην ιδιωτική αγορά, επιλέγω ως οδηγό τον Σταύρο Θεοδωράκη. Γιατί; Συνοψίζω πέντε λόγους, σε απλές, αδρές γραμμές, χωρίς περισπούδαστες θεωρητικές αναλύσεις: 

1. Με την πρωτοβουλία ίδρυσης του ΠΟΤΑΜΙΟΥ εν μέσω κρίσης, και όχι σε μία στιγμη πολιτικής ευδαιμονίας, η πρόθεση συνεισφοράς ορθολογισμού και ανυποκρισίας ήταν η μέγιστη που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

2. Συνένωσε λειτουργικά, οργανωτικά, έναν πλατύ πολιτικό χώρο από την ανανεωτική αριστερά μέχρι τον προοδευτικό φιλελεύθερο χώρο, προσημαίνοντας την ορθή κατεύθυνση του κεντροαριστερού - φιλελεύθερου χώρου
.

3. Το επικοινωνιακό ένστικτο του ίδιου του Σταύρου Θεοδωράκη, και η εποπτική γνώση της πρωτοπόρας πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας της χώρας, του έδωσε τη δυνατότητα να συγκροτήσει σχεδόν την πιο φρέσκια dream team. Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να έδρασαν σε ακτινωτή σχέση με τον ίδιο και να μη δημιούργησαν ένα πιο συνεκτικό και ομοιογενές σύνολο προς την κοινή γνώμη, όμως αυτά είναι αναπόφευκτα στο στριφνό γήπεδο της πολιτικής. Αντίθετα απ’ ο,τι λένε μερικοί ο χώρος έφτιαξε ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, και μετά απο 3 χρόνια εμπειρίας αυτό εκπέμπεται με καθαρότητα. 

4. Έκανε σημαντική και συστηματική προγραμματική δουλειά, φάνηκε να έχει αγωνία να είναι αποτελεσματικό με πρακτικές και άμεσες προτάσεις, που δουλεύτηκαν από δεκάδες έμπειρους τεχνοπολιτικούς και νέους επιστήμονες. Ακριβώς αυτό που αποφεύγονταν παραδοσιακά απο τα κόμματα και κυρίως στο κρισιμο σημείο μετάβασης απο την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Η διπροσωπία και οι αυταπάτες του Σύριζα είναι η καλύτερη απόδειξη.

5. Υπήρξε άμεσο, ειλικρινές, γήινο στην επικοινωνιακή του διάσταση, με μεγάλη διείσδυση στους νέους ανθρώπους. Άνοιξε την πολιτική στο διαδίκτυο, σε ακροατήρια που απείχαν συστηματικά της πολιτικής. Προσέλκυσε νέους ανθρώπους έξω από μηχανισμούς για πρώτη φορά, που ακόμη θα ήταν μακριά από τη δημόσια σφαίρα.    

Ο Σταύρος Θεοδωράκης κομίζει έναν αναζωογονητικό αέρα στην πολιτική, επιχειρεί να συνομιλήσει στην πράξη με το μετά, να εγγυηθεί την πρόοδο σε μια χώρα που συνετρίβει στους βράχους ενος όψιμου εθνικολαϊκισμού. Η πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη εμπεριέχει αυτό που στην Ευρώπη εκφράζεται με τα σύγχρονα σοσιαλδημοκρατικά - φιλελεύθερα κόμματα, διατηρώντας συνεκτικά στο εσωτερικό τους, απο τη δημοκρατική αριστερά μέχρι το ανοιχτό και προοδευτικό κέντρο, χωρίς δογματισμούς και εμμονές.